Birçoğunuz belki de Babalar Günü'nün bir tarihçesi olduğunu bilmiyor ve Anneler Günü'ne karşılık ortaya çıktığını zannediyor.

Hep ikinci planda kalan bir kutlamadır hepimiz için bu gün. Anneler gününe dair haftalar öncesi hazırlıklar başlarken, çoğumuz babalarımızın bu gününde değil hediye almak, ellerini öpüp bir sıcak sarılmayı bile düşünmez/hatırlamaz.
Babalar Gününün, annelerinki kadar eskilere dayanmasa da 96 yıllık geçmişi var. Her yıl Haziran ayının üçüncü Pazar günü kutlanan Babalar Günü için iki ayrı kaynak gösteriliyor. Kimi araştırmacılar tarih belirtmeksizin, Batı Virginia'da yaşayan John Dowdy'nin, annesi öldükten onun yerini alan babası için böyle bir gün kutlanmasını istediğini söylüyor.
Diğer bir kısmı ise, 1910 yılında Washington'daki John Bruce Dodd'un, altıncı çocuğunun doğumu sırasında hayatını kaybeden annesinin ardından hayatını çocuklarına adayan babası William Smart'a özel bir gün armağan etmek amacıyla bu fikri ortaya attığını belirtiyorlar. 1966 yılına gelindiğinde, o dönemin ABD başkanı Lyndon Johnson, her yıl Haziran ayının üçüncü Pazar gününün Babalar Günü olarak kutlanacağını açıklayan bir bildirge yayınlıyor.
Kaynağı her ne olursa olsun, nedeni ne olursa olsun bu gün benim için çok özel bir gün; çünkü babam çok özel bir insan ve ben gurur duyulacak bir kızım onun için .. Dilerim benim babam hakkında düşündüğümün ve onunla duyduğum gururun milyonda birini oda benim için düşünür ve duyar.
Öncelikle Baba olmanın keyfini yaşayanların ve sonrasında herkesin babalar günü kutlu olsun.

Bu günde iki hediye babalarımız için. Birisi Can Yücel’den bir şiir; "Hayatta Ben En Çok Babamı Sevdim"
Hayatta ben en çok babamı sevdim.
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpı bacaklarıyla- Ha düştü, ha düşecek...
Nasıl koşarsa ardından bir devin,
O çapkın babamı ben öyle sevdim.
Bilmezdi ki oturduğumuz semti,
Geldi mi de gidici hep, hep acele işi!..
Çağın en güzel gözlü maarif müfettişi,
Atlastan bakardım nereye gitti,
Öyle öyle ezber ettim gurbeti.
Sevinçten uçardım hasta oldum mu,
40'ı geçerse ateş, çağ'rırlar İstanbul'a.
Bir helalleşmek ister elbet, değil mi, oğluyla!
Tifoyken başardım bu aşk oy'nunu,
Ohh dedim, göğsüne gömdüm burnumu.
En son teftişine çıkana değin
Koştururken ardından o uçmaktaki devin.
Daha başka tür aşklar; geniş sevdalar için
Açıldı nefesim, fikrim, can evim.
Hayatta ben en çok babamı sevdim.

Ve sonrasında Neslihan’dan bir Türkü; Babam
Duydum ki aman bahar gelmiş.
Yüreğim bunu hiç fark etmiyor.
Yüreğimden çıkan ateşe bir bak baba ateşe bir bak.
Gözlerimden akan yaşlara bir bak baba yaşlara bir bak.
Kim silecek ki?
Duydum ki aman çiçek açmış.
Gözlerim bunu hiç fark etmiyor.
Gözlerime inen perdeye bir bak babam perdeye bir bak.
Yüreğimden çıkan ateşe bir bak babam ateşe bir bak.

bu güzel mesajın ardından bende bir yazı ekleyeyim dedim sağol bitanem :kiss:




Babalar Kızları ve Aşk!



Ben de babasına hayran çocuklardan biriyim. Ancak benim neslimin kadınları için durum biraz kafa karıştırıcı oluyor.
Bizim babalarımızın dönemindeki erkek imajı ile şimdiki beyler arasında öyle büyük bir fark var ki kadınların içine düştüğü umutsuzluğu anlamamak mümkün değil.
Biz alacakaranlık kuşağı çocuklarının babaları gerçekten aile babası tanımına uyardı. Herkes evine ailesine bağlıydı. Zaten birkaç kötü örnek çevre tarafından dışlanır ayıplanırdı.
Çapkınlık ve ihanet henüz erkeklerin sakal tıraşı kadar sıklıkla yaptıkları bir olay haline gelmemişti. Zaten o çapkınlığı yapacak kadını bulmak zordu. O dönem bir erkeğin çapkınlık yapması için metres tutması gerekirdi. Bu da para isterdi. Yani Türk Filmleri’nde seyrettiğimiz senaryolar hayal ürünü değildir. O dönemin gerçekliğiydi.
O dönemin erkekleri yaşadıkları kaçamakları da gizli tutmak için çırpınırlardı. Ayıp sayılırdı bir aile babasının başka bir kadınla birlikte olması. Şimdi olduğu gibi kimin eli kimin cebinde belirsizliği yoktu. Adamlar da ihaneti gizler ulu orta konuşmaz her yaşadıklarını masaya yatırmazlardı. Erkekliğin de çapkınlığın da bir onuru vardı anlayacağınız.
Babalarımız annelerimize neler çektirirdi kim bilir? Ancak aile kavramının ve kurumunun ayakta kalabilmesi için bir kadın canına tak etmeden kocasını ifşa etmezdi. Hele çocuklar bunu hiç bilmezlerdi. O yüzden benim neslimin kadınları babalarına aşıklardı.
Bu durumun hayatımızı kolaylaştırdığını söyleyemem çünkü bizler büyüyüp aşkla tanıştığımız zaman hayal kırıklığı yaşamamız kaçınılmaz olmuştu.
Biz bilinçaltımızda babamıza benzeyen bir erkek ararken dışarıda değişim gösteren karşı cinsi izliyorduk. Erkek dediğin böyle olmazdı ki! Babamıza benzeyenini bulmak için kaç kurbağa varsa öptük. Yine de bulamadık! Çünkü biz ilk öpüştüğümüzde bilgisayar ülkemize girmişti ve hepimiz için milenyumun zili çalınmıştı. Artık biz kadınlar da tıpkı erkekler gibi değişiyorduk.
Ben babama benzeyen bir erkek aramaktan vazgeçtim çünkü öyle bir adamla karşılaşmamın mümkün olmadığını biliyorum. Yine de gönül ister ki öyle güçlü efendi yürekli sahip çıkan kollayan seven otoriter ama şefkatli bir erkekle karşılaşayım. Umudumu yitirmesem de arayışım sona ermiştir. Çoğunuz için de durumun farklı olduğunu sanmıyorum.
Babalığı ruhunda hisseden, gerçekten bir baba gibi davranabilen tüm onurlu erkeklerin babalar günü kutlu olsun!

Canım bende bu yazıyı dün okumuştum çok duygulandım sizinle paylaşmak istedim..
Ama eğer babana okutursan bu yazıyı eminim ağlayacaktır

Canımsın :kiss: