Bayram, kızımın doğum günü gibi güzel sebepler vesile oldu, aile büyükleri ve kuzenlerle dolu bir masada akşam yemeği yedik evvelsi gece...

Begüm nişanlanmış, kızımın büyük kuzenlerinden biri...

Fotoğraf albümünü gösterdi annesi. Genç kızın anne babasının tam nişan takılırken çekilmiş bir fotoğrafına takıldım kaldım... Karede sadece ikisi vardı... Profilden görünüyorlardı ve ikisi de o anda farklı yerlere dalmışlardı... Ne çok şey anlatıyordu o fotoğraf...

İkisinin de sadece o an için durgun ve yorgun bakışlarında kızlarının olgunluğuna şahit olmanın getirdiği bir hesaplaşma vardı sanki... Begüm, tanıdığımda küçücük bir kızdı... Ben bile fotoğraflardaki o şahane genç kadına bakarken geri dönüp yılları hesapladım tatlı bir hüzünle...

Anne babası kim bilir neler düşündüler o anda...

Annesine dönüp “Bu fotoğraf çok etkiledi beni... Neler gördü bu gözler, neler geçirdi bu beraberlik ve ah nelere tanık olduk diye düşünüyorsunuz burada değil mi...” dedim.

Yanıtı yanaklarına pıtır pıtır dökülen gözyaşları oldu...

***

Hafta sonu uzak bir ülkede bir kasabadan diğerine geçerken tarlaları, evleri, ağaçları izliyor ve yapamadıklarımı düşünüyordum...

İçinde yol aldığım arabanın camlarına vuran yansımama baktım...

Bir an anladım ki... O anda yani...

Hayatımı hep yapmak istediklerim yönlendiriyor sanmışım onca zaman...

Yoksa yapamadıklarım mıydı yollarımı çizen, dönemeçleri belirleyen... Yapamadığım için vazgeçtiklerim mi?

Bir şey daha fark ettim... Vazgeçmek kolayı olmuş hayatın... “Ne yapalım, hakkımızda hayırlısı neyse o olsun artık” diyerek çarpışmadan çekilivermek kabul edilmesi çok zor bir işti oysa başlangıçta...

Başarılı insanlar direnebilenler midir sahiden?

Her şeye katlanabilen, gerekirse içindeki inciyi kırabilen midir?