Yaşadığımız pişmanlıklardan ders almamız gerekir kimi zaman..
Pişman olmayan insan yoktur ya
doğruymuş.. İnanmazdım yaşamadan. Yaptığımız hataları tekrarlamamak gibi hayat.. Sürekli
süre gelen bir film şeridi.. Tekrar tekrar oynanan roller.. Alınamayan ödüller. Oysaki cok iyi oyun cıkarmıştık sevgili.. Ne yazıkki hak edilen değerde olmuyormuş insan.
İnanmazdım
yaşamadan… Kahkaha sesleri duyulur uzaktan..zor değil işitmek. Sadece kulağı acmak gerekir. İstediğine değil
gerektiğine..! Gülücükler gösterir beyaz yüzünü..zor değil görmek. Sadece istemek gerek…
Yaşanamayan aşkın geride kalan gözyaşları sahnede şimdi.. Yerimi verdim onlara
inan hiç acımadı içim. Seyirci olmak da güzelmiş hayata.. Uzaktan bakıp da el çırpmak da varmış gözyaşlarıma..! Ama anlamıyormuş insan yaşamadan.. Seyirci olmak da
zormuş aslında… Seni anlamaya çalışıyorum anlıyor musun Sen ‘ i ..
Sen gibi davranıyorum şimdi.
Kısık gözlerle bakıyorum güneşe. Önceden gözümü açamazdım ki…
Dünya fani..Elbet bitecek yaşananlar. Elbet hepimiz meftaa olacağız
istemesek de.. Elbet kalbimiz duracak zamanın birinde.Evvel zaman içinde kalbur saman içinde.. Bekleyemedi benim kalbim o zamanların birinde.. Meftaa olmayı istedi şimdiden izin vermedim! Verememki.. Yaşanacak çook şey var dedim.Ve sustu.... Ders çıkarıyorum şimdi yaşadıklarımdan..
Yaptıklarımı bir daha yapmamaya yeminliyim!
Ne kadar hatam varmış oysa.. Ne kadar aptalmışım zamanında!
Bitiriyorum maziyi
kapatıyorum defteri. Söylenecek sözleri söyledim.
her şeye rağmen
“BİTTİ” ..