:: Duygusuz.com - Dostluk ve Arkadaşlık Sitesi - YüReK KıRıNTıLaRı.. (eRCi)

Sayfalar: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

kalbim Uyandi Yine Sensiz Bir Günün Sabahina
Kirintilarini Toplayip Umutlarimin Başladi Hüzün Yolculuğuna
Aradi Seni Her Zerremde
Aradi çaresizce Faretti Yokluğunu Bir Tokat Gibi Indi Yüzüne
Belki Mektup Vardir Diye Koştu Kapiya
Sonra Kapinin önünde Sessizce Gidişini Izleyişi Geldi Hatirina
Kanadi Yavaş Yavaş
Durmadi Akti Bütün Renkler.umutlar. Işiklar
Tutamadi Yorgun Ve Kirik Dallariyla
Döküldü Gitti üstündenve Artik
Senin Aşk Acinin
Siyahina Mahkum
Kara Geceler Boyu Sürgün
Gelme Artik Sen Yok Oldun
Aşk Acim Ve Ben Susksn

bunlar süper saol Smile

yine içimde yaşıyorum seni.. ne anlatabiliyorum derdimi ne de sen anlayabiliyorsun.hep böyle kalacağımı düşünmek acı veriyor.
nasıl desem.. anlasana işte...

SatırLarımı okuyanlar
''aŞık bu çOCUk'' diyorLar...
Birde yüreğimdekiLeri biLseLer
''Bu nasıL bir sevgidir(!)''diye
Hayret ederLer...

MısraLarıma sığdıramadım aŞkın,
YokLuğuna rağmen haLa içimde.
iLk günkü heycanı duyuyor,
HayaLine sarıLıyorum..
İnan,kaLbimi uğruna adadığım tek insan
Yüreğimde gizLediğim ruhunu
öpüp kokLamaya kıyamıyorum...

Sesine biLe hasret kaLsamda
yaşadığını biLmek biLe yetiyor Canıma...
Ömrümü yoLuna adadığım..
NasıL bir tutkudur bu bendeki...???
VefasızLığına,riyakarLığına rağmen
yaLnızca sevgini işLedim yüreğime(!)

ÖLürüm sana...öLüR...

ELimden geLse ömrümü katardım ömrüne
Sen beni sevmesende ''eyvaLLah'' der yüreğine
ben aŞkımı yaşardım kendi içimde...

GönLün özgür oLsun
gözLerin umutLa doLsun
Huzur can yoLdaşın oLsun
BaŞka diLeğim yoktur kendime...

RuHuNu GizLeDiM yüReğiMe
o BaNa yeteR,öMRüM VeFa ettiğiNCe!!!

Söylesem tesiri yok Sussam gönül razı değil....

“Bu şehre kaç yağmur yağdı. Ben kaç yağmur her şeyimi sana feda ettim” -diye sormalıyım sevdiğim insana.

“İnce bir damardı sana bıraktığım aşk renginde akan; öyle bir sıvı oldun ki içinde usulca akıp gittin tüm hücrelerime” cümlesiyle sürdürüp aşk zannettiği gecelerin büyük iniltilerinin temelini anlatmalıyım. Tenime bıraktığı izlerden bahsetmeliyim; dokunduğu her yerde bıraktığı izlerden. Bu sebeple başkasına ait olamayışımı, ona ait olamayışımı, kimseye sığınamayışımı anlatmalıyım.

Uzansam. .
Çocukluğuma dönsem
Derinlerde gizlenmiş yaralarımı görsem. .
Bir bıçak yarasıyla acısız kalsam
Oyunlar oynasam sahnesiz maskesiz

Ona ruhumun yaralı olduğunu söyleyin... Nasıl yaralı olmasın ki. Doğrularından vazgeçmemiş olması yine kapının önüne konmasını gerektirmişti. Dünya mı garipti kendisi mi hiç bilemeyecekti. Tıkanıyordu hayat gelip kalbinde. Soldan soldan vuruyorlardı yine. Anlatamıyordu kimselere ne istediğini. Nasıl istediğini. Sanırım hiç anlatamayacaktı da. Belki anlatabilirdi de anlayan çıkmayacaktı…

Ona ruhumun yaralı olduğunu söyleyin... Nispet yapar gibi gidişin bir de dönüşü vardı elbet. Bulduğu gibi kaybetmek dedikleri şeyi iliklerine kadar yaşamıştı yine. Acıdı da acıdı yüreği. Bilirdi ihanetin acısını. Bilirdi bilmesine de her defasında ilk defa gibi acıyordu yüreği işte. Kendisine bile şikayet etmedi kalbini. Sustu sadece susması gerekenler gibi…

Ona ruhumun yaralı olduğunu söyleyin... Ne de çabuk tüketivermişti aşkı sevdayı hiç anlayamadı. “Başka türlü mü seviyorum ben” diye geçirdi içinden. Normalleri de karışır olmuştu her şey gibi son zamanlarda. Gerçi anlam yüklemeyi bırakmıştı insanların davranışlarına. Kimisi çok garip

kimisi anlamsız

kimisi de çok çocukça gelirdi ona. Bunu hangi kefeye koyacağını ise hiç bilemedi…

Ona ruhumun yaralı olduğunu söyleyin... Dar zamanlarda yaşamak denilen böyle bir şeydi. İnsan sabırsızdı

bir de nankör. Bekleyemiyordu. Kalp hızında yaşamak istiyordu kalbinden geçenleri. Tik tak seslerinden ritim tutmaya zamanı yoktu. Melodi duyulmadan gürültüde kayboluyordu tik taklar. Oysa kendisi aşkın melodisine hasretti

belki cıvıl cıvıl sesine…Bütün bütün sustu ama kulakları o melodiyi yine de duyamadı…

Ona ruhumun yaralı olduğunu söyleyin... Ama hiç kızmadığımı da. Belki çokça kırıldığımı da. Gitmesi gerektiği için gittiğine inandırmak zorunda kalışı kendini daha da yaralıyordu. “Gitmeyebilirdi de” deyiveriyordu içinde saklanan çocuk. Biz onunla içimizdeki çocuklarla yola çıkmıştık oysa. Sahi hani atlıkarıncaya binecektik… Söylesene biner miyiz bir gün yine…

Ona ruhumun yaralı olduğunu söyleyin... Bıraktığı gibi burada olduğumu bir de. Tek damla eksilmediğini geride bıraktıklarından. Sadece gözyaşlarıyla yeşerttiği umuttan bahsedin biraz da. Sonra sıkı sıkı Rabbimin tuttuğu kalbimden. Dönüp dönüp kendisine dua ettirişinden. Söz verdiği halde hala o huzura gidemeyişinden. Onun yerine kendisinin gittiğinden bahsedin bolca.

Ona ruhumun yaralı olduğunu söyleyin... Bir de “her şeyde bir hayrın olduğunu.” O anlar beni

bilir söylediklerimi en çok da söyleyemediklerimi. Söyleyin ona ki bazı şeyler ille de yaşanılarak öğrenilir hayatta. Vicdan derinden bir sızladı mı aklın mutlaka geleceğini başa. O başa gelene kadar bazen dibe vurmak gerektiğini de söyleyin. Dibe vurduğunda da uzatılan eli tutması gerektiğini de. Söylenmeden

sızlanmadan

mazeret üretmeden tutması gerektiğini sıkı sıkı söyleyin ama. O ele değil de elin gerçek sahibini görmesi gerektiğini de iyice tembih edin olur mu?

Ona ruhumun yaralı olduğunu söyleyin… İsterse açtığı yaraları bir bir sarabileceğini de hatırlatın ona. O unutur bunları bu aralar aklı bir karış havada. Yaptığı her şeye rağmen geride kocaman bir yüreğin biraz da yaralı bir ruhun onu beklediğini de söyleyin emi. Siz söyleyin mutlaka o bilir beni

niyetimi

özlemimi

sevgimi…Canımdan öte can olduğunu… Siz söyleyin yine de ona bülbülün kanının aktığı yerden gülün rengini bulduğunu… ve adının da sadece “aşk” olduğunu…

Sayfalar: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10