|
Acı Harikalar Diyarında!!!
|
|
İçin Hep Sızlasın Kızıl Gün Batımında
Çevrimdışı
 ***HiÇBiŞeYiM YoK SeNDeN BaŞKa  YaNi ÖLeSiYe ZeNGiNiM***Rüzgarın kulağıma fısıldadığı ilk isimsin Kalbimden atamadığım tek kişi Ve yüreğimden söküp atamadığım alışkanlığım Ne garip ki nefes almak gibisin Her soluduğumda içimde yerini arttıran Ve dışarı bırakmak istemediğim Kendimi sayende kaybettiğim Çok sevdiğim tek kişi .. Hiçbişeyim yok senden başka Yani ölesiye zenginim... Teslim olalım gel bu aşka belliki ben senin kaderinim.. İçin Hep Sızlasın Kızıl Gün Batımında
Çevrimdışı
süreden beri yaşıyorum bu hali ama tam bir hissizlik denemez buna. Arasıra boğazımı yırtarcasına bağırırım
yada anlamsız korkunç bir kahkaha sonra iyiyim. Bir daha ki haykırış seansına yada kahkahaya kadar konuştuğum herkesi sorgusuz sualsiz anlamadan onaylarım. Gün içinde kullanmak için özel tasarladığım maskelerim var. Bu gün mutlu göstereni taktım.Nasıl yakışmış mı? Uzun zamandır hevesle yaptığım bir şey kalmadı. Şu kentin sahili de olmasa hayat çekilmez olurdu. Hala azda olsa hissediyorum. Bazen yaşanan tüm acılara inat hisleriniz aynı tutkuyla orada durur. Umut sizi bırakıp gitmez. Oysa siz çoktan vazgeçmişsinizdir inandığınız herşeyden. Ama her başlangıçta eski acıları unutacak kadar umutlusunuzdur. Acının kıyağı seçici galiba... Her darbede güçleniriz sanırız ya.. aslında ne güçlenen bir kalp ne kapanan bir yara vardır. En derine itmeyi öğreniriz her seferinde. Nasırla öreriz üstünü.. Adınada hissizlik deriz.. bıçak saplasalarda kalbine acısı tanıdık gelir bi süre sonra heyecanlanamazsın öleceğini düşünürken bile.. seni seviyorum diye haykırır biri yanında deli gibi gözyaşı döker gözlerine bakarken senin aklından geçen tek şey kıskanmaktır onu. Duygularını yeni yitirmeye başlayan "sen" gelirsin aklına eski "seni" düşünürsün ve acırsın bi süre sonra o duygulara. Nefes alan senin gibi zombi olacağını düşündükçe herkesin... ve o hala ağlamaya devam eder nefesini düzgün alabildiğinde sözcüklerini tamamlamaya çalışır ama sen o sırada kendini düşünürken nefret edilecek bencilliğinde duymazsın bile hiçbirini...Küçük renkli cam kırıklarıydık. Birbirimize yalancı gölgeler sunmaktan öte değildi aynayla olan ilişkilerimiz. Ne kadar yalansa gördüğümüz o kadar paylaşılmazdı birbirimizde yolculuklarımız. Hiç bu kadar doruğunda olmamıştık paylaşımın –ki hangi taşı kaldırsam başı yarılmış olurdu ertelenmiş bir aşkın!-. Ne zaman dokunsak birbirimize ne zaman savrulsa gölgelerimiz içimizde verimini yitirmeyen aşk topraklarına alaca sevdalar sürgün verirdi zaten sürgün edildiğimiz çocukluklarımızda. Sevgilerimizi büyütmektendi çocuk kalışlarımız; sevdaya kendimizden daha iyi bir besin sunamayışımızdan. Aşk sadece güneşin hissedarı bir ışıktır size hep karanlık olan gölgenizi hatırlatan. Bu yüzden tüm renkler bir kefesindeyken terazinin siz diğer kefesinde olursunuz; çünkü “siyahi adalet” yalnızlığın aşka denk olduğu yerde vardır.Merak ediyorsunuzdur hiç canın acımadı mı böylesine parçalanırken.. evet hem de çok acıdı gözlerimiz kanadı ellerimiz küçüldü kalplerimiz sığamaz oldu avuçlarımıza. Ama acı da olmalıydı bunca çok yüzlünün arasında – ki ya yüzsüz doğmuştuk hepimiz ya da öyle çok yüzümüz vardı ki utanç saklanabiliyordu rahatlıkla aralarında ve kimse fark etmiyordu- ve aslında en dürüstümüz de oydu. Bu yüzden onu kefeye bile koymadık baş tacı ettik hiç ayırmadık yanımızdan… Günlerce çoğaldık bölündük birbirimize. Bir diğerimize kendimizden başka yok ki sevgilimiz. Hangi acı ne kadar süre sonra nasıl bu duruma getirebilir ki bir insanı? Bircok zahiri kahraman tattığını soyler; aslında yok oyle birşey diye bağırabilmek isterdim. Kaç litre rakı kanında dolaşsa kesebilir ruhani ızdırabın acısını? İşte orda ezber degil hergün mâzine farklı tatlar bırakan birbirinden degişik binlerce acın vardır. O yüzdendi kendimizden olanı “ güneş “ addedişimizin ardındaki öfkenin netameli sokulganlığı… bu bizim hikayemiz ve her şey yine bir sonla başlamıştı…dil söyler ten hisseder kulak dinler göz görür el dokunur vicdan siner içine herşeyin.. İçin Hep Sızlasın Kızıl Gün Batımında
Çevrimdışı
 Hani uzanırdın pencerenden ve bakardın boşluğa.. İki bina arasında koca bir boşluk olurdun ve susardın öylece… Bazen sesin esiverirdi balkona Gülüşünde yankılanan bi yangın olurdu sokak kararırdın ya direklerden akardı içime duman. Sonra kusarım kelimelere susarım söz etmem bir kelam bile… İçinde dipsiz bi oyuk açılır caddenin kasislere boğulurdum şah damarımda bir sızıntımı var sanki içimden bi kayan var.  İşte karanlığın tarifinde gezerdim seninle sen bensiz kahkahalada boğulurdun ben sessiz çığlıklarda.  Göküzünde adın belirdi hadi dön ve bak.. Arada görürsün benim bakışlarımıda orda… Penceremde yansıyan soluksuz hüküm sehpası ve hilaline akseden belki gamzelerinin çukurları. Bilmiyorum yorgunluğum senin denizlerindenmi yansıdı… Bak orda gördünmü denizi maviliğinden vazgeçmiş gün batımında sessiz sedasız ilkiniyor.. Dalgalarında sular boğuluyor.. Sapsarı kesilen mavi göklerin hesabıda benden soruluyor. Değerinden kaybetmeyen altının suretinde taş kesiliyor.  Sen bazen gelirdin kapıma sebebi dursun sen gelirdin işte tamda sende kaybolmak istediğimde elsiz ayaksız düşerdim içine. Komplolar kurar sonra yalanlardım kendimi.. En savunmasız halimden vururdun beni sahi… Hiç titremezdi ellerin.. Sade bir gülümseme ardından susardın işte.. Yıldızlar kadar çoğalırdın içimde.. Kaç şiir akıttım kollarımdan anlardın sanki… Ellerimden sızan kızıl mürekkeple kalırdım ardın sıra… Uzandığım minderde kalırdı izin sonra saçlarını sayardım.. gecenin içinde kaç karanlık atlattım diye bakardım yastığıma düşen omuzlarından alırdım ve onları saklardım gömleğimin cebinde. Eskaza muhabbetlere kalır sonra hiç susmadığım kadar konuşurdum.. İçimden duydum. Kapının ardından seslenen sendin bana. Olur ya hikaye uydurdum. Sonuna yalanlarımla avuttum içimi. Senden ibaret kalan yanlarımdan sana ... İşittim sözlerimi duyma diye seni konuştum yalnızlığın tam ortasında… Ve yıkadım geceyi benden… Daha afilli cümeleler kurmak için provalar yaptım hayalinle. Sonra unuttum olmayacak dua da olsan amin dedim ve sığındım Rahmana… Zaten kim kaldı ki ondan başka…  İşte son tezkere verildi ruhuma istila edildi dilim…  Geceye akıttıklarımdan damlayan varmı eline ve sustuğum cümlelerden duyan varmı içinde…  Sonu olmayan bir duayla yalvarıyorum Ona duyar biliyorum. Sustuğum dualarda ve görür kaybolan yanlarımı içimden içine kaç kelimem varsa hepsi senin aslında… |
|
« Önceki Konu | Sonraki Konu »
|