AŞK SENİN ADINDI...


İyi ki gittin diyeceğim hiç kimsem yok.
İyi ki varsın diyeceğim de hiç kimse yok.
Ve bundan kötüsü de olamaz...

BOŞLUK...

Gitsin istediklerim gitti.
Tüm savunma mekanizmalarımı hiçe sayıp onlara yenilerini ekleyerek.
Şimdi öyle bir kapatıyorum ki kendimi her şeye...
Herkese önyargılı, herkese umutsuz gözüyle bakıyorum...
Güvenmiyorum kimseye, güvenemiyorum.
Onlar giderken güvenimi de çalıp gittiler.
En güvendiklerim...
En sevdiklerim...
Gittiler...
Beni eksilterek, kırarak gittiler.
Ne kadar çaresizce severdim onu...
Amaçsızca... İnanıyordum çünkü anlayacaktı bir gün o da sevdiğini... Anlamadı. Zaten olmayan şeyler algılanamaz, somut veya soyut...

Gidenler unutmayı göze almıştır her zaman.
Gurur yenmiştir hep aşkı...
Benim aşkımı da yendi...
Yenmemeli aslında. Gerçek aşk o zaman gerçek olur...
Gözyaşıma karşılık sade bir gülümseme istedim sevdiğimden.
Ona bir gün, bir kere bile "sevdiğim" demedim, diyemedim.
Küçüktüm, utangaçtım, nasıl söyleyeceğimi bilemedim.
Sadece ona değil, ondan sonra kimseye söyleyemedim.
Onun değerine kimse ulaşamadı ki kalbimde...
Onu sevdiğim kadar sevemedim kimseyi...
Sevmeyi çok istedim, çok çabaladım...
Olmadı.
Olmazmış da...

Anladım ki hiç kimse o değil, hiç kimse canımdan öte can değil...
Olamıyor...
Olmayacağını da şimdiden bilmek acı veriyor kalbime.
Hiç kimseyi onun kadar sevememek.
Sevmeyi istemek ama sevememek...
Kimse anlamaz bunu, sevmeyen anlamaz...
Sevdiğim, sen bana bir ömür lazımdın.
Ama ben bir an için bile canımı verirdim..
Böyle bir şeyi söyleyebilmek yürek ister...
Ve ben bunu senden başkasına söyleyemiyorum.
Senden başkasına "canım" bile diyemiyorum.
İçim kopuyor. İlk "canım" dediğimde "eyvah" diyorum, "yalan söylüyorum" diyorum kendime...
Herkesi seninle aldatıyorum.
Onlar farkında değil...
Sen de değilsin...
Bu ölene kadar böyle sürecek, başka çıkarı yok...
Kalbini iki kişiye nasıl verirsin ki! Ben sana verdim, ödünç değil, senin oldu artık. "Uğrunda öldüğüm neden bu aşk böyle kördüğüm?" dedim...
Sesin çıkmadı... Sevmiyorsun biliyorum. Hiç sevmedin...
Bana saygı da duymadın hiç...

Tüm yaptıklarını unuttum ben.
Sevemezsin beni anladım.
Sana hiç bir bedduam yok
Kendim ettim kendim buldum
Yandım dayandım...
Yine de açık olsun yolun...
Yine de sev
Yine de sevil
Unuttuğuna eminim ama unut
Beni ve yaşadığımız her şeyi...
Ben unuttum
Sadece seni sevdiğim kaldı aklımda
Güzel şeyler var hayalimde
De ki
Beni seven bir kız vardı...
Bu kadar
İstemiyorum başka hiç bir şey...
Sen bana acımadın
Ben seni sevdim
Ve geriye bir tek yaşanan günler kaldı.
Anılarım
Unutulmaya yüz tutmuş
Hatırlanmaya değmeyen
Sen de hatırlama
Ve bana sakın hatırlatma...
Seviyorum seni
Ölene kadar
Kanımın son damlasına kadar
Çaresizce değil
Ölümsüz bir sevgiyle...
Karşılıksız
Tertemiz
İçten
Hatta senin yüzünü bile görmek istemeden
Sevdiğim adamı seviyorum.
Şu sanki sen değilsin sevdiğim!
Sevdiğim erkek
Aşığım sana
Her an
Her saniye
Her dakika
Asla unutmam
Yaptıklarını da seni de
Gitmemişsin sen
Gördüm şimdi içimdesin
Kalbimin en derin köşesindesin
Bazen benim bile göremediğim...
Bir ülkenin iki başkanı olmaz
Olamıyor işte...
Sen karışıyorsun herkese
Rahat bıraksan yeter
Sen cumhurbaşkanısın
Onlar ancak başbakan olabiliyor
Hepsi senin süzgecinden geçiyorlar kalbime girince...
Vazgeçilmez bir alışkanlık bu benim için.
Sen başa geçeli 7 yıl olmuş be canım...
Senin yerine ben karar vermeliyim artık.

Git hadi
Sanki dinlersin beni...
Yine dinlemeyeceksin...
Ve bu yazdıklarımı da hiç bilmeyeceksin...
Beni ve bendeki snei
Hiç görmedin, bilmedin, duymadın ve asla da bilmeyeceksin...

(alıntı)