Herkese uzun uzun anlattım seni. Herkes uzun uzun dinledi beni...Uzadıkça uzayan şikayetlerim oldu. Sevda geldi o vakit, uzunca bir süre kaldı. O da artık uzattı derken, uzadıkça uzayan büyüdükçe büyüyen anlamsız acılar besledim sana dair. Sen içimde çoğalırken ben küçük parçalar halinde savruldum çevreye. Toparlanmak istedikçe daha çok dağıldım. Sen hiç istifini bozmadan beni izledin, ben bunu bildiğimi gizledim. Her hüznün üstüne yeni kırgınlıklar ekerken sen, ben üstünde gezdim. Gözlerim zifiri karanlıktı, göremedim orada beni yapayalnız bıraktığını. Ben ağlarken sen hep gözyaşımı sildin. Neden mi ağlardım? Bunu hiç önemsemedin. Kimbilir belkide sen hep ölmekte olan bir şeyleri diriltmeyi sevdin... Sen gittikçe ben geldim, ben geldikçe sen gidiverdin.
Bir sevdam vardı uğruna kilometreler yaptı. Nereden bilebilirdim ki hep aynı yerde saydığımı...Gün olur devran döner diye başladım her kırılmışlığın ardından. Gün hergün doğdu neyseki; ama devran ses seda yok ezelden beri. Şimdi hayli bitkinim ve biraz yıpranmış. Aslında ne karamsarlık buhranı ne de can sıkıntısı içimde biriktirdiğim. Aynada yüzümün parlayan karanlığı. Seçmek bir hayli zor. Biraz gayretle gözlerimde bir çaresizlik görebiLdiğim. Sözlerimde bir kırıLmışLık, yüreğimi saran yorgun bir sevda tortusu hissedebiLdiğim.
Ki içimdeki pek çok şey eski kıvamında değiL artık. Anılar içimde yürürken apansız çürüyor. Anılar bir rahibe kılığında manastıra kapatıLdı. Ve tüm gerçeklerden kaçar gibi oraya sığındı. ZorLasam çıkmıyor, bağırsam tüm tükenmişLiğimLe bana yazık...
Şimde ben içimde aLev aLev yanarken ayaz oLuyorum. Ve seni ne zaman düşünsem o ateşin içinde biraz daha üşüyorum...
O vakit anlıyorum; artık sen içimde ufalanırken ben toparlanıyorum. Sevdaya rest çekiyorum. Görüyor musun? Artık ağlamıyorum!...
Bir sevdam vardı uğruna kilometreler yaptı. Nereden bilebilirdim ki hep aynı yerde saydığımı...Gün olur devran döner diye başladım her kırılmışlığın ardından. Gün hergün doğdu neyseki; ama devran ses seda yok ezelden beri. Şimdi hayli bitkinim ve biraz yıpranmış. Aslında ne karamsarlık buhranı ne de can sıkıntısı içimde biriktirdiğim. Aynada yüzümün parlayan karanlığı. Seçmek bir hayli zor. Biraz gayretle gözlerimde bir çaresizlik görebiLdiğim. Sözlerimde bir kırıLmışLık, yüreğimi saran yorgun bir sevda tortusu hissedebiLdiğim.
Ki içimdeki pek çok şey eski kıvamında değiL artık. Anılar içimde yürürken apansız çürüyor. Anılar bir rahibe kılığında manastıra kapatıLdı. Ve tüm gerçeklerden kaçar gibi oraya sığındı. ZorLasam çıkmıyor, bağırsam tüm tükenmişLiğimLe bana yazık...
Şimde ben içimde aLev aLev yanarken ayaz oLuyorum. Ve seni ne zaman düşünsem o ateşin içinde biraz daha üşüyorum...
O vakit anlıyorum; artık sen içimde ufalanırken ben toparlanıyorum. Sevdaya rest çekiyorum. Görüyor musun? Artık ağlamıyorum!...
