hüzün

hüzün, beklenmedik misafir gibi çalar kapını
senin açmak isteyip istememen önemli değildir.
o, bazen sinsice, bazen aşikar kapından dolar iliklerine,
örseler, yaralar seni sapasağlam olsan bile!

yaşadığın herşeyi tekrar yaşatır sana,
kanını emen bir kene gibi damarlarını çeker.
ağlarsın, kızarsın ama gitmez o!
en ücra köşelerine iner, derinlerini durmadan döver.

sanki bir ton yükün altındasındır.
kımıldamak hatta çığlık atmak istersin, yapamazsın.
incitanelerin sakince yüzünü serinletirken,
hüzün, yüreğini buz kesme sevdasının baş kahramanıdır.

birden hissiz, ruhsuz kalıverirsin ringdeki boksör misali
hani yumrukların acısıyla yerde kalır ya aynen öyle.
hüzün devirmiştir işte seni, ermiştir muradına
hayıflanma sakın ha!
ne ilktin ne de son olacaksın hüzne yenilen bu dünyada..

nurdan özcan