Yalan değil, bu mahmur gözler sana uyandı… Aşk, geçmişimde kurduğun saatin sesiyle uyandı. Yalan değil, sonsuz uykumdan senin adını anarak uyandım.
Aynadaki siluet her baktığımda biraz daha fazla benziyor sana. Kendim diye senin yüzüne bakıyorum ve sanki her geçen gün biraz daha güzelleşiyorum. Baktığım yerde sen olduğun müddetçe, mitolojideki tüm tanrıçaların güzellikleri toplamıyım sanki. Bakma dışarıdan alelade göründüğümde, içimde rengini hiç görmediğin, kokusunu hiç duymadığın bir bahçe var; her sabah “gel de der” diye açıyorum çiçeklerimi güneşe… Çiçek dalında güzeldir; benim çiçeklerimse senin ellerinde…
Güneş ışığıyla yıkanmışçasına ak pak ellerim; olur da tutar, avuçlarının arasına alırsın diye…Gözlerim okyanus kokusuna bulanmış; olur da gözün gözüme değer, olur ya gözün gözümde kalır diye…
Söylenmiş şarkıların hiçbiri yetmiyor şimdi seni tarif etmeye; kendimi tarif etmeye dilim varmıyor. Sözcüklerin bile korktuğu bir yerdeyim; dilimin kıyamadığı bir yerdesin. Anlat deseler, uzun uzun susarım. Oysa ben öyle çok konuşurum ki, varlığının yansımasını en iyi susarak anlatabilirim. Sözcüklerin hepsi hunharca kullanılmış ve sana atfedilebilirlikten çok uzak. Böyle bir çaresizlikte tatlı tatlı susmayı ve taze taze gülümsemeyi maharet sanıyorum sadece…Daha iyi formüllerle karşılaşmadım ki ben elimdeki kitapta!
Ama biliyor musun, sen çaresizliklerimi unutturacak kadar titrek tınılı bir Amelie Poulan film müziğisin! Yağmurlu ve yalnız bir Paris sabahında Arc De Triomphe’nin önünde, kısacık saçları ve kırmızı elbisesiyle, ellerini iki yana açmış, yüzünü gök yüzüne dayamış durmaksızın dönen bir Amelie Poulan’ım ben de… Daha nasıl tamlar ki iki insan biririni? Aşk, daha yakın nereye inebilir ki yeryüzünde? Bir şarkı bir insanla daha nasıl öpüşür ki?
Şimdi ben La Noyee eşliğinde dalsam senin rüyalarına ve yaşamımın geri kalanını rüyalarında geçirsem! Çünkü insanlar rüyalarına hiç kıyamaz ve yarım kalmalarından nefret ederler. Gerçek olmadıklarını bile bile, uyandıklarında veya uyandırıldıklarında, dünya sanki aslında hiç gerçek olmamış, rüyalar gerçekmiş de gerçekler rüyaymış gibi tekrar sarılırlar uykuya… Bırakıp gideceğin bir gerçek olmaktansa, tekrar sarılacağın bir düş olmayı çoktan kabul ettim ben!
Hele ki soluğun bu kadar sıcakken…
Hele ki dünyanın senden geri kalanı bu kadar soğukken…
Ben senin rüyalarına sığınmayayım da ne yapayım?
Ya da kanadım kırılmış gibi yapsam-aslında kanadım hiç olmamışken- ve avuçlarına sığınsam? Yaralı bir kuş olduğuma inandırsam seni? Sen de aslında bilsen gerçeği ama inanmış gibi yapsan; meyilli olsan yani avuçlarında yer vermeye bana? Her ikimizin de gerçeği bildiği bu oyunda, ikimiz de sessiz-sözleşmeli yalancılar olsak? Ben avuçlarındaysam, sen böyle şefkatliysen, ben yalancı olurum ki! En inandığım gerçekleri bile savunmadığım kadar savunurum yalanımı; yani kırık kanadımı ve sen olmazsan olmazlığımı… Aslında olurum…
Ya avuçlarında bir kuş, ya uykularında bir düş… Avuçlarını açıncaya, uykularından uyanıncaya kadar…
Yazar:Esra Basak Narin (kendi blog'undan..)Alıntı
Aynadaki siluet her baktığımda biraz daha fazla benziyor sana. Kendim diye senin yüzüne bakıyorum ve sanki her geçen gün biraz daha güzelleşiyorum. Baktığım yerde sen olduğun müddetçe, mitolojideki tüm tanrıçaların güzellikleri toplamıyım sanki. Bakma dışarıdan alelade göründüğümde, içimde rengini hiç görmediğin, kokusunu hiç duymadığın bir bahçe var; her sabah “gel de der” diye açıyorum çiçeklerimi güneşe… Çiçek dalında güzeldir; benim çiçeklerimse senin ellerinde…
Güneş ışığıyla yıkanmışçasına ak pak ellerim; olur da tutar, avuçlarının arasına alırsın diye…Gözlerim okyanus kokusuna bulanmış; olur da gözün gözüme değer, olur ya gözün gözümde kalır diye…
Söylenmiş şarkıların hiçbiri yetmiyor şimdi seni tarif etmeye; kendimi tarif etmeye dilim varmıyor. Sözcüklerin bile korktuğu bir yerdeyim; dilimin kıyamadığı bir yerdesin. Anlat deseler, uzun uzun susarım. Oysa ben öyle çok konuşurum ki, varlığının yansımasını en iyi susarak anlatabilirim. Sözcüklerin hepsi hunharca kullanılmış ve sana atfedilebilirlikten çok uzak. Böyle bir çaresizlikte tatlı tatlı susmayı ve taze taze gülümsemeyi maharet sanıyorum sadece…Daha iyi formüllerle karşılaşmadım ki ben elimdeki kitapta!
Ama biliyor musun, sen çaresizliklerimi unutturacak kadar titrek tınılı bir Amelie Poulan film müziğisin! Yağmurlu ve yalnız bir Paris sabahında Arc De Triomphe’nin önünde, kısacık saçları ve kırmızı elbisesiyle, ellerini iki yana açmış, yüzünü gök yüzüne dayamış durmaksızın dönen bir Amelie Poulan’ım ben de… Daha nasıl tamlar ki iki insan biririni? Aşk, daha yakın nereye inebilir ki yeryüzünde? Bir şarkı bir insanla daha nasıl öpüşür ki?
Şimdi ben La Noyee eşliğinde dalsam senin rüyalarına ve yaşamımın geri kalanını rüyalarında geçirsem! Çünkü insanlar rüyalarına hiç kıyamaz ve yarım kalmalarından nefret ederler. Gerçek olmadıklarını bile bile, uyandıklarında veya uyandırıldıklarında, dünya sanki aslında hiç gerçek olmamış, rüyalar gerçekmiş de gerçekler rüyaymış gibi tekrar sarılırlar uykuya… Bırakıp gideceğin bir gerçek olmaktansa, tekrar sarılacağın bir düş olmayı çoktan kabul ettim ben!
Hele ki soluğun bu kadar sıcakken…
Hele ki dünyanın senden geri kalanı bu kadar soğukken…
Ben senin rüyalarına sığınmayayım da ne yapayım?
Ya da kanadım kırılmış gibi yapsam-aslında kanadım hiç olmamışken- ve avuçlarına sığınsam? Yaralı bir kuş olduğuma inandırsam seni? Sen de aslında bilsen gerçeği ama inanmış gibi yapsan; meyilli olsan yani avuçlarında yer vermeye bana? Her ikimizin de gerçeği bildiği bu oyunda, ikimiz de sessiz-sözleşmeli yalancılar olsak? Ben avuçlarındaysam, sen böyle şefkatliysen, ben yalancı olurum ki! En inandığım gerçekleri bile savunmadığım kadar savunurum yalanımı; yani kırık kanadımı ve sen olmazsan olmazlığımı… Aslında olurum…
Ya avuçlarında bir kuş, ya uykularında bir düş… Avuçlarını açıncaya, uykularından uyanıncaya kadar…
Yazar:Esra Basak Narin (kendi blog'undan..)Alıntı