Herkesi görüp te dokunamamak, kimselere anlatamamak içimden geçenleri.. Soyutlanmış bir zaman diliminde sıkışıp kalmışçasına.. Bunca kalabalığın arasında yalnız, yapayalnız hissetmek kendini.. Herşey o kadar sessizce oluyor ki, sesimin yankısı kırıyor tüm bedenimi.

Ben bu kadar yalnız, bu kadar ıssız değildim...

Bazen dalıp gidiyorum. Gittiğim yerlerde düşüncelerim yok. Düşüncesizce bomboş griliklere gömülüyorum..

Artık yere basamıyorum sağlam, sapasağlam. Öyle ki zamansızlığa boyun eğdiriyor bu gidiş. Günleri sayıyorum, hatta saatleri. Yanındayken zaman akıp geçiyor su gibi. Ben geçsin istemiyorum. Tüm saatler dursun, gülümseyişin yüzünde kalsın, kelimelerin hiç tükenmesin istiyorum. Gitmeyesin istiyorum.. Sen gidersen tüm saatler duracak, biliyorum.

Zaman aldırmadan devam ediyor yoluna...

Herşey öyle uzak, öyle soğuk, öyle yabancı ki.. Bakıyorum, göremiyorum. Bu şehir, bu kaldırım taşları, bu deniz tanıdıktı oysa.. Gidersen bu şehir de zor gelecek bana, hissediyorum..

Hayat durdu.. Zaman akıp geçiyor ama ben farkında değilim, olmak ta istemiyorum. Olan biteni karşıdan izlemekle kalıyorum sadece. Ben içinde değilim kendi yaşantımın, seyircisiyim.. Güneşin doğuşu, günün batışı, dünyamdaki herşey varlığına odaklandı adeta. Yokluğunda benim için herşey sona erecekmiş gibi geliyor..

Meğer ne çokmuşsun bende...

Bir an durup, tüm korkularımdan sıyrılıp haykırmak var nefesimin yettiğince;
"Ne olur gitme..."

[SIZE=4]Kalırsan, dünyanın bütün renklerini görmeye başlayacağım. Herşey bunca griye bulanmış olmayacak. Kelimelerin tutup ellerimden, kanayan yaralarıma basacaklar. Geceleri irkilip kalkmayacağım uykularımdan. Her sabah uyandığımda bir sancı saplanmayacak içime.. Hiç bir güç yıkamayacak beni. Bildiğin ben gibi...