Nefesim kesildi, düğümlendi kelimeler...
Yavaş yavaş sindirince olayı anladım...Aldatılmışım!!!
Bir an hiç farkında olmadan bir damla yaş süzüldü gözlerimden. Kalbim çoktan anlamıştı da beynim fark edememişti olanı. Tüm yaşananlar bir film gibi geçti... Peki ben neden hiç göremedim bu üçüncü kişiyi???
Duygular biriktikçe yaşanan acılar daha da acıtırmış insanın kalbini. Şimdi hatırladığım tüm mutlulukların sonunda bir hüzün var tıpkı acı anlarım gibi. Oysa neydi değişen? Ben aynı ben, karşımdaki aynı yüz...
Galiba bana bakan gözleri benim değildi artık!!!İnsanlar ne yaşarlarsa yaşasınlar hiçbir önemi yokmuş; Anladım!!!
Bir hatayla tüm doğrular silinirmiş; Öğrendim!!!
Hiçbir zaman hiç kimseye güvenilmezmiş; Farkına vardım!!!
Eee... Bunları öğrendim de ne geçti elime? Sadece bir ömür içimde taşıyacağım bir hüzün ve kırgınlık kaldı bana o kadar! Her acı geçermiş (öyle bilirdim) ama bu acı hiç geçmeyecek...Yemin Ederim!!!
Bir kapı var orada daracık. İçinden geçsen geçemezsin, karşısında dursan dayanamazsın, öteki tarafa geçsen yapamazsın. Şimdi ben de öyleyim işte. Affettim desem bedenim geçse yüreğim geçer mi o kapıdan??? Karşısında dursam dayanabilir miyim o gözlere??? Hadi geçtim diyelim rahat bırakır mı içini kemiren o garip duygu???
Yok...Çıkış Yok!!!
Anladım... Ben şimdi geçtim o kapıdan!!! Geçtim de sanırım bir kalbim kaldı dışarıda. Bağırıyor, kızıyor bana!!! "Kendine acımıyorsan bana acı" diyor! "Kanıyorum!" diyor! Bir yandan da okşanmak hoşuna gidiyor; ama başka kalpleri de öyle okşadığını düşündükçe yine başlıyor kanamaya, bağırmaya...
Bazen de kızıyorum kendime "Madem ki geçtin bu kapıdan, göze aldın ölmeyi, niye bu şikayet?" diyorum!!! "Madem ki şikayet edeceksin bırak, acı çektirme kendine uzaktan sev!" diyorum; olmuyor! Onsuz bir an bile nefes alamıyorum!!! "Ama o sensiz nefes aldı ya, o seni hiç düşündü mü?" diyor kalbim. Ağlamaya başlıyorum... "Çok uzattın ama affettim işte sus!!!!!" Eğer son bir şans vermeseydim ne olurdu? O zaman daha mı mutlu olurdum acaba, bilmiyorum.
Öyle ya da böyle...Çoook Seviyorum!!! Üzüntüm aldatılmak değil, verdiğinin karşılığını almamak!!! Önemlisi de onu bir başkasıyla paylaşmak!!!
Ona aşığım hem de deliler gibi! Evet bazen geri çekilmek istiyorum bu aşktan, alıp başımı gitmek, onu da kendi yalnızlığıyla bırakmak istiyorum!!! Olmuyor, yapamıyorum, öleceğimi hissediyorum!!! Her şey tamam da ''Keşke'' olmasaydı, ''Keşke'' herkesin sandığı kadar gerçek, yalansız ve saf sevseydi beni!!! ''Keşke'' ona bu kadar bağlıyken bu kadar incitmeseydi beni!!! Belki o zaman şu an gem vurduğum çoğu duyguyu yaşatabilirdim ona...
''Keşke'' bu kadar zaman bir benim kalbimi okşasaydı!!! Bir benim yüreğime konsaydı!!! "Keşke"lerle yaşanmaz ama ''keşke'' beni aldatmasaydı!!!
Çünkü ben hiç başka yüreklere konmadım....
Yavaş yavaş sindirince olayı anladım...Aldatılmışım!!!
Bir an hiç farkında olmadan bir damla yaş süzüldü gözlerimden. Kalbim çoktan anlamıştı da beynim fark edememişti olanı. Tüm yaşananlar bir film gibi geçti... Peki ben neden hiç göremedim bu üçüncü kişiyi???
Duygular biriktikçe yaşanan acılar daha da acıtırmış insanın kalbini. Şimdi hatırladığım tüm mutlulukların sonunda bir hüzün var tıpkı acı anlarım gibi. Oysa neydi değişen? Ben aynı ben, karşımdaki aynı yüz...
Galiba bana bakan gözleri benim değildi artık!!!İnsanlar ne yaşarlarsa yaşasınlar hiçbir önemi yokmuş; Anladım!!!
Bir hatayla tüm doğrular silinirmiş; Öğrendim!!!
Hiçbir zaman hiç kimseye güvenilmezmiş; Farkına vardım!!!
Eee... Bunları öğrendim de ne geçti elime? Sadece bir ömür içimde taşıyacağım bir hüzün ve kırgınlık kaldı bana o kadar! Her acı geçermiş (öyle bilirdim) ama bu acı hiç geçmeyecek...Yemin Ederim!!!
Bir kapı var orada daracık. İçinden geçsen geçemezsin, karşısında dursan dayanamazsın, öteki tarafa geçsen yapamazsın. Şimdi ben de öyleyim işte. Affettim desem bedenim geçse yüreğim geçer mi o kapıdan??? Karşısında dursam dayanabilir miyim o gözlere??? Hadi geçtim diyelim rahat bırakır mı içini kemiren o garip duygu???
Yok...Çıkış Yok!!!
Anladım... Ben şimdi geçtim o kapıdan!!! Geçtim de sanırım bir kalbim kaldı dışarıda. Bağırıyor, kızıyor bana!!! "Kendine acımıyorsan bana acı" diyor! "Kanıyorum!" diyor! Bir yandan da okşanmak hoşuna gidiyor; ama başka kalpleri de öyle okşadığını düşündükçe yine başlıyor kanamaya, bağırmaya...
Bazen de kızıyorum kendime "Madem ki geçtin bu kapıdan, göze aldın ölmeyi, niye bu şikayet?" diyorum!!! "Madem ki şikayet edeceksin bırak, acı çektirme kendine uzaktan sev!" diyorum; olmuyor! Onsuz bir an bile nefes alamıyorum!!! "Ama o sensiz nefes aldı ya, o seni hiç düşündü mü?" diyor kalbim. Ağlamaya başlıyorum... "Çok uzattın ama affettim işte sus!!!!!" Eğer son bir şans vermeseydim ne olurdu? O zaman daha mı mutlu olurdum acaba, bilmiyorum.
Öyle ya da böyle...Çoook Seviyorum!!! Üzüntüm aldatılmak değil, verdiğinin karşılığını almamak!!! Önemlisi de onu bir başkasıyla paylaşmak!!!
Ona aşığım hem de deliler gibi! Evet bazen geri çekilmek istiyorum bu aşktan, alıp başımı gitmek, onu da kendi yalnızlığıyla bırakmak istiyorum!!! Olmuyor, yapamıyorum, öleceğimi hissediyorum!!! Her şey tamam da ''Keşke'' olmasaydı, ''Keşke'' herkesin sandığı kadar gerçek, yalansız ve saf sevseydi beni!!! ''Keşke'' ona bu kadar bağlıyken bu kadar incitmeseydi beni!!! Belki o zaman şu an gem vurduğum çoğu duyguyu yaşatabilirdim ona...
''Keşke'' bu kadar zaman bir benim kalbimi okşasaydı!!! Bir benim yüreğime konsaydı!!! "Keşke"lerle yaşanmaz ama ''keşke'' beni aldatmasaydı!!!
Çünkü ben hiç başka yüreklere konmadım....
