İki kelimeyi bir araya getiremeden yaşadım yıllarca.Ben ne zaman konuşmak yada yazmak istesem “ Ali topu at “ kadar saçmalaşırdı cümleler.Konuşmama hakkımı kullanırdım her defasında.Bu yüzden okul yıllarında kara tahtada ismimi konuşanlar listesinde kimse göremedi.Konuşamadığım gibi yazamıyordum da.
Sırf bu yüzden kompozisyon sınavlarının açıklanan sonuçları alay konusu olurdu 50 kişilik sınıflarda. Ama dönem ödevlerini çok severdim. Çünkü bir tek o zaman yazabiliyordum. Cümleler korsan oluyordu.Yaldızlı bir ansiklopedi kurtarırdı beni her defasında.
İşte bu şekilde beceriksiz cümleler kullanarak bitti , bitmez dediğim lise.
Bu iki kelimeyi bir araya getirememe durumu ikili ilişkilerinde de her defasında bir depreme neden olurdu.Ne zaman bi kızdan hoşlansam , iki kelime edemeden çeker giderdi yanımdan. Kısa keserdik cümleler gibi aşkları da her seferinde.Yarım düşerdi sevdalar.Yarım kalırdı.
Benim bu yüzden yazılmış hiçbir şiirim olmadı defter aralarında. Yada adım geçmedi bi kitapta.
Kimse yaşadığım ilişkinin dedikodusunu yapmadı.Benim anlatacak hiç aşk hikayem olmadı.
Çünkü ben ne zaman konuşmak istesem “ Ali topu at “ kadar saçma olurdu cümleler.
Liseden sonra bitti askerlik.
Derken yine bi kız çıktı karşıma.Yeni doğan bi bebek kadar masum ve televizyonlarda görmeye alıştığım mankenler kadar güzel.Bu kez cümleler kadar kısa bitsin istemiyordum.Çünkü ben adını bile doğru düzgün söyleyemediğim bu kıza aşık olmuştum.
Her gece uzatırdım evimin yolunu , zira evi ters ilerde olduğu halde.Tek düşüncem onu bi daha ne zaman yada ne kadar görebileceğimdi.Geceleri yatağıma uzandığımda artık Süpermen olup uçmayı değil , onunla geçecek bi ömrü düşlemeye başlamıştım. Tam aynayı güneşe doğru çevirmiştim ki , o şirin kızda diğerleri gibi kısa kesip , bi kelime bile söylemeden gitti. Oysa ona ben tam iki çift söz etmeye hazırlanıyordum ama tek kelime dahi edemeden yarım kalmıştı yine cümlem .
Ama bu cümle diğerlerinden farklıydı bu kez.İlk defa aşık olmuştum.
Üzerime giydiğim kıştan kalma gömleği çıkarıp ilkbaharı asmıştım omuzlarıma.Ama onun bu kısa kesmişliğiyle ben kahrettim kendimi.
Dünyada insanlar için yaratılan hiçbir nesne beni mutlu etmeye yetmedi.Hatta babamın doğum günümde aldığı o pahalı hediye bile.
Günler ayları , aylar yılları getirdi.Geçip giden günlerle beraber bende değiştim.Bugün iki şeyi fark ettim.
İlki şuydu ; onun gidişiyle binlerce kelime gelmiş aklıma.Meğer kısa kesmek gerekirmiş bir aşkı yazabilmek için.Şu sıralar binlerce kelimeyle evliyim ama bu kez sen yoksun.Keşke yanımda olsaydın.Artık iki kelimeden fazlasını konuşabiliyor , hatta uzun cümleleri dahi tek nefeste söyleyebiliyordum.Ama son cümlesi eksik kalmış sevdamdan uzun zaman geçmişti.
Ama ben dün onu sahilde yürürken gördüm.Gözlerimin o şirin kızı gördüğünde yaşadığı o çocuksu heyecanı kelimelere dökebilseydim eğer , kalın bi romanda sadece bu kısımdan bahsetmem gerekirdi.Yanına gidip ona o iki kelimeyi söyleyecektim.Evet bu kez yapacaktım bunu.Kendimi topladım ve hızlı adımlarla yanına gittim.Ama heyecandan olsa gerek , ellerinden tuttuğu kişiyi fark edemedim.
Ayaklarıma ağır gelmiş olacak , sendeledim biraz.Şuurum bi süreliğine izne çıktı herhalde o an.Çünkü ne yaptığımı tam olarak hatırlamıyorum.Tek bildiğim ; kendime geldiğimde benim çimlerin üzerinde oturuyor oluşum , onun ise orada olmadığıydı.
Kim bilir bi gün bu yazıyı sende okursun.Belki inanmasın şu satırlardaki kelimelerin tek sahibi olduğuma.Ama senin kısa kesmişliğinden sonra bunun gibi birçok şey yazdım.Aklıma gelen ikinci konu ise ; senin romanlarımda yazılacak kadar uzun , anlatılacak kadarda kısa olmadığınmış.
Neyse , kısa keseceğim senin gibi . Sana son cümlesi eksik kalmıştı dediğim bu sevdanın diğer yarısını okuyacaksın az sonra . Sana iki kelime söyleyememiştim ya , şimdi alt satıra yazacağım onu.Bu kısmı sadece sen oku olur mu ?
Benimle evlenir miydin ?
Sırf bu yüzden kompozisyon sınavlarının açıklanan sonuçları alay konusu olurdu 50 kişilik sınıflarda. Ama dönem ödevlerini çok severdim. Çünkü bir tek o zaman yazabiliyordum. Cümleler korsan oluyordu.Yaldızlı bir ansiklopedi kurtarırdı beni her defasında.
İşte bu şekilde beceriksiz cümleler kullanarak bitti , bitmez dediğim lise.
Bu iki kelimeyi bir araya getirememe durumu ikili ilişkilerinde de her defasında bir depreme neden olurdu.Ne zaman bi kızdan hoşlansam , iki kelime edemeden çeker giderdi yanımdan. Kısa keserdik cümleler gibi aşkları da her seferinde.Yarım düşerdi sevdalar.Yarım kalırdı.
Benim bu yüzden yazılmış hiçbir şiirim olmadı defter aralarında. Yada adım geçmedi bi kitapta.
Kimse yaşadığım ilişkinin dedikodusunu yapmadı.Benim anlatacak hiç aşk hikayem olmadı.
Çünkü ben ne zaman konuşmak istesem “ Ali topu at “ kadar saçma olurdu cümleler.
Liseden sonra bitti askerlik.
Derken yine bi kız çıktı karşıma.Yeni doğan bi bebek kadar masum ve televizyonlarda görmeye alıştığım mankenler kadar güzel.Bu kez cümleler kadar kısa bitsin istemiyordum.Çünkü ben adını bile doğru düzgün söyleyemediğim bu kıza aşık olmuştum.
Her gece uzatırdım evimin yolunu , zira evi ters ilerde olduğu halde.Tek düşüncem onu bi daha ne zaman yada ne kadar görebileceğimdi.Geceleri yatağıma uzandığımda artık Süpermen olup uçmayı değil , onunla geçecek bi ömrü düşlemeye başlamıştım. Tam aynayı güneşe doğru çevirmiştim ki , o şirin kızda diğerleri gibi kısa kesip , bi kelime bile söylemeden gitti. Oysa ona ben tam iki çift söz etmeye hazırlanıyordum ama tek kelime dahi edemeden yarım kalmıştı yine cümlem .
Ama bu cümle diğerlerinden farklıydı bu kez.İlk defa aşık olmuştum.
Üzerime giydiğim kıştan kalma gömleği çıkarıp ilkbaharı asmıştım omuzlarıma.Ama onun bu kısa kesmişliğiyle ben kahrettim kendimi.
Dünyada insanlar için yaratılan hiçbir nesne beni mutlu etmeye yetmedi.Hatta babamın doğum günümde aldığı o pahalı hediye bile.
Günler ayları , aylar yılları getirdi.Geçip giden günlerle beraber bende değiştim.Bugün iki şeyi fark ettim.
İlki şuydu ; onun gidişiyle binlerce kelime gelmiş aklıma.Meğer kısa kesmek gerekirmiş bir aşkı yazabilmek için.Şu sıralar binlerce kelimeyle evliyim ama bu kez sen yoksun.Keşke yanımda olsaydın.Artık iki kelimeden fazlasını konuşabiliyor , hatta uzun cümleleri dahi tek nefeste söyleyebiliyordum.Ama son cümlesi eksik kalmış sevdamdan uzun zaman geçmişti.
Ama ben dün onu sahilde yürürken gördüm.Gözlerimin o şirin kızı gördüğünde yaşadığı o çocuksu heyecanı kelimelere dökebilseydim eğer , kalın bi romanda sadece bu kısımdan bahsetmem gerekirdi.Yanına gidip ona o iki kelimeyi söyleyecektim.Evet bu kez yapacaktım bunu.Kendimi topladım ve hızlı adımlarla yanına gittim.Ama heyecandan olsa gerek , ellerinden tuttuğu kişiyi fark edemedim.
Ayaklarıma ağır gelmiş olacak , sendeledim biraz.Şuurum bi süreliğine izne çıktı herhalde o an.Çünkü ne yaptığımı tam olarak hatırlamıyorum.Tek bildiğim ; kendime geldiğimde benim çimlerin üzerinde oturuyor oluşum , onun ise orada olmadığıydı.
Kim bilir bi gün bu yazıyı sende okursun.Belki inanmasın şu satırlardaki kelimelerin tek sahibi olduğuma.Ama senin kısa kesmişliğinden sonra bunun gibi birçok şey yazdım.Aklıma gelen ikinci konu ise ; senin romanlarımda yazılacak kadar uzun , anlatılacak kadarda kısa olmadığınmış.
Neyse , kısa keseceğim senin gibi . Sana son cümlesi eksik kalmıştı dediğim bu sevdanın diğer yarısını okuyacaksın az sonra . Sana iki kelime söyleyememiştim ya , şimdi alt satıra yazacağım onu.Bu kısmı sadece sen oku olur mu ?
Benimle evlenir miydin ?