Bulutlara inanın bayım.
Şarkılara inanın.
Çocuklara ve çiçeklere...

Uzağım sana
Ve içinin acıdığını kestiremeyecek kadarda yorgun
Saçlarım, derin bir okyanusun dibinde çürümüş son bahar
Var işte içimi acıtacak bir sürü neden!
Ama yinede, bekliyorum!
Yerimi kim alır şimdi, bilmiyorum
Bilmekte istemiyorum ...
Ufuk Asman

Sen bana geç kaldın!
Tıpkı Nisan yağmurlarınin geç kalmasi gibi.
Fakat yağmur Mayıs ile buluştu...
Biz seninle hiç buluşmayalım olur mu!
Büyüsü bozulmasın gönlümün...

Geldim, kapına tıkladım ama sen yoktun.
Sende sen yoktun, bende ben yoktum.
Çünkü artık sen bendeydin.”

Her şey böyleyken, hâlâ aramızda sevgi varken bitirmeliydik. Belki o zaman taze ve yıpranmamış olarak; sandık içlerinde, kitap aralarında saklayabilirdik aşkı... Zaten hep iki yüzü yok muydu gerçeğin? İnsanlar koydukları kurallarla benliklerini sınırlarken, anahtarı zaten kendilerinde olan hapishaneden kaçarak işlemiyorlar mıydı en büyük suçları? İçine konulan acının dozundaydı sır. Beynin bir oyunuydu ama yine de insana ait en özel duyguydu aşk... Kazanmalıydı... Zaten ne kadar hüzün ve imkânsızlık varsa, "Aşk O Kadar Aşk" değil miydi?

Günlerce aramaz, sormaz, konuşmaz.
Sonra bir "merhaba" der, yine o kazanır...

Böldüm
Parçaladım
Yuttum Sözlerimi,
Suskunluğum


..................................................................
Şimdi son kez elveda.

Ne kadar çok vedalar biriktiriyoruz ceplerimize.
Her veda aslinda bir kavusmuslugun ertesi degil mi.

Hayatımız her noktasında vedalar yok mu ..
Bazen sonunuza kadar veda ederiz
Bazende istemesekte veda etmek zorunda kalırız

Sevdiklerimizi mutlaka terkederiz
Vedalar hep hayatımızın ortasında kalır öylece
Ve bir veda kalır geriye..

Hadi kalk sevdam bu mevsimden göçme vakti,
bilirsin biz sıcağa alışık değiliz,
hep hazandır bizim mevsimimiz, hep hüzündür gitmelerimiz...