Yalnızlık; karanlık gibi yapışkan, kaygan, dokunulmaz ama var.Belkide soguk bir gecede pusuya yatmış yollarımı gözlüyor.
Ah geceler….
Kiralık bir katil misali vuruyor beni yerden yere….
Ah yalnızlık….
Birgün sende yalnız kalacaksınbiliyorum.
O zaman aglamaklı olacak seninde gözlerin.
Sende vuracaksın öfkeni duvarlara,
Sende eriyeceksin bir güzelin bakışlarnda
Kimbilir…
Belki sözlerin düğümlenecek dudaklarında, biteceksin.
Ellerin; yaşlı bir adamın ellerini kıskanırcasına titriyecek,
Sonra yüregin üşüyecek.
Hemde onca ateş içinde yanarken,
Yüregin fırlamak isteyecek yerinden.
Eyvahla süslenen bir çıglık cıkacak avazlarından.
Kimse duymayacak seni.
Bir zeybelk misali dizlerin çökecek topraga
Sonra yumruklar tamamlayacak topraga vuruşları.
Gözlerin kızaracak yalnızlık korkusuyla…
Ürperecek yüregin…
Ah kader!
Bu çelimsiz yüregimle, saclarından tutup yerden yere calacak kadar öfkeliyim sana..
Bana bakma öyle…
Ben bu sevdayı böyle yazdım,böyle okurum.
Gölgesine vurulmusum sarı saclarının,
Yıldızlar kopartmışım göbebeklerinden,
Alıp alıp saklamışım umut yolculugunda…
Sözüm;
Kayıp bir sevda kentinde kaybolan sevda yolcularına.
Belki, kaşın, gözün, ellerin beni bogmak isteyecek ama;
Sevda adına ne söylenmişse yalandır!
Yakın bütün resimleri,
Yakın bütün şiirleri,
Sevda adına ne varsa yakın,
Ne romanlar roman oldu ne şiirler siire benzedi.
Dur!’ sakın kalkma yerinden,
Daha sözüm bitmedi.
Önce sözlerimi geri ver, umutlardan ödünç aldıgım,
Ardından yalanlarını topla öyle git.
Ne yalandan papatyalar isterim bahcemde nede ruhumu ıslatan gözlerini…..
Sakın korktugumu sanma!
Ben Veysel’le solumuşum toprakların tozunu.
Nazım hikmetle yürümüşüm geceden geceye.
Aynı yolda nasr tuttu ayaklarımız.
Tek farkımız ; o ela gözleri yazmıştı ızdırap denizinde.
Bense hilal kaşları….
O;
Bir yıldız misali kayıp gitmişti karanlık gecede bense halen yürüyorum.
Bu yolda neler gördüm bir bilseniz?
Yüregimiz sahra ateslerinde donmasından tutunda,
Yagmurlrın gözyasımı kıskanmasına kadar ,
Ne ararsanız var..
Bir ara cehennem abla çaldı kapımı kaçmadım..
Alacakaranlıklar bastı ruhumu en hazin yerinde,
Yine korkmadım…
Sonra Azrail sormustu beni,
Saclarından tutup göbeginde raks etmiştim o zaman.
Anlayacagınız….
Ne sevda anlayabildi beni, nede Azrail.
Ama ben birsy örgendim…
YALAN SÖYLEMEDEN YASAMAYI; BABAMDAN
HASRETİ; ANNEMDEN,
İHANETİDE; ELA GÖZLÜ MELEKLERDEN ÖGRENDİM….
Ah geceler….
Kiralık bir katil misali vuruyor beni yerden yere….
Ah yalnızlık….
Birgün sende yalnız kalacaksınbiliyorum.
O zaman aglamaklı olacak seninde gözlerin.
Sende vuracaksın öfkeni duvarlara,
Sende eriyeceksin bir güzelin bakışlarnda
Kimbilir…
Belki sözlerin düğümlenecek dudaklarında, biteceksin.
Ellerin; yaşlı bir adamın ellerini kıskanırcasına titriyecek,
Sonra yüregin üşüyecek.
Hemde onca ateş içinde yanarken,
Yüregin fırlamak isteyecek yerinden.
Eyvahla süslenen bir çıglık cıkacak avazlarından.
Kimse duymayacak seni.
Bir zeybelk misali dizlerin çökecek topraga
Sonra yumruklar tamamlayacak topraga vuruşları.
Gözlerin kızaracak yalnızlık korkusuyla…
Ürperecek yüregin…
Ah kader!
Bu çelimsiz yüregimle, saclarından tutup yerden yere calacak kadar öfkeliyim sana..
Bana bakma öyle…
Ben bu sevdayı böyle yazdım,böyle okurum.
Gölgesine vurulmusum sarı saclarının,
Yıldızlar kopartmışım göbebeklerinden,
Alıp alıp saklamışım umut yolculugunda…
Sözüm;
Kayıp bir sevda kentinde kaybolan sevda yolcularına.
Belki, kaşın, gözün, ellerin beni bogmak isteyecek ama;
Sevda adına ne söylenmişse yalandır!
Yakın bütün resimleri,
Yakın bütün şiirleri,
Sevda adına ne varsa yakın,
Ne romanlar roman oldu ne şiirler siire benzedi.
Dur!’ sakın kalkma yerinden,
Daha sözüm bitmedi.
Önce sözlerimi geri ver, umutlardan ödünç aldıgım,
Ardından yalanlarını topla öyle git.
Ne yalandan papatyalar isterim bahcemde nede ruhumu ıslatan gözlerini…..
Sakın korktugumu sanma!
Ben Veysel’le solumuşum toprakların tozunu.
Nazım hikmetle yürümüşüm geceden geceye.
Aynı yolda nasr tuttu ayaklarımız.
Tek farkımız ; o ela gözleri yazmıştı ızdırap denizinde.
Bense hilal kaşları….
O;
Bir yıldız misali kayıp gitmişti karanlık gecede bense halen yürüyorum.
Bu yolda neler gördüm bir bilseniz?
Yüregimiz sahra ateslerinde donmasından tutunda,
Yagmurlrın gözyasımı kıskanmasına kadar ,
Ne ararsanız var..
Bir ara cehennem abla çaldı kapımı kaçmadım..
Alacakaranlıklar bastı ruhumu en hazin yerinde,
Yine korkmadım…
Sonra Azrail sormustu beni,
Saclarından tutup göbeginde raks etmiştim o zaman.
Anlayacagınız….
Ne sevda anlayabildi beni, nede Azrail.
Ama ben birsy örgendim…
YALAN SÖYLEMEDEN YASAMAYI; BABAMDAN
HASRETİ; ANNEMDEN,
İHANETİDE; ELA GÖZLÜ MELEKLERDEN ÖGRENDİM….