[SIZE=2]Her sabah hüzünle karışık bir umut var içimde.
Sensizliğin hüznünü, yeni bir günün seni getireceği umuduyla bastırıyorum.
Her doğan gün yeni bir umut, yeni bir arayış benim için.
Belki sana kavuşacağım zamana,bir gün daha yaklaşıyorum;
Bu gün değilse yarın...
Kimbilir belki de yalnızca kendimi kandırıyorum.
Gittiğinden beri hep yalnızlık şiirlerine takılıyor gözüm.
Bir başıma değilim ama sensizlikten yalnızım.
Terk edip gidilmek en çok nasıl koyar insana,
En iyi ben bilirim !
Gitmelerin, gidenlerin arkalarında bıraktığı çaresizlikleri, en koyu özlemleri...
Senin gidişinde ateş gibi çöktü yüreğime.
Hiç bir yağmur yetmedi, içimde ki hasret ateşini söndürmeye.
Ve hiç bir sevgi yetmedi senin özlemini gidermeye...
Ben her sabah beni sana götürecek yollarda yürüdüm.
Senin sevdiğin şarkıları söyledim yalnızca.
Ve gelmeyişinin her akşamında;
Aslında doğduğunu hiç anlamadığım güneşle beraber battım bir kez daha...
Geceleri hep uyudum;
Uyudum gün boyu çektiğim hasretini,
Rüyalarımda biraz olsun giderebilmek için.
Her şeye iyi gelen, yaraları iyileştiren zaman hiç bu kadar acıtmamıştı yüreğimi.
Binbir umutla sarıldığım sabahlar artık hiç doğmaz oldu.
Benim günümde, gecemde karanlık şimdi.
Ne ay uğruyor gecelerime, ne sana benzettiğim yıldızlar parlıyor.
Anlayacağın elimde kaldı umutlarım...
Sensizlik öyle bir yara oldu ki artık,
içimde öyle bir boşluk açtın ki;
Bir gün olur ya geri dönersen, kendi yaptığın boşluğa sen bile yetmeyeceksin.
Orası hep boş, hep paramparça kalacak.
Büsbütün cam kırıklarıyla kaplı kalbim.
Ne zaman seni düşünsem ya da seni hatırlatacak en ufak bir şey görsem;
O kırıklarla dolu yer batmaya başlıyor yüreğime.
Artık sabahları yalnızca hüzünle uyanıyorum.
Hiç bir şey beklemiyorum yeni günden,
Varlığında sensizliği yaşamaktansa içimde ki boşluklarla, Boş umutlarımla..
Sensizken alışırım,
ALIŞMAYA ÇALIŞIRIM YOKLUÄžUNA!.....
__________________
[/SIZE]
Sensizliğin hüznünü, yeni bir günün seni getireceği umuduyla bastırıyorum.
Her doğan gün yeni bir umut, yeni bir arayış benim için.
Belki sana kavuşacağım zamana,bir gün daha yaklaşıyorum;
Bu gün değilse yarın...
Kimbilir belki de yalnızca kendimi kandırıyorum.
Gittiğinden beri hep yalnızlık şiirlerine takılıyor gözüm.
Bir başıma değilim ama sensizlikten yalnızım.
Terk edip gidilmek en çok nasıl koyar insana,
En iyi ben bilirim !
Gitmelerin, gidenlerin arkalarında bıraktığı çaresizlikleri, en koyu özlemleri...
Senin gidişinde ateş gibi çöktü yüreğime.
Hiç bir yağmur yetmedi, içimde ki hasret ateşini söndürmeye.
Ve hiç bir sevgi yetmedi senin özlemini gidermeye...
Ben her sabah beni sana götürecek yollarda yürüdüm.
Senin sevdiğin şarkıları söyledim yalnızca.
Ve gelmeyişinin her akşamında;
Aslında doğduğunu hiç anlamadığım güneşle beraber battım bir kez daha...
Geceleri hep uyudum;
Uyudum gün boyu çektiğim hasretini,
Rüyalarımda biraz olsun giderebilmek için.
Her şeye iyi gelen, yaraları iyileştiren zaman hiç bu kadar acıtmamıştı yüreğimi.
Binbir umutla sarıldığım sabahlar artık hiç doğmaz oldu.
Benim günümde, gecemde karanlık şimdi.
Ne ay uğruyor gecelerime, ne sana benzettiğim yıldızlar parlıyor.
Anlayacağın elimde kaldı umutlarım...
Sensizlik öyle bir yara oldu ki artık,
içimde öyle bir boşluk açtın ki;
Bir gün olur ya geri dönersen, kendi yaptığın boşluğa sen bile yetmeyeceksin.
Orası hep boş, hep paramparça kalacak.
Büsbütün cam kırıklarıyla kaplı kalbim.
Ne zaman seni düşünsem ya da seni hatırlatacak en ufak bir şey görsem;
O kırıklarla dolu yer batmaya başlıyor yüreğime.
Artık sabahları yalnızca hüzünle uyanıyorum.
Hiç bir şey beklemiyorum yeni günden,
Varlığında sensizliği yaşamaktansa içimde ki boşluklarla, Boş umutlarımla..
Sensizken alışırım,
ALIŞMAYA ÇALIŞIRIM YOKLUÄžUNA!.....
__________________
[/SIZE]