Esaretime yenildim;
Ceketimin düğmelerini bir bir açtım yol alıyorum,
Avucumda yaşlanmış sevgilerin hüznü,
Estikçe özlem rüzgarları,

İçim kanadı,nasıl olur ki anlatamadığım bir acı,beni kollarının arasına aldı.
Hüzünlere gam vuran yüreğimde biliyor artık gerçeği,
Gözlerimde yitirdiğim sevgini,
Şimdilerde gece yarılarında uykumdan olup lanet oku samda kalbimin burukluğuna,
Yalnızlığa kelepçelendi bedenim,
İki kelimeyi söyleyememenin anlamsızlığı yanımda;
en yakın arkadaşım.
elimde çaresiz aşkımın kadehi parçalandı,
zulmün ardında düşü verdim deniz kıyısında,
narin bir duygu,gökyüzü deniz,deniz gökyüzü oldu.
gözlerimdeki sansür kalktı sen varsın her yanımda,
seni sensiz yaşamayı öğrenmiştim ben halbuki,
çığlıkların hapsedildiği karanlık bir odadayım şimdide,
gülüyorum nedensiz,
bir gün karanlığın içinden çıkan güneşin ben olacağını umut ederek.
henüz ayılamadım ama hissetim yel esti üstüm ıslandı,
esaretime yenildim nasihat verilende bendim
kaderime hüküm sağlamıştım oysa,
zira yaşadıklarımın gerekçesini de çoktan imzalamıştım.
evvelde küçük bir çocuktum doğru fakat şu an,
uçurumun ucunda durmuş menfaatlerin intihar etmesi için,
aksini savunduğum tüm yalanları söylemeyi göze alanda benim,
şefkate ancak masallarda rastlıyorum artık,
çekingenlik duyduğum ümidi kesilmiş sevdiklerimle,
vazifem bazen dostane bir bakış,tatlı bir gülümseme ve
sevgimin kudretini aşıladığım kalbimin kabrine çağırmak seni.
borçluyum belki esaretime sabrıma ve cesaretime,
istediğim hayat için irade kuvvetime,
o istemeden ağlattığım hırçın gözlerime,
bir asır geçti üstümden sevgimi esirgemedim de nasiplendim başkalarına,
esaretine yenildim belki aşkım ama rüyalarımda,
düştüm suskunluk yoluna ilerliyorum arada sırada durup,
yumuşak toprakta sen yatıyormuşçasına,
ayırmaya çalışırken kum taneciklerini birbirinden,
birden uyandım ve utandım kendimden,
üstümde bir ışık,etrafımda;
kederde zengin sevgide yoksul onlarca insan,
ne oldu sana diyen sesler çığlık oluyordu kulaklarıma varana dek,
tüylerim diken diken sessizce uzaklaşıyorum oradan,
anlatamam aşkım seni kimseciklere,
ben bile inanmak istemezken içimdeki bu çılgın sevgime!!!

Biz erkekler bu üç kadını adam gibi sevmesini beceremedik,
Ne anamıza candan bir evlat,
Ne eşimize candan bir koca,
Ne de kızımıza candan bir baba olduk.

Yıllarca üzerimizde emeği olan, her an her yaşta üzerimize titreyen, gözünde her zaman bebeği olduğumuz, Eve geç geldiğimizde uyumadığını gördüğümüz, okuldan dönerken sokak ortasında gözleri bizi arayan, her davranışımıza sabır gösteren ve kırılmayan, bizim dertlerimize bizden daha çok üzülen, bizim için hiçbir fedakârlıktan kaçınmayan ANNELERİMİZ;

Ve annelerimizin elinden devralıp hayatımıza anlam katan hayattaki en güzel dostumuz ve en tatlı arkadaşımız, helalimiz, hayat ortağımız, Çocuklarımızın annesi; Sıkıntılı anımızda başucumuzda gördüğümüz tek yardımcımız, Mutlulukta ve sıkıntılarda tek paylaşıcımız, hayatımızın rengi, en güzel şiirimiz, hayatımızın olmazsa olmazı, en büyük destekçimiz; EŞİMİZ;

Birde prensesimiz; Bize sevdalı bir yürek; Hayatında ilk erkeği olduğumuz gülümüz; Akşamları bizi sabırsızlıkla bekleyen ellerimize bakan sevgi dolu bir çift göz; Her zaman ve her yaşta yanında olacağımızı bilen bize güvenen ve bununla gurur duyan bir tanemiz; Öcülerden ve cadılardan koruyan kahramanı olduğumuz, bize koruyucu melek gözü ile bakan; onun bize, bizimde ona âşık olduğumuz KIZIMIZ;

Bunlar can, bunlar canan, bunlar hayatın bizzat kendi, hayatın anlamı, bizleri yüreklerine baş tacı yapan, değerleri dünyalık ölçülerle tartılmayan üç güzel insan;
Bu üç kadını sevgilerin en yoğunu ile sevmek için düşünmeye gerek yok, bir neden aramaya gerek yok,
Sevmemiz için annemiz eşimiz ve kızımız olması yeterli;
Ama biz bizi herkesten çok seven bu kadınları adam gibi sevmesini beceremedik.
Hep erkek rolünü oynadık; Belki de çok sevdik ama bir türlü sevgimizi ifade edemedik utandık, yakışmaz dedik; Masmavi düşlerinin altındaki sandalyeye tekme vurduk.
Yüreğimizden çıkan sevgi sözcüklerini dudaklarımızı kapa¤¤¤¤¤ ağzımızın içine hapsettik söylemedik erkekliğe sığdıramadık. Bal aldığımız çiçeğimizin kıymetini bilemedik.
Üzerimizde emeği olan bizim biz olmamızı sağlayan yegâne varlıklara, her şeyimiz olan kadınlara bize verdikleri sevginin yarısı kadar dahi sevgi veremedik;
Neden eşimize küçücük bir hediye almak bize ağır geldi
Annemizin hatırını sormak ve gönlünü almak için telefon açmamızı neydi engelleyen,
Kızımıza içten sarılıp öpüp koklamamıza hangi güç karşı çıkıyordu;
Neden herkesten fazla onlara güler yüz göstermedik.
Neden seni seviyorum demedik,
Ellerimizden kayıp gitmeden,
Hayal dünyamızın üç tane nadide yaprağı düşmeden;
Sorguladıkça nedenini bizde bilemedik;
Onlarda bilemedi yüreğimizdeki sevginin bağbozumu zamanını
Bazen de sevdik ama orantı kuramadık yüzümüze gözümüze bulaştırdık; Ya annemizi çok sevip eşimizi boşladık; Ya eşimizi çok sevip annemize ilgisiz kaldık; Bilemedik sevginin soyut bir kavram olduğunu,
Herkesi sevmeye yetecek kadar bir yüreğimiz olduğunu
Ve tonlarca ağırlıkta sevgiyi taşıyabileceğini;
Ruhumuzdaki dalgalarda gemilerini alabora etsek de,
Onlar bizi karşılıksız hiçbir menfaat gözetmeden seviyorlar...
Oğlu olduğumuz için,
Eşi olduğumuz için,
Babası olduğumuz için,
Eğer onların bu sevgilerine karşılık birazcık emek harcasaydık, bakışlarımıza bahar mevsimlerini getirseydik,
Yani demem o ki sevgilerini hak etseydik;
Bu üç kadında bizim için canını verirdi;
Dedim ya biz bu üç kadını adam gibi sevmesini beceremedik;