Akliniza geldikçe bu sözcükler, dilinizin ucuna takilir ve sonu huzursuz bir sessizliktir... Bu sessizlikler eksik bir sevgiyle birikir içinizde. Tüketilmis bir sevda vardir ellerinizde. Birisi veya birileri tüketmistir sevdanizi. Ve siz hep ayni sorulari soruyorsunuzdur kendinize "sevdalar tükenir mi?", "ask eksilir mi?" Bilmezsiniz eksilen ask degildir, sizsinizdir gidenin ardindan. Sevdiginizi söyleyemedikçe eksilirsiniz. Sevdiginizin yokluguna, seni seviyorum diyememenin acisina uyanirsiniz her gün...
Giden gitmistir ama hesabi verilmemistir sevdanin. Birileri sevdanizi tüketmistir, sevdanizda sizi... Sanki sevdiginize bir kez daha seni seviyorum diyebilseniz geri dönecektir, "bak sevdan ellerimde, onu hiç birakmadim" diyecektir sevdiginiz... Yalnizliginizin avuntusudur bu... Ama bir kez daha "seni seviyorum" diyemezsiniz. Sevdaniz artik sessizliginizdir. Sessizliginizde eksilirsiniz ve sorulariniza bir yenisi eklenir; "sevda, eksiltir mi insanlari?"
Gidenin bir gün geri dönmesinden, tekrar size "seni seviyorum" demesinden korkarsiniz. Öyle çok acimistir ki içiniz, sessizliginiz üzerinize öyle sinmistir ki sevdiginizin dönmesini isteseniz de, korkarsiniz. Çünkü siz artik siz degilsinizdir. İçinde "seni seviyorum" lar biriktirmis, bedenindeki dokunuslari göz yaslariyla yikamaya çalismis, yaralari kanamasin diye birilerine sarilamayan birisinizdir artik...
Basit iki sözcüktür "Seni seviyorum" Ama bu sözcükleri söyleyemedikçe kendinizden uzaklasmışsınızdır... Sevdalarin tükenecegini, asklarin eksilecegini kabullenmissinizdir... Sözcükler anlamini yitirdiginde, yasaminda anlamini yitirdigini sonradan fark edersiniz ve sevdiginizin giderken hayatiniza anlam katan tüm sözcükleri de gotürdügünü
"SENİ SEVİYORUM..!" demeyi özlemeye basladiginizda anlarsiniz....
Gözlerini kapat ve sen düşün
Benim yerime o dağları
Nasılsa yolu yoktu hayalimde
Bir nehir akar hiç durmazdı
Bir küçük ev vardı tepesinde eteğinde
Tahta bir masa vardı bahçesinde üzerinde
İki tas çorba vardı sıcak sıcak içmesende
Kız inan ki vallah ben yaşardım hep seninle
Ne bilen ne gören ne duyan
Duysa da farketmez inan
Ha bir an ha ömür
Geçsede böyle böyle
Giden gitmistir ama hesabi verilmemistir sevdanin. Birileri sevdanizi tüketmistir, sevdanizda sizi... Sanki sevdiginize bir kez daha seni seviyorum diyebilseniz geri dönecektir, "bak sevdan ellerimde, onu hiç birakmadim" diyecektir sevdiginiz... Yalnizliginizin avuntusudur bu... Ama bir kez daha "seni seviyorum" diyemezsiniz. Sevdaniz artik sessizliginizdir. Sessizliginizde eksilirsiniz ve sorulariniza bir yenisi eklenir; "sevda, eksiltir mi insanlari?"
Gidenin bir gün geri dönmesinden, tekrar size "seni seviyorum" demesinden korkarsiniz. Öyle çok acimistir ki içiniz, sessizliginiz üzerinize öyle sinmistir ki sevdiginizin dönmesini isteseniz de, korkarsiniz. Çünkü siz artik siz degilsinizdir. İçinde "seni seviyorum" lar biriktirmis, bedenindeki dokunuslari göz yaslariyla yikamaya çalismis, yaralari kanamasin diye birilerine sarilamayan birisinizdir artik...
Basit iki sözcüktür "Seni seviyorum" Ama bu sözcükleri söyleyemedikçe kendinizden uzaklasmışsınızdır... Sevdalarin tükenecegini, asklarin eksilecegini kabullenmissinizdir... Sözcükler anlamini yitirdiginde, yasaminda anlamini yitirdigini sonradan fark edersiniz ve sevdiginizin giderken hayatiniza anlam katan tüm sözcükleri de gotürdügünü
"SENİ SEVİYORUM..!" demeyi özlemeye basladiginizda anlarsiniz....
Gözlerini kapat ve sen düşün
Benim yerime o dağları
Nasılsa yolu yoktu hayalimde
Bir nehir akar hiç durmazdı
Bir küçük ev vardı tepesinde eteğinde
Tahta bir masa vardı bahçesinde üzerinde
İki tas çorba vardı sıcak sıcak içmesende
Kız inan ki vallah ben yaşardım hep seninle
Ne bilen ne gören ne duyan
Duysa da farketmez inan
Ha bir an ha ömür
Geçsede böyle böyle