HEP SONRADAN...
Aklımız başımıza gelirdi
Sana sormak istiyorum. “Bazen kaldırabilir misin nefessiz kalmayı?”diye. Sözcükler sussa da cümleyi kurmaya devam eder misin alışılmışlıkta? Günlerdir seninle konuşmak istiyorum. Susuyorum bağırarak. Anlamıyorsun.
Kim bilir ben gibiler ne çok sustu sana. Sen gibiler .Herkes de "iki yabancı"olur mu biz gibi?
"Bazen"diyeceksin gibime geliyor. Bizim gibi olanlar acaba sustular mı hiç bağırarak?
Ne güzel her şeyi hazırlamıştık el birliğiyle. Her şey ama her şey... Tek ana yemek kalmıştı. Biz
hazırlamaya başlamıştık seninle. Sadece tuzunu bırakacaktık misafir gelinceye. Yapamadık.
Olmadı....
Beğenmedin masamızı ."Sil baştan"yenileyelim dedin.
Yeniden inşa etmek öyle zor ki bilemezsin .Aslında hiçbir şeyi bilmiyorsun."Sen o kadar aptal değilsin".
Hayır !"Aptal ve beyinsizsin".Bizi göremiyorsun. Tıpkı evli çiftler gibi olduk. Anlatmak istediğimizi anlatmayarak bağırıyoruz. Sonuç susmak. Ve içten gelmeyen sessiz bir "Seni seviyorum".Yabancılaşıyoruz git gide. Sessizleşiyoruz. Kısa sürede alışmıştık deyip kenara atıyoruz bu derin yakası açılmayan gömleği. Mahkumu oluyoruz sözlerimizin çünkü bağırıyoruz oysa sussak hakimi olsak sözlerin. Ama olmuyor..Yanlış yerde hep sözlerin. Sana ihtiyacım varken “Keşkeler”den söz ediyorsun. Oysa onlar dediğin gibi senin keşkelerin.
Çok yoruldum. Hani insanın ağzı soğuktan donar ya. Sözlerim de öyle dondu kaldı,bilmiyorsun ki..
Kendi çemberindesin. “Ya içindesindir çemberin ya dışında”ama biz çizgisindeyiz geçmişin. Bu denli aşka küfür ediyoruz kaç zamandır. Ne hale geldik görmüyor musun? Görmüyorsun ,kördün. Neyi görmediğini görüyordun ve beni kandırıyordun. Sen de niye diğer erkekler gibi oldun. Oysa “üşüdün”deyip sarılıyordun. Ama o erkekler gibi oldun artık sonra saklıyorsun. En başta hep öyle olduğunu gizleyerek gözlerin,sözlerinden. Nasıl bu hale geldik? Hayata yorum değil hep sana yorum yapmak istiyorum.. Artık susuyoruz birbirimize hemde bağırarak. O ölümlüğe çelme takacak aşkımız...Baksana üç nokta haline dönüştü. Hayalleri erteledik. Erteledin. Sen istedin diye “dik”. Çünkü....Hep sonradanlığa bıraktık biliyorsun değil mi? Hep sonradan... Sevmeyi erteledik gençlik için .Sinemaya,tiyatroya,tuvalete birlikte gitmek için erteledik. Oysa hayallerimiz bizi mutlu ediyordu. Sadece mutlu. Gerçekliğimizi belli etmek içindi hayaller. Yapacak bir şey kalmadığından değil. Ama biliyorum “Hep sonradan”gelecek aklın başına,başımıza.
Hep sonradan...
Aklımız başımıza gelirdi
Sana sormak istiyorum. “Bazen kaldırabilir misin nefessiz kalmayı?”diye. Sözcükler sussa da cümleyi kurmaya devam eder misin alışılmışlıkta? Günlerdir seninle konuşmak istiyorum. Susuyorum bağırarak. Anlamıyorsun.
Kim bilir ben gibiler ne çok sustu sana. Sen gibiler .Herkes de "iki yabancı"olur mu biz gibi?
"Bazen"diyeceksin gibime geliyor. Bizim gibi olanlar acaba sustular mı hiç bağırarak?
Ne güzel her şeyi hazırlamıştık el birliğiyle. Her şey ama her şey... Tek ana yemek kalmıştı. Biz
hazırlamaya başlamıştık seninle. Sadece tuzunu bırakacaktık misafir gelinceye. Yapamadık.
Olmadı....
Beğenmedin masamızı ."Sil baştan"yenileyelim dedin.
Yeniden inşa etmek öyle zor ki bilemezsin .Aslında hiçbir şeyi bilmiyorsun."Sen o kadar aptal değilsin".
Hayır !"Aptal ve beyinsizsin".Bizi göremiyorsun. Tıpkı evli çiftler gibi olduk. Anlatmak istediğimizi anlatmayarak bağırıyoruz. Sonuç susmak. Ve içten gelmeyen sessiz bir "Seni seviyorum".Yabancılaşıyoruz git gide. Sessizleşiyoruz. Kısa sürede alışmıştık deyip kenara atıyoruz bu derin yakası açılmayan gömleği. Mahkumu oluyoruz sözlerimizin çünkü bağırıyoruz oysa sussak hakimi olsak sözlerin. Ama olmuyor..Yanlış yerde hep sözlerin. Sana ihtiyacım varken “Keşkeler”den söz ediyorsun. Oysa onlar dediğin gibi senin keşkelerin.
Çok yoruldum. Hani insanın ağzı soğuktan donar ya. Sözlerim de öyle dondu kaldı,bilmiyorsun ki..
Kendi çemberindesin. “Ya içindesindir çemberin ya dışında”ama biz çizgisindeyiz geçmişin. Bu denli aşka küfür ediyoruz kaç zamandır. Ne hale geldik görmüyor musun? Görmüyorsun ,kördün. Neyi görmediğini görüyordun ve beni kandırıyordun. Sen de niye diğer erkekler gibi oldun. Oysa “üşüdün”deyip sarılıyordun. Ama o erkekler gibi oldun artık sonra saklıyorsun. En başta hep öyle olduğunu gizleyerek gözlerin,sözlerinden. Nasıl bu hale geldik? Hayata yorum değil hep sana yorum yapmak istiyorum.. Artık susuyoruz birbirimize hemde bağırarak. O ölümlüğe çelme takacak aşkımız...Baksana üç nokta haline dönüştü. Hayalleri erteledik. Erteledin. Sen istedin diye “dik”. Çünkü....Hep sonradanlığa bıraktık biliyorsun değil mi? Hep sonradan... Sevmeyi erteledik gençlik için .Sinemaya,tiyatroya,tuvalete birlikte gitmek için erteledik. Oysa hayallerimiz bizi mutlu ediyordu. Sadece mutlu. Gerçekliğimizi belli etmek içindi hayaller. Yapacak bir şey kalmadığından değil. Ama biliyorum “Hep sonradan”gelecek aklın başına,başımıza.
Hep sonradan...
