HÜZÜN RENGİ



Ne zamanki bu iskeleye geleceksin

yaprakları dökülmüş

bir papatya bulacaksın aynı masada

rengi hüzün beyazı



Oysa

martı seslerine karışırdı

vapur düdükleri denizin iyot kokusunu çekerken içine

sisleri aralanırdı gözlerinin

Saçlarına gökkuşağı konardı ılık bir bahar esintisiyle

sevda yağmurlarından sonra



Karanlık odanda

yokluk sararken dört bir yanını

kör bir yalnızlığın kemendi takılacak boynuna

Tek başına içilen kahvenin

her yudumunda telve telve tortulanacak

cinnet geçirilen geceler

ve hüzünlü zamanlar gözlerinde



Oysa

bir çocuk tebessümü yüzünde

hiç eksilmeyen acı ve kederden uzak

saatler hep güneşli öğleden sonlarında olurdu



Şimdi güneşli günler o kadar gerilerde

ve kaynağı belirsiz sancılara gebe saatler içinde

bir rüzgar değecek saçlarına üşüyeceksin

Sevda sözlerini dalgalar süpürmüş olacak

ve yalancı bir rüyadan

hiç yaşamamış gibi uyanacaksın

sabahın rengi hüzün karası



Oysa

sabahın ilk ışıkları vururdu her daim pencerenden

bir yusufçuk öter

saçlarında ellerim gezerdi[/b]



atila ışık