Asi ruhun isyankâr yine bedenine
alıp başını gitmek ister bilinmezlere
her defasında kaybettiğini bile bile
sakın ha! Buraya kadarmış deme!
Şimdi zamanı değil pusmanın...
Kaç! Sığınma ecelin gölgesine.

Hani daha yaşanılacak çok şey vardı
mürüvvetini görmeden gitmem derdin
ben de derdim; sus hiç konuşma!
Yakıştıramazdım ki ölümü sana.
Şimdi onca söze ne oldu anne?
Yoksa Azrail’e sözümü geçiremedin?
Bırak! Kapanayım ecelinin dizlerine
emrihaktan selam getirdim diyeyim ona
izin ver artık yalanlar söyleyeyim,
yeter! Gerçekler acıtıyor insanı anne
ne olur dur! Beni bir başıma bırakma!
Sensiz uçmayı öğrenemem anne
artık çok zor kanatlanamam düşlerime.