Tahammülün yok
ama bazen diğer sayfaya geçmeye müsaade buyurmuyor hayat
nasıl duruyorum, oradan bakınca bir fikrim yok
kolay değil, yaşanmışlığın çetelesini tutmak
yazmak aslında hiç kolay değil
iddialarım, zanlarım ve sınırından tanıdığım insanlar da yok
tanıdığım o insanlar da
geçiyormuş madem geçsin öyleyse
pay edemem sen artık yabancı bir okuyucusun ve yazmak kolay değil
kaldırılmış tüm yaralar, lanet her bir harfe
kahrolsunmuş toprağını bir avuç kınaya satanlar
bayram sabahları kokmazsan olmaz, olmaz beyaz perdelerde oynatmasan gölgeni
ince bir türkü, dere boylarında
gül uğruna çok şey söylenmiş zaten, üstüne al ve sahiplen
ben geciktim, sen kârını zararını hesap ededurdun
mevsimini kim getirir o kanı deli gençliğin geri
o ilk’ler, yeni’ler şimdi kimin diltaşıyla dövülüyor, Allah-u âlem
bütün dikişlerini patlattım öfkemin ve üstümde birikmiş kumlara kıyamıyorum bile
ötelerden bir ses, teselli diye düşer belki hatrıma
hatrım bir akşamüstü, ansızın yoluma çıkan soluk kesen şarkılarda bilenir
haberin yok, hem zaten olmasın da
gözlerimi odamın penceresinde unutuyorum nicedir,
bütün beyaz sayfalar uzak insanların haberleriyle dolu, gülümsemeli miyim?
ceplerimde alacalı çakıl taşları biriktirdim
kıracak cam bulamazsam, aynalarımı gönder geri
kendimi kendimle kırayım kendim için
ben olmazsam, senin ellerin de olmaz/ama yokluğum her sabah başından kulağına yayılan bir rahatlık doğurur
kavganın şişen ve gürleyen damarları vardır, bilmezsin
sakin durmaz deniz her zaman
senin de saçlarına kar yağar, içine oturan tüm ayrılıklar havalanır
öyle ya, ya rüzgâr uçurur ya kılıç
köprülerin mavi benekli dili bir şeyler anlatmıyor mu sana da?
ve vazgeçiş
görkemli bir eylemdir!
reddedilmiş kelimelerin hakkı için, zulmün iki başını vurmak içindir
olmasa, sebepler dizilmezdi böyle düzgün, inci gibi yani
ey kaderin ve kazanın alnımı öptüğü mazi, kalbim senindir
eleğinden geçirilen bu kız, dünyanın
vazgeçiş -zıtlıklarını haykırmak için hayatın – canlanmasa içimde
kalır mıydı, duman kül izbe karanlık ve saçlar koyu kestane
hâlâ aynı yerinde miyim hayatın, gözlerimde toprağın rengi
bu yaştan sonra ve bu yaşta, kaldıramaz artık ruhum yenilikleri
eski tasları dile gelsin eski hamamın, hey
bir şarkı daha başlasın, bitsin bir şarkı daha
elbet bir usulü vardır her şeyin
herşey’in içini dolduran beni aşan (saldırıya açık bir ‘şe’ dir) terk edilişlerim
duyuyor musun, ezan okunuyor kalkmalıyım, hatta koşabiliyorsam koşmalı
sıcak bakıyorum gelecek günlere, bir şey yapmalıyım bu bakış soğumadan
masallar taze bir dokunuşla göğsüme koşuyor
kurtuluş ve felah bekliyor beni, insaf et
senden vazgeçtiğimi haykırarak bitirmeliyim
başını sokacak çukur, gönlünü avutacak karanlıkların seninle nasıl olsa
benim takatimi şefkatiyle otayacak diplerine ihtiyacım var dizlerin
annemi saymazsak, naçar arayışlardayım
insaf et
umudumu ayağa kaldıracak vaatlere muhtacım.
hani kalbim terlerdi şarkıların kıyısında
ter soğuyunca üryan yaralar bırakıyor tenin yedi kat altına.
yazmak kolay değil
vazgeçiyorum.
Eda Aktaş