Çoğu zaman pek çok şeyi çocuklarımızdan öğreniriz.
Bir süre önce, bir arkadaşım, 3 yaşındaki kızını, bir rulo altın renkli kaplama kağıdını ziyan ettiği için cezalandırmıştı. Durumları iyi değildi ve kızının kağıtları, bir hediye kutusunu süslemeye harcaması onu çok sinirlendirmişti. Buna rağmen küçük kız, ertesi sabah hediyeyi babasına getirdi. Ve "Bu senin için babacığım" dedi. Arkadaşım, gösterdiği tepki için kendisini suçlu hissetti ama, kutunun boş olduğunu görünce,yine, için için sinirlenmekten de kendini alamadı. Kızına bağırdı: "Birine bir hediye verdiğin zaman içinin dolu olması gerektiğini bilmiyor musun?"
Küçük kız babasına yaşlı gözlerle baktı ve şöyle dedi;
"Ama babacığım, kutu boş değil ki. Ben kutunun içine öpücüklerimi üflemiştim. Hepsi senin için babacığım."
Arkadaşımın içi paramparca olmuştu. Kızını kucakladı ve onu affetmesi için yalvardı.
Arkadaşım bu altın renkli kutuyu yatağının baş ucunda yıllarca sakladığını anlattı bana. Ne zaman cesaretini kaybetse, kutunun içinden hayali bir öpücük çıkarıyor ve onu oraya koyan çocuğunun sevgisini hatırlıyordu.
Gerçek anlamda bakmak gerekirse, herbirimiz, arkadaşlarımız ve ailelerimiz tarafından bize sunulan karşılıksız sevgi ve öpücüklerle dolu altın renkli o kutulara sahibiz aslında. Ve dünyada, sahip olabileceğimiz bu kelebek öpücüklerden daha değerli bişey olamaz.
Hayata iyi bakın!...
Sevgiler...

cok dogru gercekten tek kelıme ıle harıka paylasımın ıcın tesekkurler...