[SIZE=5]Bir kozanın kelebeğe dönüşmeyi beklemesi gibi sabırla sevdim seni. Sen ise kelebeğin bir günde tükettiği ömrü gibi tükettin herşeyi. Önce silüetin terketti beni. Ben arda kalanla yetinmeye çalıştım. Kalp kırıklığımı bile sakladım içime senden kalan hatıram diye. Ama sensizlik durmadı sen yokken. Yok etti senden kalanları. Kokunu aldı benden önce. Ne zaman seni hayal etmeye çalışsam set vurdu önüme. Kalan iki parça eşyanın yerleri değişti sürekli,sonra bir dolap kapağı kapandı üstlerine. Sensizlik hiç durmadı sen yokken. Kıyıda kalmış gülüşlerini süpürdü halı altına. Kalp kırıklığım kabuk bağladı derken sensizlik bir esti üstüme,yaram kanadı,içim acıdı. Seni sabırla bekleyen koza ,kelebek olduğu gün uçamadan öldü. Bir kaç güzel dakikanın güzelliğini ve ardındaki kırgınlığı içine gömerek. Şimdi kim suçlu herşeyini bir günlük ömre adayan koza mı,yaşamayı beceremeyen kelebek mi...