yazın ortasında sonbaharları tasıyan bı ruzgarla geldı ayrılık isteklerin
aslında ellerin uzaklastıgı andan ıtıbaren anlamıstım
bır daha asla gerı dönulmeyecek kadar buyuk yaralar bıraktıgını geride.
feri sönmüs gözlerle uyanır olmaya basladıgımdan berı sabahlara
gecelerın etkılerı hüküm sürer oldu saatin gecmek bılmedıgı gunlere
yalnızlık soru işareti dolu beyinlerin ortasında inatla farklı baktığımızdandı
ya da
henüz soru işaretine sahip olacak kadar büyütümedik içimizdeki deli dolu cocukları
aşktandı bitmek bilmeyen mayhoş sarhoşluklarımız
alışkanlık olduğundan beri tadı kaçtı karanlıkların
ya da güneş gözümüzü aldıgından başka gözler süsledi rüyalarımızı
hangisi gerçek bilemem...
boş odalara göz açmak kendi sessizliklerinde kaybolmak
kendine getirirdi ancak insanı
tek bi işaret tek bi parıltı beklenir eskiye geri götüren;
nafile
kaçan trenden hatıra bi tek el sallamaktır masumca...