Benim hep diye başlayan bir cümlem var. Başka hiç yok.

Hep hiç oldum BEN.


Türlü anlamsızlıklardan anlamlar oluşturmaya çalıştım ama başaramadım. Yok işte. Çabalarımın sonucu, tebessüme gayem, mecalim, mealim yok!

Yarın!

Tek anlamı olan sözcük bu lügatimde. Yarın gidiyorum.

Sana rağmen gitmem gerek artık!

Kendimi yok sayıp, tüm akları karalayıp gidiyorum.

"Elimden tut
Yoksa düşeceğim
Yağmur beni götürecek
Yoksa beni..."

Tutamazsın! Biliyorum. Bırakıyorum kendimi hüznün akıntısına, bertaraf edip tüm düşleri, el sallıyorum tüm sevdalarıma.


Ellerime yüzüme sana inat götürmeyeceğim. Uzanmayacağını biliyorum ya yağmuruma, denemeyi denesen de ıslak kalsın yüreğim.


Nasıl bir yoksunluktur bu? Bilen biri cevap versin.

Nereye kadar sürükler bu başı bozuk düzen beni?

Yar dedikçe kanayan benliğim nasıl iflah olur?

Biri açıklasın, anlatsın n'olur biri? Kendini aşıp da nasıl başarır gitmeyi gelmeyi

Neyse..

Tüm bu sorular kendime aslında, sussan kaç kuruş, konuşsan ne!

Baktım biçere bildim gidiyorum olmadı gelmiyorum!

Evet n'olmuş ağlıyorum, sana ne bundan!