[INDENT][SIZE="3"]Aslında nasıl yatağa düştüm böyle, inanın ben de anlamadım. Ancak geçen hafta pazartesi gecesi, yazıları yayına soktuktan sonra salona geçtim, koltuğa oturdum, tam elime bir kitap almıştım ki; içi titremeye başladı. Hani grip olmadan önce insanın eli kolu kalkmaz ya, ona benzer bir haldeydim. Üstüme kalın giysiler, yorgan, battaniye falan örttüm. Suda eriyen ilaçlardan bir tane sıcak suya koydum. Grip olacağım zaman beni onlar ayağa kaldırır.
Sabah uyandığımda fena değildim. Bütün hafta zaten koşuşturmakla geçti. Dizinin sezon finali çekimi, yazılar derken, Cuma nasıl oldu anladım. Ancak üstümde bir halsizlik vardı.
Cuma gecesi program sırasında bir öksürük krizi tuttu beni. Programı nasıl bitirdim bilemedim. Gece yarısı hastaneye attım kendimi.
Hemen serum bağladılar, iğneler falan derken neredeyse sabah oldu. Bronşit ve aynı anda Faranjit teşhisi koydular. Elimde kutu kutu haplar, sabah uyumak için kafamı yastığa koydum ama ne fayda! Öksürük peşimi bırakmıyor.
Arada 10 dakikayı geçmemek üzere uykuya dalıyorum ama o kuru öksürük yine yakama yapışıyor. Ne elim kalkıyor, ne kolum ama akşam programa çıkmam lazım! Dükkan dolu, insanlar benim için gelmiş. Ölmediysek çıkacağız!
Neyse cumartesi gecesi de programı öyle böyle bitirdim. Elimde ilaçlar, tekrar eve döndüm. Yatağa uzandım, tekrar öksürük nöbeti… Artık canım acıyor öksürmekten. Uykusuzluk bir yandan, yorgunluk bir yandan, öksürük diğer yandan.. Çağırdım bir taksi, yeniden hastaneye. Ağzıma buharlı oksijen dayadılar. Bir iğne yaptılar. Oldu yine sabahın 5’i, döndüm eve, biraz uyumak için neler vermem ki!
Yatağa uzandım, biraz gözümü kapadım. Yine bir öksürük ama bu sever tam göğsümün altında şiddetli bir acı hissettim. Sanki orada bir şey fırladı gibi. O nasıl bir acı, anlatamam. Nefes alamıyorum acıyor, öksüremiyorum acıyor, hareket edemiyorum acıyor ve bir yandan öksürük nöbeti geçiriyorum. Acıdan ağlamaya başladım. Yeniden taksi çağırdım, ağlayarak bindim, hastaneye attım kendimi. Hemen röntgenler, tomografi çekimi, ilaçlar.. Son hatırladığım doktora ağlayarak yalvarıyordum, ne olur beni uyutun diye. Bir müddet sonra uyumuşum. Uyandırdılar, biraz daha iyiydim ama acım hala duruyordu. Meğer öksürürken, göğüs kafesindeki kemiklerden birini zedelemişim. Velhasıl şimdi evde yatıyorum. Ağrılarım biraz hafifledi, günde 12 ilaç alınca öyle oluyor demek!
Konuyu şuraya getireceğim. Bütün bunları tek başıma yaptım. Oysa gece hastaneye giderken arayabileceğim pek çok dostum var. Hatta bir şey olursa haber ver diye sıkı sıkı tembih ettiler. Ancak insan böyle zamanlarda yanında sevdiği adam olsun istiyor. Yalnızlık insana en çok hastalandığı zaman koyuyor. Aşkın boşluğunu; ne dostlar, ne ailen doldurabiliyor..
Not: Yazıyı zor bitirdim, kontrol edecek ve hata düzeltecek gücüm yok. O yüzden yazımda veya anlatımda bir hatam olduysa, şimdiden özür dilerim. Yarın daha iyi şartlarda görüşmek dileğiyle…
Candan Ünal[/SIZE][/INDENT]
Sabah uyandığımda fena değildim. Bütün hafta zaten koşuşturmakla geçti. Dizinin sezon finali çekimi, yazılar derken, Cuma nasıl oldu anladım. Ancak üstümde bir halsizlik vardı.
Cuma gecesi program sırasında bir öksürük krizi tuttu beni. Programı nasıl bitirdim bilemedim. Gece yarısı hastaneye attım kendimi.
Hemen serum bağladılar, iğneler falan derken neredeyse sabah oldu. Bronşit ve aynı anda Faranjit teşhisi koydular. Elimde kutu kutu haplar, sabah uyumak için kafamı yastığa koydum ama ne fayda! Öksürük peşimi bırakmıyor.
Arada 10 dakikayı geçmemek üzere uykuya dalıyorum ama o kuru öksürük yine yakama yapışıyor. Ne elim kalkıyor, ne kolum ama akşam programa çıkmam lazım! Dükkan dolu, insanlar benim için gelmiş. Ölmediysek çıkacağız!
Neyse cumartesi gecesi de programı öyle böyle bitirdim. Elimde ilaçlar, tekrar eve döndüm. Yatağa uzandım, tekrar öksürük nöbeti… Artık canım acıyor öksürmekten. Uykusuzluk bir yandan, yorgunluk bir yandan, öksürük diğer yandan.. Çağırdım bir taksi, yeniden hastaneye. Ağzıma buharlı oksijen dayadılar. Bir iğne yaptılar. Oldu yine sabahın 5’i, döndüm eve, biraz uyumak için neler vermem ki!
Yatağa uzandım, biraz gözümü kapadım. Yine bir öksürük ama bu sever tam göğsümün altında şiddetli bir acı hissettim. Sanki orada bir şey fırladı gibi. O nasıl bir acı, anlatamam. Nefes alamıyorum acıyor, öksüremiyorum acıyor, hareket edemiyorum acıyor ve bir yandan öksürük nöbeti geçiriyorum. Acıdan ağlamaya başladım. Yeniden taksi çağırdım, ağlayarak bindim, hastaneye attım kendimi. Hemen röntgenler, tomografi çekimi, ilaçlar.. Son hatırladığım doktora ağlayarak yalvarıyordum, ne olur beni uyutun diye. Bir müddet sonra uyumuşum. Uyandırdılar, biraz daha iyiydim ama acım hala duruyordu. Meğer öksürürken, göğüs kafesindeki kemiklerden birini zedelemişim. Velhasıl şimdi evde yatıyorum. Ağrılarım biraz hafifledi, günde 12 ilaç alınca öyle oluyor demek!
Konuyu şuraya getireceğim. Bütün bunları tek başıma yaptım. Oysa gece hastaneye giderken arayabileceğim pek çok dostum var. Hatta bir şey olursa haber ver diye sıkı sıkı tembih ettiler. Ancak insan böyle zamanlarda yanında sevdiği adam olsun istiyor. Yalnızlık insana en çok hastalandığı zaman koyuyor. Aşkın boşluğunu; ne dostlar, ne ailen doldurabiliyor..
Not: Yazıyı zor bitirdim, kontrol edecek ve hata düzeltecek gücüm yok. O yüzden yazımda veya anlatımda bir hatam olduysa, şimdiden özür dilerim. Yarın daha iyi şartlarda görüşmek dileğiyle…
Candan Ünal[/SIZE][/INDENT]
