Göz yaşlarım ulaştırırken
Ağıtlarımı gökyüzüne
Ben yıkılan bir çocuk oluyorum...
Seni bırakmak mecburiyeti
Bu yıkık kentin acımasız dağlarına
Beni kahrediyor...

Artık sen yoksun yanımda
Ellerimi tutmuyor ellerin
Gözlerin tatlı tatlı gülümsemiyor,
Efkarımıza bir sigara sunmuyorsun artık
Artık bakmıyoruz konuşan insanlara
Bahane sunmuyoruz duygularımızı gizlemek için
Artık
Gülmüyoruz artık eğlenmiyoruz
Artık ağlamıyoruz da birlikte

Sen yoksun ya bu şehirde
Kuşlar inadına uçar oldu
Çiçekler inadına güzel

Sen yoksun ya
Hayat inadına yaşanıyor
Sen karanlığın koynunda
Bir göz yaşı yalnızlığı yaşarken
Ben soğukluğunu tadıyorum sensizliğin
Aklıma takılıyor yüzün
Ben defalarca ölüyorum
Ve ben
Hatırlayınca ölüyorum
Artık
Yaşamak da gülümsetmiyor beni be gülüm...
Sahi kim öldü?
Nefes almayan sen mi?
Aldığı nefesi sensiz ciğerlerine doldurmak zorunda kalan
Ben mi?
Sahi ölen hangimizdi? .....
__________________