SeN...
Sen duymadın ki, kendime anlattığım seni...
Sen görmedin ki, bir ritim bularak kendimi sallayışımı ve
çıkan belli belirsiz seste sessizliğe uzaklaşışımı!
Sen yaşamadın ki, renkleri görmek için kapatmayı gözünü,
ulaşmak için en uzaklara; oturmayı ve sen düşünmedin ki,
yaşamak ama
"yaşamak" için arşın arşın ölmeyi!..
Sen duymadın ki hiçi, kendime anlattığım seni, sen olurcasına...
Sen belki de hiç söylemedin kendine, kendini; söylenecek şarkı
bulamadığında! Sen duymadın ki, kendime anlattığım seni.
Sen... Sen belki de hiç bilmedin ve hiç bilmeyeceksin koskoca bir
şehrin arka cephelerinde unutulmayı! Ve sen belki de hiç bilmedin
koskoca insan yığınları arasında yalnız kalmayı, karanlığı dost
kimsesizliğe alışmış, gecelerin bağrında sabahlamayı, kalemle,
kağıtla, kelimelerle yaşamayı... Sen belki de hiç bilmeyeceksin
yalnızlığı... Ve kendin tarafından avutulmayı!..
Sen duymadın ki; kendime anlattığım seni.
Sen, anlamadın ki benimde anlamadıklarımı...
Ellerim buz gibiyken, Vücudum buz gibiyken
ve üşüyorken ama yastığım ıslanıyorken, Neden?
Ama neden yalnızca gözlerimin böylesine çok terlediğini!..
Neden ıslandığını karanlığın...
Anlamadın ki...
Sen duymadın ki ve üstelik hiç ağlamadın ki,
duyduğunda, kendime anlattığım seni...
Sen duymadın ki, ışığım,
Her gece... Her gece ama her gece seni
bana anlatışımı...
Ve sen hiç anlamadın ki Neden?..
Ama neden yalnızca,
gözlerimin böylesine çok terlediğini...!
Sen duymadın ki, kendime anlattığım seni...
Sen görmedin ki, bir ritim bularak kendimi sallayışımı ve
çıkan belli belirsiz seste sessizliğe uzaklaşışımı!
Sen yaşamadın ki, renkleri görmek için kapatmayı gözünü,
ulaşmak için en uzaklara; oturmayı ve sen düşünmedin ki,
yaşamak ama
"yaşamak" için arşın arşın ölmeyi!..
Sen duymadın ki hiçi, kendime anlattığım seni, sen olurcasına...
Sen belki de hiç söylemedin kendine, kendini; söylenecek şarkı
bulamadığında! Sen duymadın ki, kendime anlattığım seni.
Sen... Sen belki de hiç bilmedin ve hiç bilmeyeceksin koskoca bir
şehrin arka cephelerinde unutulmayı! Ve sen belki de hiç bilmedin
koskoca insan yığınları arasında yalnız kalmayı, karanlığı dost
kimsesizliğe alışmış, gecelerin bağrında sabahlamayı, kalemle,
kağıtla, kelimelerle yaşamayı... Sen belki de hiç bilmeyeceksin
yalnızlığı... Ve kendin tarafından avutulmayı!..
Sen duymadın ki; kendime anlattığım seni.
Sen, anlamadın ki benimde anlamadıklarımı...
Ellerim buz gibiyken, Vücudum buz gibiyken
ve üşüyorken ama yastığım ıslanıyorken, Neden?
Ama neden yalnızca gözlerimin böylesine çok terlediğini!..
Neden ıslandığını karanlığın...
Anlamadın ki...
Sen duymadın ki ve üstelik hiç ağlamadın ki,
duyduğunda, kendime anlattığım seni...
Sen duymadın ki, ışığım,
Her gece... Her gece ama her gece seni
bana anlatışımı...
Ve sen hiç anlamadın ki Neden?..
Ama neden yalnızca,
gözlerimin böylesine çok terlediğini...!