kimi anlatılmayacak gizleri içerir zaman...
yazamadıklarımız, yıtmak zorunda kaldıklarımız,
yazarken bir daha yaşamayı göze alamadıklarımızdır...
anlatsam da olur dersin, anlatmasam da
nasılsa bir çığlığı emzirir bütün sözcükler..
bir kuşku olur içimize oturur...
kendi ayazımızda kalırız... yanıtsız kalır hayat...
Gün boyu üzerime yağan yağmurun ıslaklığını üzerimden atmadan, sarı bir mumun kör ışığının gölgesinde, ellerim titreyerek gözlerimden mahsunlaşan inci tanelerine aldırmadan yazıyorum bu mektubu... tıpkı ötekiler gibi...
Her zamanki gibi bugünde avucumuzun içinden akıp gidiyor zaman... çabalıyoruz.. inadına onu tutmaya çalışıyoruz ama gücümüz yetmiyor geçen zamanı geri getirmeye... kardelenin üzerine biriken su damlalarının sessizliğiyle zamanın bize kurduğu acımasız dünyada dalıyoruz hayallere... bizi saran doğayı unutup siyahın, beyazın farkına varmadan tükenmiş bedenimizle...
Az sonra doğacak olan güneşin göz kamaştıran güzelliğini unutup zamanın aldatmacası olan kapana takılıyoruz. herşeyin bundan ibaret olduğunu ve sadece bunların bizi mutlu ettiğini düşünüyoruz.. tedirginliği, ürkekliği ve hayal kurmayı bir yana bırakarak sevgiyi hep ama hep erteliyoruz... Çünkü özlediğimiz sevgiden delice korktuk, sevmek bizim için kapana kısılmaktı. kendimizi tanıyamadan çıkamazdık, çünkü sıradan geçit yoktu bize...SEVGİYE GEÇİT YOKTU(...)...
Sevdiğimize açılmak, onu ondan almaktı, bazen susmak herşeyi söylemekti bizce... bu yüzden hep korktuk, özlediğimiz canımızdan çok sevdiğimiz sevgiyi hep erteledik (...)... Oysa kendimize duymadığımız sevgiyi, şefkati onlara duyardık... Okuduğumuz yoksulluk romanlarında, gözyaşlarıyla seyrettiğimiz filimlerde hep onları görürdük...
Kimileri sevdiğini şarkılarda yaşatırdı; kimi eski cüzdanındaki soluk bir resimde... Ben ise hayallerle süslediğim sınırlı dünyamda yaşattım seni (...)... yüreğimde duyduğum bir bahar, bazen gecenin sessizliği, bazen çığlık, bazense ılık ılık yağan güz yağmuru oldu (...) ...Ansızın sen gelirdin gecelerime, uzun , geçmek bilmez beklemenin ardından, içimde hep gelememen korkusu olurdu ama sen hep gelirdin (...)...
Gün buluttan çıkar, zaman dururdu... Sen gelince herşey birbaşka olurdu (...)... Nergisler bir başka güzel kokar, kokusu inadına ama inadına etrafa yayılırdı... Gülüşün sihirli bir öpücük gibi canlandırırdı uyuyan her güzel şeyi... Hele umutları besleyen büyüten o sıcacık sesin...
Bütün bir baharın nazeniyle yüreğime kurulurdun, ellerini koyardın masama tutmak isterdim çok çok ama... Ama bir daha bırakamam diye tutamazdım, kıyamazdım incinirsin diye.. Ama sen hep gül kokardın, zozan gülüşün olurdu.. o zaman kumral saçların güneşte biraz daha sararırdı... Bu sararmış halinle temmuz başağına benzerdin.. Başak bereket demekti... Sen ise herşey (...)...
Bugün bütün sözcükleri yasemen kokusuyla yıkadım, belki onlardan bir umut kulubesi yaparım diye...
Zaman, düş, makam, giz, ten, çığlık, hasret, yağmur, sessizlik.... Ve belkide döner usulca kulağına fusıldar herşeyi:
''SENİ SEVİYORUM (...)...'' diye !!!
elvard'ın dizelerindeki gibi:
'' YAŞADIÄžIM BÜTÜN ÇAÄžLAR ADINA
SEVİYORUM SENİ...
EKMEÄžİN KOKUSU, SICAK EKMEÄžİN KOKUSU ADINA
SEVİYORUM SENİ...
İLK AÇAN ÇİÇEKLER ADINA, ERİYEN KARLAR ADINA
ÖLÜMSÜZ YÜREK ADINA, SEVMEK ADINA
SEVİYORUM SENİ...''
__________________ __________________
MeVSiMSiZ_KaR
yazamadıklarımız, yıtmak zorunda kaldıklarımız,
yazarken bir daha yaşamayı göze alamadıklarımızdır...
anlatsam da olur dersin, anlatmasam da
nasılsa bir çığlığı emzirir bütün sözcükler..
bir kuşku olur içimize oturur...
kendi ayazımızda kalırız... yanıtsız kalır hayat...
Gün boyu üzerime yağan yağmurun ıslaklığını üzerimden atmadan, sarı bir mumun kör ışığının gölgesinde, ellerim titreyerek gözlerimden mahsunlaşan inci tanelerine aldırmadan yazıyorum bu mektubu... tıpkı ötekiler gibi...
Her zamanki gibi bugünde avucumuzun içinden akıp gidiyor zaman... çabalıyoruz.. inadına onu tutmaya çalışıyoruz ama gücümüz yetmiyor geçen zamanı geri getirmeye... kardelenin üzerine biriken su damlalarının sessizliğiyle zamanın bize kurduğu acımasız dünyada dalıyoruz hayallere... bizi saran doğayı unutup siyahın, beyazın farkına varmadan tükenmiş bedenimizle...
Az sonra doğacak olan güneşin göz kamaştıran güzelliğini unutup zamanın aldatmacası olan kapana takılıyoruz. herşeyin bundan ibaret olduğunu ve sadece bunların bizi mutlu ettiğini düşünüyoruz.. tedirginliği, ürkekliği ve hayal kurmayı bir yana bırakarak sevgiyi hep ama hep erteliyoruz... Çünkü özlediğimiz sevgiden delice korktuk, sevmek bizim için kapana kısılmaktı. kendimizi tanıyamadan çıkamazdık, çünkü sıradan geçit yoktu bize...SEVGİYE GEÇİT YOKTU(...)...
Sevdiğimize açılmak, onu ondan almaktı, bazen susmak herşeyi söylemekti bizce... bu yüzden hep korktuk, özlediğimiz canımızdan çok sevdiğimiz sevgiyi hep erteledik (...)... Oysa kendimize duymadığımız sevgiyi, şefkati onlara duyardık... Okuduğumuz yoksulluk romanlarında, gözyaşlarıyla seyrettiğimiz filimlerde hep onları görürdük...
Kimileri sevdiğini şarkılarda yaşatırdı; kimi eski cüzdanındaki soluk bir resimde... Ben ise hayallerle süslediğim sınırlı dünyamda yaşattım seni (...)... yüreğimde duyduğum bir bahar, bazen gecenin sessizliği, bazen çığlık, bazense ılık ılık yağan güz yağmuru oldu (...) ...Ansızın sen gelirdin gecelerime, uzun , geçmek bilmez beklemenin ardından, içimde hep gelememen korkusu olurdu ama sen hep gelirdin (...)...
Gün buluttan çıkar, zaman dururdu... Sen gelince herşey birbaşka olurdu (...)... Nergisler bir başka güzel kokar, kokusu inadına ama inadına etrafa yayılırdı... Gülüşün sihirli bir öpücük gibi canlandırırdı uyuyan her güzel şeyi... Hele umutları besleyen büyüten o sıcacık sesin...
Bütün bir baharın nazeniyle yüreğime kurulurdun, ellerini koyardın masama tutmak isterdim çok çok ama... Ama bir daha bırakamam diye tutamazdım, kıyamazdım incinirsin diye.. Ama sen hep gül kokardın, zozan gülüşün olurdu.. o zaman kumral saçların güneşte biraz daha sararırdı... Bu sararmış halinle temmuz başağına benzerdin.. Başak bereket demekti... Sen ise herşey (...)...
Bugün bütün sözcükleri yasemen kokusuyla yıkadım, belki onlardan bir umut kulubesi yaparım diye...
Zaman, düş, makam, giz, ten, çığlık, hasret, yağmur, sessizlik.... Ve belkide döner usulca kulağına fusıldar herşeyi:
''SENİ SEVİYORUM (...)...'' diye !!!
elvard'ın dizelerindeki gibi:
'' YAŞADIÄžIM BÜTÜN ÇAÄžLAR ADINA
SEVİYORUM SENİ...
EKMEÄžİN KOKUSU, SICAK EKMEÄžİN KOKUSU ADINA
SEVİYORUM SENİ...
İLK AÇAN ÇİÇEKLER ADINA, ERİYEN KARLAR ADINA
ÖLÜMSÜZ YÜREK ADINA, SEVMEK ADINA
SEVİYORUM SENİ...''
__________________ __________________
MeVSiMSiZ_KaR
