Bakışlarım öyle boş ki, artık hissetmiyorum hiçbir şeyi...

Sanki tüm duygularım, gözlerimdeki tüm ışık yok olmuş ve bir daha hiç
çıkarılamayacak kadar derinlere gömülmüş gibi. Nerede hata yaptım bilmiyorum.
Zaten kurumuş olan hangi dala nasıl da bastım?

Daha önce beni mutlu ettiğini düşündüğüm her şey yok oldu sanki. Neydiler ya da
kimdiler bilmiyorum ama artık yoklar...

Ümitlenme her telefon çalışında
Koşma kapılara her adım sesinde
Senin sandığın Duygu artık yok yerinde
Kabul et kalbim, kabul et kalbim
Ah kalbim biz ayrıldık

"Aşk"... Tarifini bile yapamazken öyle olabildiğimizi ya da olabileceğimizi
iddia ediyoruz, ne garip değil mi? Kocaman bir soru işaretinden ibaret olan
hayatımızı bu ne idüğü belirsiz şeyin ardından koşmakla geçiriyoruz hep.
Yakalayınca ne oluyor peki? Bir anlık bir huzura kavuşuyoruz ve yine bir anda o
huzuru kaybediyoruz...

Kovalamaca; o basit ve bizi hayatın ne kadar kötü yanı olursa olsun yinede
yaşamaya değer olduğunu düşündüren yakalamaca oyunu en baştan ve yine yeniden
başlıyor...

İçimde bir şeyler kopuyor, paramparça oluyorum. Aynı parçalar yeniden kopup bir
daha parçalanıyor, sonu yokmuş gibi, garip bir yap-boz oyunu bu...

Gitti giden dönmeyecek,
Kabul et kalbim
Asla seni sevmeyecek,
Hayat ne zalim...

Bağırmak istiyorum, haykırmak istiyorum ama kelimeler boğazıma düğümleniyor ve
susuyorum... Susup sabrediyorum ve üstelik korkum daha da büyüyor... Aslında
ummadığım bir yerde, ummadığım bir anda patlamaktan korkuyorum... Düşünüyorum
da; sayılarını hatırlamadığım kadar çok olan "keşke"lerime bir yenisini daha
eklemekten ve geri dönüşü olmayan bir yola girmekten korkuyorum aslında...

O yanmadı senin kadar
Feryat etsen neye yarar
Ya sen dur sonsuza kadar ya kabul et...
Kabul et kalbim, kabul et kalbim...
Ah kalbim biz ayrıldık...

Diğer yandan da; hayat kısa, bağır çağır, boşalt içini diyorum kendi kendime.
Sonra da bu kısacık hayatı daha da çekilmez hale getirebileceğimi düşünüyorum.
Çelişkiye düşüp yine susuyorum. Kendi içime haykırmaya devam ediyorum kimsenin
duymadığından emin bir halde.

Gözyaşlarımı içime akıtıyorum ve biliyorum ki kimse görmüyor, göremiyor... Ve
"Sessiz Çığlığıma" ses vereceğin "o" günü bekliyorum...

Her tercih bir vazgeçistir çünkü... Sabah ise
gitmekle, yatakta nefis bir miskinlik fırsatından
vazgeçmis olursunuz. Kalkar kalkmaz hayat bin bir
seçenegi dayar burnunuzun ucuna... 'Ne giysem'
telasindan, ögle yemeginde 'Ne alirdiniz? 'diye
basucunuzda biten garsona, 'hangi kanaldaki filmi
izlesem' kararsizligindan 'bize oy verin'diye bagiran
partilere kadar her sey, herkes, her an sizi israrla
bir tercihe zorlar. Yastigtiniza teslim olmussaniz,
belki disarda isil isil bir günden vazgeçmis
olursunuz. Bahar esintileri tasiyan bir elbise belki o
gün yasaminizi isildatabilecekken, agirbasli bir
adelige karar vermekle muhtemel bir tanisikligi
tepersiniz. Belki yemediginiz musakka, ismarladiginiz
izmir köfteden daha lezzetlidir. Ya da öbür kanaldaki
film, o anki ruh halinize daha uygundur. Ama yasam,
vazgeçtiginiz seye iliskin ipucu vermez. Geri dönüp, o
günü gökkusagi desenli bir elbiseyle yeniden yasama
sansiniz yoktur. Bu seçim oyununda vazgeçtiginiz sey,
seçtiginizden daha degerliyse pismanlik kaçinilmazdir.
Ama neyin degerli oldugunun karari da yine size
aittir. Ve vazgeçtiginiz sey bazen bir saray, bazen
söhret sahnesinin pariltili neonlari da olsa, çogu
zaman gözünüz hiç arkada kalmaz. Çünkü duvarlarina
sevdiginizin kokusu sinmis bir ev ya da sevdiginiz
kadinla paylasamadiginiz bir saray sizin borsada kolay
feda edilebilir degerlerdendir. Hayata bir baska gözle
bakmayi ögrendiyseniz, bu seçimde kazandiklarini
sananlara yalnizca aciyarak gülümsersiniz.

Her seyin siradanlastigi bir dünyada bazen kaybetmek
en dogru seçimdir.... Ve o dünyada en yerinde tercih;
vazgeçistir.



Ne keyifle okuduğum şiirler ezberimde,ne de bağıra çağıra söğlediğim şarkıların sözleri
dalgın gözlerle yürüdüğüm caddelerde kayboluyorum.

Sonsuz bir inatla sarıldığım radyodan gelen o harika melodilerin de tadı yok.peki ya o
yağmurda iliklerime kadar ıslanmalarımı kim çaldı benden?Bilmiyorum!

Susuyorum artık....Sustukça susuyorum.sustukça,üzerime gelen insanlardan kurtamak
için ruhumu suskunluğuma sarılıyorum.Ama yine de saplanıyor yüreğime bazı kelimeler.
bazılarıda acıtıyor üstelik

Sessiz geceler benim için sığınılan bir liman sanki.Kendimi bulup bulup kaybettiğim
karanlıkta,şöyle bir uğradığım kelime hazinem de bir anlam ifade etmiyor.
Düşünüyorum da bu güne kadar hep;gibi yazmışım,gibi okumuşum,gibi söylemişim
ve en önemlisi gibi sevmişim

Elbette hiç bir şey,ben ol deyince olmaz.Bunu biliyorum ama zamanda geçiyor hızla.
tükenmez sandığım bütün sözler bitiyor ve bende yavaş yavaş tükeniyorum

Onca yıldan sonra;hayata dair ne kaldı ki elimde?Kocaman bir hiç!öyleyse neden
bu çaba neye bu isyan?

Öyle anlamsızki yaşadığım hayat.Her şey az sonra gerçekleşecekmiş gibi duruyor,
elimi uazatıyorum tutmak için koyboluyor.Benim dışımda kopuyor bütün kıyametler.
ve ben kendime uyan bir kıyamet beğeniyorum..

Kalbime bir kurşun sıkacak gönüllü katilimi arıyorum yada yüreğime su serpecek
elin sahibini...Toprağa ateşi düşürecek,denizi yakamozlarla süsleyecek sesin sahibini...
Artık basit şeyler bekliyorum yaşamdan.Örneğin,kimselerin bilemdiği sırlarım olmalı ölürken
Kimsenin gitmediği sokaklarım olmalı...İçimi kanatan özlemlerle yaşlanıp,sonra da sessizce
gitmeliyim bu dünyadan

İşte yine susuyorum;siyah bir geceye her anım ve okuduğum her şiir kanatıyor yaralarımı..
İçimdeki çocuk ölüyor ...Yalancı gülümseyişlerle beni ciddiyete çağıran insanlarıda önemsemiyorum
Elimden kayıp gidenlerden korkmadığımı bilmiyorlarki hiç.........


Susuyorum artik bitanem bundan emin ol,rahat ol !!!!