Oysa ne zordu seni tamda bulmuşken kaybetmek..
Ne zordu ağlamamak için dudaklarımı ısırırken veda sözlerini dinlemek..
Biz sevgiliden başka dosttuk, arkadaştık ya bi nevi
Sırdaştık, insandık ya önceleri..
Değilmiş !
Rüzgarı kıskanırmı insan hiç tenine deyip geçiyor diye
Yağmur damlalarından nefret edermi yanaklarından süzülüp dudaklarına yerleşiyor diye..
Edermiş meğer !
Sana benden başkası dokunamaz ki.. Ellerini tutup, sımsıcak yaz günlerinde dudaklarında serinleyemez ki.. Ellerini tutmak isteyemezki canı benim canımın istediği gibi.. Beklentisizce sevemezki, bekleyemez ki seni..
Sahi, doldurabilir mi yerimi biri ?
Oysa biz değilmiydik defalarca söz veren birbirimize.. Biz değilmiydik kalbimizde birbirimizden başkası olmayacağına yemin eden.. Tek bir ruh, tek bir kalp.. O biz değilmiydik sahi ?
Bocalıyorum yokluğunda..
Neye elimi uzatsam boşlukta buluyorum kendimi.. Baktığım hiç bir yüz seninkine benzemiyor, hiç bir renk hayatımı senin rengin kadar ferahlatmıyor.. Hiç bir söz senin bir tek sözün kadar değer bulmuyor..
Olmuyor ! Ne yerin doluyor, ne boşluğunun acısı hafifliyor..
İçimde bir yerlerde öyle büyüksün, öyle hızla çoğalıyorsunki yetişemiyorum sana .. Yaşadıklarımız öyle ardı ardına geliyorki aklıma unuttum desemde beceremiyorum aslında..
Artık tek başıma dinliyorum gözlerimin içine baka baka söylediğin o şarkıları..
Tek başıma bakıp eski resimlere, gülümsemeye çabalıyorum buruk bir tebessümle..
Oysa simdi ne bir resmin kalmalı elimde, ne bir anı beynimde..
Susmalıyım !
Çünkü her konuştuğumda seni seviyorum dememek için ısırıyorum dudaklarımı ..