Kapadım kalbimi seninle
vurdum zinciri kalbimin kapısına demiştin...
Ne olursa olsun her koşulda seni seveceğim…
Tanırdım seni sözlerin ağzından
boşa çıkmadığını bilirdim ve inanırdım sana…
O gün söylediğimiz bütün kelimeler
kurduğumuz bütün cümleler aklımda…
Senin de kuvvetliydi hafızan benim gibi…
Ben unutmadım hala ama sen unuttun besbelli…
Hani yıldızlar parladıkça gökyüzünde çocuklar güldükçe nedensiz bitmeyecekti sevgimiz?
Hani her daim türkülerin olacaktı
söyleyecek şiirlerin olacaktı okunacak
ve anlamı olacaktı yaşadığın her saniyenin?
İnsanlar var oldukça ölümsüz
olacaktı sevgi aşk ve sanat?
Hani bilecektin değerini anların;
her doğan günle yenilenmiş her batan
günle biraz daha zenginleşmiş olacaktın?
Hani her gece eninde
sonunda varacaktı sabaha?
Hani azimli ve kararlıydın; ben seni
bıraksam da sen beni bırakmayacaktın?
Hani bilirdin güzele ulaşmak için dayanılmaz sancılar çekmek gerektiğini gülmeyi
hak etmek için önce ağlamalı insan derdin.
Sevilmeyi beklememeli sevmek
için ve almadan verebilmeli…
Hani anlamsızdı hayata küsmek başına
gelen kötü şeyler yüzünden; insanla birlikte
var olmuştu acı ölüm ve keder…
İşte bu nedenle sevmeliydik dört
yanı kötülükle kuşatılmış insanı derdin.
Hani inanacaktın insana her yardım isteyene uzanacaktı elin haklının avukatı; mazlumun koruyanı olup da zalimin celladı olmayacaktın?
Hani mal mülk para ile gözleri
kamaşan miyop yüreklere rağmen
kesmeyecektin ümidini benden?
Hani yaşamaktan vazgeçmek bir
anlamda ölümden; sevmekten vazgeçmek
kendinden vazgeçmek demekti;
kalakalmak ortada bir hiç olmak…
Hani vazgeçmeyecektin?
Hani bir kere sevecektin; içten bir gülücüğe anlayışlı bir bakışa dünyaları verecektin?
Hani sen hep beni sevecektin benden başkasına yan gözünle bile bakmayacaktın hani ben senden vazgeçsem bile sen benden vazgeçmeyecektin?