
Başı-sonu sen sandığım bu yaz[g]ıda

Koca bir yalnızlık...
Şimdi etrafımdaki kalabalık bile deva değil inan


Ve aşk k ö r olmakmış..
Senden başkasına.
...
Şimdi...
Özlüyorum tek kişilik kalabalığını...
Ellerimin titrekliği

Gözlerimse... renksiz bakıyor artık..
Üşüyorum sensiz...
Yanıyorum da.
Aşk mı bu?
Sus.
Bırak cevapsız kalsın bu da..
Zaten..
Zaten bir gerçek daha haykırıyor kendini... ;
/Meğer ben sadece sensizken yalnızmışım

bu yüzden-miş şimdi bu 'tek başına'lığım.../
Bu yüzden..