Buz gibi bir günün saat yedi sularıydı. Gökyüzünde hafif hafif çiseleyen yağmur saçlarımın ıslanıp yüzüme yapışmasına yetmişti.Sokakta kimsecikler yoktu, arada bir koşar adımlarla geçenleri saymazsak… Ne yapacağımı düşünmeye fırsat bulamamıştım yağmurun sesini dinlemekten… Bir süre daha yürüdükten sonra karşıdaki dağın en zirvesi dikkatimi çekti. Etrafı da çamur hafiften kaplamaya başlamıştı.Bir süre sonra yapacak hiçbir şeyimin olmadığını farkedip ürkek adımlarla dağa doğru yürümeye başladım. Ama zirveye bu havada çıkmak imkansızdı. Sonra arkamdan çalan bir korna sesiyle irkildim.Bir adam gür bir sesle ‘‘Hey ! küçük hanım bu havada nereye ?’’ diye sordu. Sesin geldiği yöne doğru baktım ve adama dağın en zirvesine çıkmam gerektiğini söyledim. O da bana ‘‘atla küçük hanım bende oraya gömdüğüm bir şeyi almaya gidiyorum.’’ dedi. Yine çekingen adımlarla ufak kamyonete doğru yöneldim, bindim ve etrafı süzerek yoldaki çizgilere daldım. Aklıma birden adamın söylediği sözler geldi ve adama dönerek ’’ gömdüğünüz şey nedir ? ‘‘ diye sordum. Adam tebessüm ederek bir iki mutluluk dedi. Düşüncelerim kafamda karmakarışık bir hal almaya başlıyordu. Adam mutluluğu gömmüştü. Aradan gecen zamanı fark ettiğim anlardandı yine… O an fren sesiyle ulaşmak isteğim yerde olduğumu fark ettim , sonra indim aşağı . İçime giren rüzgarın etkisiyle titremeye başladım. Adama gözlerimi çevirdim ve toprağın altında çıkardığı iki cam parçasına baktım. Kalp seklindeydi… ‘‘ bu ne demek ? ‘‘ diye sordum. Gülerek yıllar önce gömdüğüm kalbimi aldım dedi. Diğer kalbi sormama gerek yoktu. Sonra ‘‘istersen bekleyeyim birlikte ineriz ‘‘dedi adam. Bense ’’ Hayır … uzun sürecek işim siz gidiniz. ’’ dedim ve teşekkür ettim.Bir süre sonra küçük kamyonetin iyice uzaklaştığını gördüm. İstediğim olmuştu…
Dağın tam zirvesinden aşağıya doğru bakan bir kayanın olduğunu fark ettim. Kayaya gidip oturdum ve aşağıya doğru baktım. Hiç bir şey yoktu. Bir boşluk hissettiriyordu kendini… Yağmur iyice şiddetlenmeye başlamıştı. Rüzgarsa hiç şiddetini kesmeden esmeye devam ediyordu saçlarımın ıslak ıslak uçuştuğunu hissettim ve ellerimi yüzüme değdirdiğimde elimi simsiyah akan rimelin boyasının kapladığını anladım. Elbiselerim sırılsıklam ıslanmıştı. Lakin bunların hiçbiri beni ilgilendirmiyordu. Bir süre daha öyle boşluğu izlerken yüzümün ısındığını hissettim… Ve elimi tekrar yüzümü götürdüm . Yağmur sularıyla gözyaşlarım birbirine girmişti. Ellerime baktım ve bomboştular …

Gözyaşlarım özgürce akarken , nefesimi kesik kesik çektiğimi hissettim. O an yüzümü tarifsiz bir ifade kaplamıştı. Sonra şakır şakır yağmurun altında ayağa kalkarak ellerimi yukarı kaldırdım… gözlerimi gökyüzüne çevirip yalvarırcasına bağırmaya başladım hayata … ’’ Yanlış hikayedeyim beni tekrar yaz ! ’’


Alıntı