Bir günü daha çığlıklarla yarıyorum girerken karanlıklara,boğuluyorum nefes alamıyorum
Bir gün daha tükenirken,yine bir sessizlik yayılıyor odamın duvarlarına ,her an yeni bir çığlık ekliyor yüreğim isyanına…
Öğreniyorum her gün ! sensizlikten gebe kaldığım , yalnızlığımı büyütmeyi öğreniyorum.Giderken almıştım koynuma sensizliği, tohumunu yüreğime ekti de gitti! göyaşlarımla besledim her gün, her yeri gözlerinin rengin de karanlık, gecelere kustum aşerdikçe seni …
Her akşam içtim, sensizliğin şerefine,sarhoş bile olamadım sen girme diye ansızın düşlerime,gelmeni bekliyorum aslın da bakma! ama ,ansızın bir de gidişin yok mu? gelmeni istemeyişim bundandır düşlerime , asıl o gidişler dokunuyor kanıma,koyuyor canıma …
Her gecede büyüttüğüm yalnızlığım var artık benim,gidişinden gebe kaldığım,sancılarla doğurduğum bir yalnızlık,babası sensizliğimdir…
Yarın sabah uyandığım da,sen olmayacaksın yine yanım da! Ben anımsamayacağım bile sensizliğin seşrefine kaldırdığım kadehleri,sessizlik doğacak uyandığım sabaha güneşten evvel ,ve yanı başım da sensizliğimin çocuğu yalnızlık ağlayacak yaygara kopararak ama besleyecek gözyaşım da kalmadı ki! yazık!! Oda aç kalacak…