Karanlığa çare yoktur, nasıl olsa yol bulur.
ve yürekleri sağır eden bir sessizlik,
tükenmişlikten arta kalan tek varlığın olur.
söylenememiş tüm sözcükleri ancak ağlarsın içinde.
ve bilemezsin geride kalan mı yalnızdır, yoksa giden midir aslında…
tüm yeminler öfke ile bağış arasında yaşlanır;
sultanların, dostların ve sevgililerin, dağılmış kalplerin, dağılmış kalbimin…
iç bükey bir yalnızlıkta sanki ayak bileklerimden bıçaklanmışım.
sıcak bir korku tırmanıyor damarlarımda, midemde, kalbimde…
aklımada hükmediyor.
gün ortalarında kalıyorum, kimseler bilmiyor, ben tükendikçe artıyor yalnızlığım.
kimi görsem hançerleniyorum gözlerimden ve kanıyorum en onulmaz yerimden.
ahh bu ben kendi içinde kendini arayan bir simurg.
belki yalnızlığıma mahsuben pay edilmiş tekil çoğulluğumun peşindeyim.
ümitperest bir korkak, bir meczubum.
faili meçhul bir sevdanın zanlısıyım.
takvimlere çaldırdığım yarınlarımı hiç bulamamak üzere
milyon yıldır ”gün” için savaştayım.
üstüme küf kokulu akşamlar abanmış.
sefil bir tutsaklığa sürülmüşüm.
yüreğimde 40.düğüm.ahh mozart! sana küskünüm.
ve öldürüyorum seni içimde.sessizliğini seçiyorum, sessizliğimin içinden.
içimde intiharlar, cesetler.
incinmiş hayatları toplayan bir dilenci oluyorum birden,
birden yağmur başlıyor, ”toprak kokulu bir baharı sürer belki dağlardan aşağı”diyorum
ve kaldırıp başımı kuşlara yalvarıyorum:
”yetişin nefesim bitiyor
yetişin bana kuşlar
ya özgürlük adına
ya Sevda hatırına”