Zaman geçiyor dur durak bilmeksizin.
Şüphesiz sancılı bir dönemin çocuklarıyız bizler ve mücadele etmemiz gereken yılların şeytanı çok.
Üstelik zaman kötü,ölümü hatırlayamaz olduk şu yalan koşuşturmanın içinde.
Ölümü untunca Alllah ı hatırlayamaz olduk başımız derde düşmedikçe..Kıldığımız namazıda dünya telaşlarını çözmeye çalıştığımız zamanın içine koyduk.
Ne diye geldik bu dünyaya diye düşünemez olduk yada düşündüklerimiz olması gerekenin dışında oldu hep.
Kurduğumuz hayallerin rüyalarla buluşup gercek olmasını yada sadece rüyalarda kalmasını izleyip durduk.
Bir akşamüstü bir rüzgara kapılıp gittik çoğu kez.Kimbilir ne rüzgarlar esti hiç istemediğimiz zamanda yada o rüzgarın gelmesini ne uzun zaman bekledik.Hayatın saati geçerdi hep tık tık,ve bizler keşfedilmemiş yollara keşfe çıkmıştık.Tozlu,çakıllı,yağmurlu yollar ama sonunu hep bahar bildik,öyle hayal ettik..
Öyle böyle geçti günler ve bahar geldi,hayat çiçeğe durdu ötelerde..Kah uzaktan baktık,kah o çiçeklerden saçımıza taç yaptık.
Aslında sadece bir tılsımlı huzur aradık ve tam tutacakken sevdayı yandık!Gençlik işte..havailik ve cahillik,heva ve heveslerin aldatıcı yılları,bir yandanda en güzel yıllar..Hatalar yaptık ve bu hatalarla öğrendik.Alacaşafaklarında uykusuz kaldık bu yılların,sevgiliye ağıtlar yaktık.
Arkadaşlıklarımız oldu,dostluklarımız.
Bazende yanıldık bu seçimlerimizde.
Hep kendimizi mi aradık karşımızdakinde ne?Buşamayınca gürültüler çıkardık.Kalbimize eğildikçe görüyorduk işte heyecanları,o bir kenarına hapsedilmiş duyguları paylaşacak birilerini arıyorduk sadece.
Sevgiyi arıyorduk o paylaşıldıkça çoğalan.Her türlü basitliğe,bencilliğe inat birilerini arıyorduk,bir dost bir sevgili..
Oysa kör bir dilenci gibi gözlerimizi kapatıp hayata,kaderden yardım bekleyip medet ummak kolay geldi bize.Hayat hergün penceremizin önünden geçerken pencereyi açmaya üşenir olduk.Kötü gecelerden soluk benizli sabahlara geçiş yapmak kaderimiz oldu.
Sevdalarla uyanamaz olduk uykumuzdan sabahları.Küskünlükleri silmez oldu sıcak dost selamları.Yüreklerimizde sakladığımız arzularımızın,
beklentilerimizin önüne geçti hırsımız.
Elimizi uzatmak yerine bir dost beline,sırtımızı döndük hep birbirimize.Ne ayaz sevmeyi bildi o zman nede yağmur dinmeyi.Kulaklarımıza söylenen şarkıların farklı notalarıyken bizler ve mümkünken tek melodiyi oluşturmak o notalarla aralayamadık perdeyi..
Baharı koyun koyuna karşılayan pembe ve beyaz çiçekler gibi olamadık.
Sonra sonbahar geldi bütün hüznünü toplayıp ve sandıklarımız kilitli kaldı sürekli.
Açamadık herkese açabildiğimiz kadar sinemizi.
Ne olurdu ki sanki el uzatsaydık,kalmasaydıya yanımızda alaka duymadiğımız ve el uzatmadığımız bir mahzun gönül.
Liyakatimizi ispat etseydik birbirimize ne olurdu?Hepimizde tecüme edilmeyi bekleyen güzellikler varken bu ürkeklik niye ?
Fena olmak korkusumu bize mani olan?
Sevmek kimi zaman maviye,kimi zaman yeşile, taki hayatın kendisine bağlanmaktır Haydi söyleyelim sevdiğimizi annemize,dostumuza,sevdi-Äžimize.
Yaşamak bir güvercinin kanadında uçmaksa özgürlüğe haydi uçuralım hayallerimizi gökyüzüne
Şüphesiz sancılı bir dönemin çocuklarıyız bizler ve mücadele etmemiz gereken yılların şeytanı çok.
Üstelik zaman kötü,ölümü hatırlayamaz olduk şu yalan koşuşturmanın içinde.
Ölümü untunca Alllah ı hatırlayamaz olduk başımız derde düşmedikçe..Kıldığımız namazıda dünya telaşlarını çözmeye çalıştığımız zamanın içine koyduk.
Ne diye geldik bu dünyaya diye düşünemez olduk yada düşündüklerimiz olması gerekenin dışında oldu hep.
Kurduğumuz hayallerin rüyalarla buluşup gercek olmasını yada sadece rüyalarda kalmasını izleyip durduk.
Bir akşamüstü bir rüzgara kapılıp gittik çoğu kez.Kimbilir ne rüzgarlar esti hiç istemediğimiz zamanda yada o rüzgarın gelmesini ne uzun zaman bekledik.Hayatın saati geçerdi hep tık tık,ve bizler keşfedilmemiş yollara keşfe çıkmıştık.Tozlu,çakıllı,yağmurlu yollar ama sonunu hep bahar bildik,öyle hayal ettik..
Öyle böyle geçti günler ve bahar geldi,hayat çiçeğe durdu ötelerde..Kah uzaktan baktık,kah o çiçeklerden saçımıza taç yaptık.
Aslında sadece bir tılsımlı huzur aradık ve tam tutacakken sevdayı yandık!Gençlik işte..havailik ve cahillik,heva ve heveslerin aldatıcı yılları,bir yandanda en güzel yıllar..Hatalar yaptık ve bu hatalarla öğrendik.Alacaşafaklarında uykusuz kaldık bu yılların,sevgiliye ağıtlar yaktık.
Arkadaşlıklarımız oldu,dostluklarımız.
Bazende yanıldık bu seçimlerimizde.
Hep kendimizi mi aradık karşımızdakinde ne?Buşamayınca gürültüler çıkardık.Kalbimize eğildikçe görüyorduk işte heyecanları,o bir kenarına hapsedilmiş duyguları paylaşacak birilerini arıyorduk sadece.
Sevgiyi arıyorduk o paylaşıldıkça çoğalan.Her türlü basitliğe,bencilliğe inat birilerini arıyorduk,bir dost bir sevgili..
Oysa kör bir dilenci gibi gözlerimizi kapatıp hayata,kaderden yardım bekleyip medet ummak kolay geldi bize.Hayat hergün penceremizin önünden geçerken pencereyi açmaya üşenir olduk.Kötü gecelerden soluk benizli sabahlara geçiş yapmak kaderimiz oldu.
Sevdalarla uyanamaz olduk uykumuzdan sabahları.Küskünlükleri silmez oldu sıcak dost selamları.Yüreklerimizde sakladığımız arzularımızın,
beklentilerimizin önüne geçti hırsımız.
Elimizi uzatmak yerine bir dost beline,sırtımızı döndük hep birbirimize.Ne ayaz sevmeyi bildi o zman nede yağmur dinmeyi.Kulaklarımıza söylenen şarkıların farklı notalarıyken bizler ve mümkünken tek melodiyi oluşturmak o notalarla aralayamadık perdeyi..
Baharı koyun koyuna karşılayan pembe ve beyaz çiçekler gibi olamadık.
Sonra sonbahar geldi bütün hüznünü toplayıp ve sandıklarımız kilitli kaldı sürekli.
Açamadık herkese açabildiğimiz kadar sinemizi.
Ne olurdu ki sanki el uzatsaydık,kalmasaydıya yanımızda alaka duymadiğımız ve el uzatmadığımız bir mahzun gönül.
Liyakatimizi ispat etseydik birbirimize ne olurdu?Hepimizde tecüme edilmeyi bekleyen güzellikler varken bu ürkeklik niye ?
Fena olmak korkusumu bize mani olan?
Sevmek kimi zaman maviye,kimi zaman yeşile, taki hayatın kendisine bağlanmaktır Haydi söyleyelim sevdiğimizi annemize,dostumuza,sevdi-Äžimize.
Yaşamak bir güvercinin kanadında uçmaksa özgürlüğe haydi uçuralım hayallerimizi gökyüzüne