Artık vazgeçtim…
Mavi cümleler kurmaktan…
Vazgeçtim artık balonları havaya ‘özgür’ bırakmaktan…
Çok sonra fark ettim bulutlarla oynaşmayı ‘bırakalı’ hayli zaman olmuş…
Ömürlerden geçmişim…
Beyazın içine siyah kelimeleri sıkıştırmışım
Siyah kelimelerle beyaz cümleler kurmayı öğrenmişim…
Rüyaların içinde gerçekler…
Ayrılığın kaç hali, kaç ayrı kapısı vardır?
Bir masal yazdım kendime
Baş kelimeleri ‘gitme’ ler
Yardımcı oyuncular ‘kal’ lar
Baş kelimeler yarınsız özlemlerle ‘gitme’ diyor
Yardımcı kelimeler yarınsız çaresizlikle _asıl kalırsam giderim senden_ diyor…
Çok sonra kalktı gönlümden perde
Aşk; sahnede oynanan soluksuz ‘şaka’,
Sen; ‘sözsüz’ mimiklermişsin meğer…
Eğer üşürsen bu gece
Özlemlerimi al…
Kalemim yorgun düştü sayfalara seni yazmaktan
Cümlelerini çaresiz…
Sokağın sonunda aynı yere ulaşmaktan, sana!
Kelimelerim… Ah… Kelimelerim…
Noktalarım…
Senli cümlelerimin sonunda nokta yok
Sonsuz tatil verdim onlara…
Her cümlemin sonuna virgül koyup gözlerinle devam ediyorum…
Sen hiç gecelerin içinde gündüz yaşadın mı?
Ben yaşadım gözlerinle…
Şu an sana yatıyorum
Senle uyanmak için…
Kendime…
(yağmur...)
Hasret kalma! Zamansız gülüşlere…
