biz mi zamanı tükettik yoksa zaman mı bizi bilemiyorum.
zaten bu günlerde hiçbirşeyi bilmek istemiyorum.
kapattım dünyaya yönelik algılarımı.
tek başıma,kendimi,sessizliğimi dinliyorum.
niye böyle olduk biz?niye yitirdik elimizdeki en değerli varlığı,aşkı?
oysa ben hala seviyorum seni,öyleyse neden birlikte değiliz?
"sevenler ayrılmaz,ayrılıyorlarsa sevmiyorlardır"derim ya hep,ozaman söylesene
sen artık sevmiyormusun beni?
galiba herşey bu sorunun cevabında düğümleniyor.
aslında bu sorunun cevabını biliyorum da,kendime itiraf etmek istemiyorum.
hayır sende cevap verme."evet,artık seni sevmiyorum"deme bana,bu sözün ağırlığını taşıyacak gücüm yok.
seni,seninle ilgili herşeyi düşünerek geçirmek istiyorum günlerimi.
senin beni,enaz benim seni sevdiğim kadar sevdiğini hayal etmek istiyorum.
böylesi daha kolay.
biliyormusun,aşkta verilen sözlerin hiçbir öneminin olmadığını yeni anlıyorum.
o sözler sadece içinde bulunulan anı bağlıyor.
bir saniye sonrası için bile söz vermemeli insan.
zaten benim sana tıpkı o şarkının sözlerindeki gibi"hani verdiğin sözler?diyerek hesap sorma hakkım yok ki..
ben bırakıp gitmene,ihanetine,yalanlarına ve alaycılığına karşın hala sevmekte diretiyorsam sen,bu benim sorunum olmalı.ben başa çıkmalıyım bununla.
ağlayacaksam yalnız,isyan edeceksem yalnız,küfürler savuracaksam,lanetler okuyacaksam yalnız olmalıyım.
aşkın bu karanlık,bu kahredici,bu ezici,yok edici yüzüylebaş etmeyide öğrenmeli insan..
yinede teşekkür borçluyum sana.
sen olmasaydın,ben o mutlu günlere asla kavuşamazdım bilyorum.
o şarkılar asla anlamlı olmazdı.bu şehir asla bukadar güzel görünmezdi gözüme.
hatırlıyormusun sen istanbulsun derdim de sana çocuk gibi sevinirdin.
bilirdin benim istanbula beslediğim aşkı.istanbuldan kıskanırdın beni
seni istanbulla özdeşleştirdiğimde en büyük rakibimi yendim derdin.
ama itiraf ediyorum,istanbul artık o eski istanbul değil benim için.
senden sonra aynı tadı alamıyorum.seninleyken ne kadar çok elele gezen çift görürdük bu kentin sokaklarında.
şimdi ya onlar azaldı yada ben görmezlikten geliyorum.
ama yoklar ortada yoklar işte.zaten bu aralar hep aynı şiir var dilimde
"ha ankara,ha çemişgezek senden uzak olduktan sonra,
nerede olsa yaşıyor insan,nerede olsa bir gün ölmek var."
öyle ya...senden uzak olduktan sonra,ha istanbul ha başka bi şehir...
galiba sevgilim,giderken sadece yüreğimi değil,istanbuluda götürdün yanında..
öyle olsun,istanbul seninle kalsın,hasretin benimle..
zaten bu günlerde hiçbirşeyi bilmek istemiyorum.
kapattım dünyaya yönelik algılarımı.
tek başıma,kendimi,sessizliğimi dinliyorum.
niye böyle olduk biz?niye yitirdik elimizdeki en değerli varlığı,aşkı?
oysa ben hala seviyorum seni,öyleyse neden birlikte değiliz?
"sevenler ayrılmaz,ayrılıyorlarsa sevmiyorlardır"derim ya hep,ozaman söylesene
sen artık sevmiyormusun beni?
galiba herşey bu sorunun cevabında düğümleniyor.
aslında bu sorunun cevabını biliyorum da,kendime itiraf etmek istemiyorum.
hayır sende cevap verme."evet,artık seni sevmiyorum"deme bana,bu sözün ağırlığını taşıyacak gücüm yok.
seni,seninle ilgili herşeyi düşünerek geçirmek istiyorum günlerimi.
senin beni,enaz benim seni sevdiğim kadar sevdiğini hayal etmek istiyorum.
böylesi daha kolay.
biliyormusun,aşkta verilen sözlerin hiçbir öneminin olmadığını yeni anlıyorum.
o sözler sadece içinde bulunulan anı bağlıyor.
bir saniye sonrası için bile söz vermemeli insan.
zaten benim sana tıpkı o şarkının sözlerindeki gibi"hani verdiğin sözler?diyerek hesap sorma hakkım yok ki..
ben bırakıp gitmene,ihanetine,yalanlarına ve alaycılığına karşın hala sevmekte diretiyorsam sen,bu benim sorunum olmalı.ben başa çıkmalıyım bununla.
ağlayacaksam yalnız,isyan edeceksem yalnız,küfürler savuracaksam,lanetler okuyacaksam yalnız olmalıyım.
aşkın bu karanlık,bu kahredici,bu ezici,yok edici yüzüylebaş etmeyide öğrenmeli insan..
yinede teşekkür borçluyum sana.
sen olmasaydın,ben o mutlu günlere asla kavuşamazdım bilyorum.
o şarkılar asla anlamlı olmazdı.bu şehir asla bukadar güzel görünmezdi gözüme.
hatırlıyormusun sen istanbulsun derdim de sana çocuk gibi sevinirdin.
bilirdin benim istanbula beslediğim aşkı.istanbuldan kıskanırdın beni
seni istanbulla özdeşleştirdiğimde en büyük rakibimi yendim derdin.
ama itiraf ediyorum,istanbul artık o eski istanbul değil benim için.
senden sonra aynı tadı alamıyorum.seninleyken ne kadar çok elele gezen çift görürdük bu kentin sokaklarında.
şimdi ya onlar azaldı yada ben görmezlikten geliyorum.
ama yoklar ortada yoklar işte.zaten bu aralar hep aynı şiir var dilimde
"ha ankara,ha çemişgezek senden uzak olduktan sonra,
nerede olsa yaşıyor insan,nerede olsa bir gün ölmek var."
öyle ya...senden uzak olduktan sonra,ha istanbul ha başka bi şehir...
galiba sevgilim,giderken sadece yüreğimi değil,istanbuluda götürdün yanında..
öyle olsun,istanbul seninle kalsın,hasretin benimle..
