Modern Kadınlarız, Koca İstemeyiz!
Çağın bulaşıcı hastalığı, yalnızlık! Hemen peşinden takip ediyor özgürlük! Hepimizin dilinde özgürlüğü kaybetmeme söylemleri; oysa insan içten içe sıcak bir yuva istiyor.
Modern Kadınlarız, Koca İstemeyiz!
Evlenmek istediğimizi söyleyemiyoruz kimseye, ayıpmış gibi. Ayakları üstünde duran, bağımsız, kimseye pabuç bırakmayan kadınlarız biz. Hey be, aslanlar gibi dimdik dururuz, boyun eğmeğiz, koca kahrı falan çekmeyiz, tırnağımız var başımızı kaşırız!
Geceleri yalnız uyumaktan, tek başına film seyredip yemek yemekten sıkılırız ama belli etmeyiz. Kendimize de yalan söyleriz gerekirse. Bir erkeğin omzuna kafamızı koymayı istemek bize yakışmaz. Biz modern kadınlarız!
Her gece o soğuk yatağa yatmaktan çok sıkılırsak, bir sevgili elbette buluruz. Zaten ortada ilişki yok, aşk yok! Madem durum böyle, biz de erkekler gibi davranırız. Bir gece birlikte olup terk etmek, sadece onların yapabileceği iş midir? Biz de yaparız! Ekmeğimizi, suyumuzu onlar mı veriyor?
Aslında bir ilişki istediğimizi itiraf etmeyiz. Zaten edemeyiz çünkü zaman içinde kendimizi de bu yalnızlığın iyi olduğuna, hayatın kontrolünü elimizde tutuğumuza inandırmışızdır.
Feminizmi, kadın haklarını, pek çok şey gibi yanlış anlarız; para kazanabiliyor olmayı özgürlük sayarız. Gittikçe erkekleşiriz, ruhumuz erkekleştikçe kadın yanımızı unuturuz, unuttukça daha fazla yalnız kalırız, sonunda yalnızlığı kendimize koca yaparız.
Dışarı çıkar, hiç olmayacak bir adama çarparız. Ona aşık oluruz, sürünürüz, ihanete uğrarız, aldatılırız, terk ediliriz. Diğer tarafta bizi sevebilecek, kollarına alacak bir erkeği ise, kim bilir hangi saçma sebepten, elimizin tersiyle iteriz.
Başarısızlıklarımızı itiraf edemediğimizden, suçu başkalarına atarız. Hepimizin içinde bir yer, sağlam ve iyi bir eş ister ama gururumuza, sosyal konumumuza, karizmamıza aykırı geleceğinden, bunu kendimize bile söylemeyiz.
Korkularımız yüzünden acı çekeriz. Tek başına verilen mücadeleye dayanabilirken, bir eşle yürürken oluşabilecek zorluklara gelemeyiz.
Biz Milenyum kadınlarıyız! Koca kahrı çekemeyiz, özgürlüğümüzden taviz veremeyiz. Hayatımızı kendimiz yönetiriz. Başımız bir türlü dertten kurtulmaz, o ayrı ama asla birilerine boyun eğmeyiz! Ömür dediğin kısa, bir anda geçip gider. Korkarım sonunda yalnızlığımızla yaşlanıp gideceğiz….
ALINTI
Çağın bulaşıcı hastalığı, yalnızlık! Hemen peşinden takip ediyor özgürlük! Hepimizin dilinde özgürlüğü kaybetmeme söylemleri; oysa insan içten içe sıcak bir yuva istiyor.
Modern Kadınlarız, Koca İstemeyiz!
Evlenmek istediğimizi söyleyemiyoruz kimseye, ayıpmış gibi. Ayakları üstünde duran, bağımsız, kimseye pabuç bırakmayan kadınlarız biz. Hey be, aslanlar gibi dimdik dururuz, boyun eğmeğiz, koca kahrı falan çekmeyiz, tırnağımız var başımızı kaşırız!
Geceleri yalnız uyumaktan, tek başına film seyredip yemek yemekten sıkılırız ama belli etmeyiz. Kendimize de yalan söyleriz gerekirse. Bir erkeğin omzuna kafamızı koymayı istemek bize yakışmaz. Biz modern kadınlarız!
Her gece o soğuk yatağa yatmaktan çok sıkılırsak, bir sevgili elbette buluruz. Zaten ortada ilişki yok, aşk yok! Madem durum böyle, biz de erkekler gibi davranırız. Bir gece birlikte olup terk etmek, sadece onların yapabileceği iş midir? Biz de yaparız! Ekmeğimizi, suyumuzu onlar mı veriyor?
Aslında bir ilişki istediğimizi itiraf etmeyiz. Zaten edemeyiz çünkü zaman içinde kendimizi de bu yalnızlığın iyi olduğuna, hayatın kontrolünü elimizde tutuğumuza inandırmışızdır.
Feminizmi, kadın haklarını, pek çok şey gibi yanlış anlarız; para kazanabiliyor olmayı özgürlük sayarız. Gittikçe erkekleşiriz, ruhumuz erkekleştikçe kadın yanımızı unuturuz, unuttukça daha fazla yalnız kalırız, sonunda yalnızlığı kendimize koca yaparız.
Dışarı çıkar, hiç olmayacak bir adama çarparız. Ona aşık oluruz, sürünürüz, ihanete uğrarız, aldatılırız, terk ediliriz. Diğer tarafta bizi sevebilecek, kollarına alacak bir erkeği ise, kim bilir hangi saçma sebepten, elimizin tersiyle iteriz.
Başarısızlıklarımızı itiraf edemediğimizden, suçu başkalarına atarız. Hepimizin içinde bir yer, sağlam ve iyi bir eş ister ama gururumuza, sosyal konumumuza, karizmamıza aykırı geleceğinden, bunu kendimize bile söylemeyiz.
Korkularımız yüzünden acı çekeriz. Tek başına verilen mücadeleye dayanabilirken, bir eşle yürürken oluşabilecek zorluklara gelemeyiz.
Biz Milenyum kadınlarıyız! Koca kahrı çekemeyiz, özgürlüğümüzden taviz veremeyiz. Hayatımızı kendimiz yönetiriz. Başımız bir türlü dertten kurtulmaz, o ayrı ama asla birilerine boyun eğmeyiz! Ömür dediğin kısa, bir anda geçip gider. Korkarım sonunda yalnızlığımızla yaşlanıp gideceğiz….
ALINTI