ben tekerlekli sandalyeye mahkum bir genci sevdim ve hala çok seviyorum, onunla tanıştığımızda onu çok içten ve masum bulmuştum, çünkü yürüyemiyordu, merhametli bir kadın olduğum için ona yardım elimi uzatmış ve ona sıcacık sevgimi vermiştim, bu dünyada yapayalnızdı, birtek annesi vardı lakin onu da kaybetti, bana senden başka kimsem kalmadı ne olur beni bırakma dedi, zaten bırakamazdım da ve üstelik konuşamayan bir dilsizdi, mesajlaşma yoluyla iletişim kurabiliyorduk ve birgün bana seni seviyorum dedi, o tür bir ilişki düşünemezdim çünkü bunun için çok geçerli nedenlerim vardı, ayrılmak istedim demez olaydım ki kalktı o haliyle intihar etti, dünyam başıma yıkılmıştı sanki, sinir krizleri geçirdim, başımı duvarlara yerlere vurdum, ölmesin diye saatlerce dua ettim, Allah'ım kurtar onu birdaha bırakmayacağım ömrümü ona adayacağım diye yalvarışlarda bulundum ve kurtuldu, ya ölseydi!!! bu ihtimali düşünemezdim bile, yaşadığım bu olay beni vizdanımla yüz yüze getirdi, Allah'ım kabus gibiydi!!! tek kelimeyle kabus gibiydi, iyileşti ve ilişkimiZ devam etti, zamanla kendini bana sevdirdi, ne olursa olsun onu üzmemeye çalışıyordum ve ona karşı olan hislerim gün geçtikçe yoğunlşıyordu, artık ondan başka kimseyi gözlerim göremez olmuştu, evlenmeye karar verdik, tam kavuşacakken birbirimizi yitirdik çünkü onu kaybetmiştim!!!