Ve işte o anda anladı...
Aslında kendisi hiç sevilmedi ki...Onun için O bir hayaldi ve sadece acılarını dindirmek için yanında olmasını istedi hep...
Yağmura aldırmadan yürümeye başladı...Nefret etiği yağmuru aldıramazdı artık nasıl olsa alacağına aldı ondan daha ne kaldı ki...
Gölge evet gölge kalmıştı onun yüreğinde....Neyse ki yağmur ona asla ulaşamaycak diye sevindi.
Kendi kendine konuşmaya başladı ve bütün kızgınlıyla yağmura bağırdı
Ben hiç olmadım ki...Beni gerçek olarak hiç görmediniz ki...Ne sen yağmur ne de O....Ben hep bir Hayaldım sizin için...
Onu ne kadar sevdiğimi anlasaydın...Başka gözlere bakmasını izin verirmıydın o zaman...Yine alırmıydın Onu benden...Seni artık Sevmiyorum Yağmurrrr Sevmiyorum haykırarak koşmaya başladı yorgun düştüğnde dizlerin üstüne çöktü ve ağzından şu cumle döküldü...

Hayaller bitti yerden gerçek hayat başlıyor. Ama ben seni de istemiyorum ki Hayat...
Ve işte o anda Karar verdi kendini sessizliğe mahkum etmeye ...Gözleri yağmur ağlayarak eve geldi yatağa uzandı ve acı bir gülümsemeyle uykuya daldı. Artık konuşacak sesi de yoktu onun...Yağmurda herşeyi yitirmişti...Aslında kendisi bile yoktu...Ama bunu kimse anlayamadı. Çünkü O herşeyi gerçek olarak düşündü...Olmadı...Bir hayal olmaktan çikamadı...
VE SUSTU