biliyor musun bu ikimizin hikayesi...
Sen bu satırları okurken ben yine yalnız ve bekleyen gözlerle yollara bakıp
dalıp gideceğim geleceğin özlemine doğru...
Sevdanın oturduğu sokakta sana uzak şehirde seni ve senli günleri hatırlıyor
batan günesin rengi, her gün aynı gözleri anımsıyorum.
Ayrılık yüreğimi karıncalandırıyor nicedir...
Beynimi uyuşturuyor özlemin...
Çok xxx birlikte olamasak bile benimle olduğunu bilmenin bunca zaman içimi
nasıl ısıttığını yeni yeni anlıyorum. Yokluğun hatırlandıkça yüreğime
saplanan bir sizi olmaktan çıkıp sürekli bir boşluğa düşüyor...
Sabahlara seni okşayarak başlamaları,akşamları her isi bir kenara koyup
seninle baş başa kalmaları özlüyorum; oynaşmalarımızı,yürüyüşlerimizi,
kaçamak tatillerimizi,sevimli haşarılığını,çocuksu küskünlüğünü...
Nasıl da serttin başkalarına karşı beni savunurken ve ne yumuşak,bir çift
gülen gözle kendini ellerimin okşayışına bırakırken...
Bunları düşündükçe su anda uzakta bir yerlerde üşüdüğünü sezinleyerek
panikliyorum. Bütün engelleri aşıp terk edilmiş caddeleri, kimsesiz
sokakları,yalnız bulvarları arşınlayarak sana ulaşmak,sessizce basını
okşamak,kulağına sevgi sözcükleri fısıldamak ve yavaşça üzerini örtmek
geçiyor içimden....
Şuan da ne yapmaktasın , ne düşünüyorsun, bildiğim yerlerde misin yoksa
bilmediğim derin düşlerde mi???
Sevdiklerinin özlemi mi sardı, geleceğin o tatlı rüyası mı? Pişmanlık mi
duyuyorsun söylediklerine ya da söyleyemediklerine...
Kafanda hep ayni soru işareti var biliyorum! Ve düşünüyorsun "ne olacak
halimiz..."
En çok kimi özledin? En çok neyi bekledin? Neyin hayaliyle avundun bugüne
dek yapayalnız? Simdi düşlediklerinin neresindesin?...
Kapılıp düşlere hiç sitem ettin mi... hiç hissettin mi bendeki yüreği? ben
sadece seni, hep seni sevdim...
Kimi zaman hayat savuruyor bizi yerden yerlere, kurduğumuz hayaller
yıkılıyor
bazen,
İnan sevgilim bir ben bilirim hasret acısını. içimde saklı yaşadığım her şey
yüzümde yazılı...
Biriktirdiğimiz bütün hevesler nasıl da bekliyorlar...
Islandığımız bütün yağmurlar, dudak kanatan aşkımız , bizi buluşturan
kaldırımlar, iste bütün bunları yazıyorum sana. ben unutmadım sende anımsa
diye...
Bir kapı açtım sevgilim ikimize sonsuza giden yolda düşlediklerimiz eslik
edecek bize

Aşk bu dünyanın ölçüleriyle açıklanamaz sevgili. O ilkel bir acıdır, yaban bir ağrıdır. Gelir ve içimizdeki o çok eski bir şeye dokunur. Sonra bir perde açılır ve yolculuk başlar. Bu yolculukta artık para, tarifeler, beklentiler, randevular, taksitler, iş, anneler ve korkular yoktur. Aşkın kendi gerçekliği vardır sevgili. İnsan bir başka ışığa teslim olur...Aşkta yarın yoktur sevgili. Zaman ileri doğru değil, içeri, yüreklere, derinlere doğru işlemeye başlar, bilgeleşir. Hiç bilmediği sezgileriyle buluşur. Yükü çok ağırdır, kendiyle buluşmuştur. Hem dışındadır dünyanın, hem de ortasında. Hindistan'da Ganj Nehri'nin kıyısında yakılan yoksul adamın hissettikleri de onunladır, yitirdikleri de... Newyork'ta, bir sokakta, o kartondan kulübesinde yaşayan kadının çıplak yalnızlığı da. Her şey onunladır, ona emanettir sanki, ama o, çıldırtıcı bir yalnızlık içindedir yine de...Aşkın kültürlü olmakla, bilgili olmakla da ilgisi yoktur sevgili, kanımıza karışan ilkel acı, o yaban ağrıyla hiçbir kitabın yazmadığı hakikatlere daha yakınızdır, inan...Kim demişti hatırlamıyorum, aşk varlığın değil, yokluğun acısıdır diye. Belki de bu yüzden ilk gençliğimde, o yoğun aşık olduğum yıllarda, gözüme uyku girmez, dudağımda bir ıslıkla bütün gece şehri, o karanlık, o hüzünlü sokakları dolaşır, insanları uykularından uyandırmak isterdim. Uyanıp, içimde derin bir sızıyla uyanan o derin sancının acısına ortak olsunlar diye...Aşk çok eski bir şeydir sevgili. Onun içinden o çileli çocukluğumuz geçer. Sevdiğimiz insanların çocuklukları da... Oradan üvey anneler, eksik babalar, parasız yatılılar geçer. Ve sonra aşk bütün bunları alır, daha da eskilere gider, hep o ilkel acıya, o yaban ağrıya... İnsan bazen nedensiz yere umutsuzluğa kapılır. Kimselere veremez sevgisini, kimselere kendini anlatamaz, evlere kapanır...Bazen denizler, kıyılar çeker insanı. İnsan bu kapılmayı anlayamaz, oysa çok eski bir yerde yaşanmasından korkulup vazgeçilmez aşkların sızısıdır bu. Bu sızı, bu yenilgi mevsimlerle yıllarla devredilir başka insanlara... Bir insanın yaptığı bir hatanın tüm insanlara yayılması gibi...İşte şimdi biz de sevgili, ya olmadık zamanlarda umutsuzluğa kapılıp, soluğu evlerde alacağız, ya da denizler, kıyılar çekecek bizi. Nasıl biz başkalarının korkaklığını taşıyorsak, başkaları da bizim korkaklığımızı taşıyacak, yenilgimizi, umutsuzluğumuzu...Birazdan sabah olacak...Para, tarifeler, beklentiler, randevular, taksitler, iş, anneler ve korkular başlayacak... Bunlar varsa ve bizim için geçerliyse aşk yoktur ve hiç olmamıştır sevgili. Birbirimizi kandırmayalım...Hadi güne hazırlan. Yaşadıklarımızı unutmaya çalış. Aşk bize güvenip verdiği büyüsünü, sırlarını, cesaretini, bilgeliğini ve o ilkel, o yaban ağrısını geri alacak. Bunlar olurken içimiz bir an çok üşüyecek, sonra geçecek...

Hadi, oyalanma birazdan yarın olacak...
Aşkta yarın yoktur sevgili...


o güzel yüreğine sağlık canım

buda benden olsun