Azrail, başına geldiği zaman
kırılır ayakla kol, yavaş yavaş.
Mevlam nasip etsin din ile iman
akar gözlerinden sel, yavaş yavaş.

Yüksek uçan gönül, yorulur bir gün
ölçü terazisi, kurulur bir gün.
Herkesin yaptığı, sorulur bir gün,
döner mi, yâ Rabbi, dil yavaş yavaş.

Hep nefsine uydun, tevbe etmedin
her bulduğun yedin, şükür etmedin.
Nihayet, bu kara toprağa geldin
çekilir dünyadan el, yavaş yavaş.

Kabrin üzerine dikerler taşı
bir avuç toprağa koyarsın başı.
Baba, oğlun görmez, kardaş kardaşı
gider, geri dönmez yol, yavaş yavaş.

Kâfurlu, ılık suyu koyarlar
o nazlı bedeni, tekmil soyarlar.
Öldüğünü konu komşu duyarlar
gelir geri ahbaplar, yavaş yavaş.


alıntıdır..

Teşekkürler,şiir güzel.Sultan Süleymana kalmamış bu dünya kimseye kalmaz.....Yunus Emrenin bir dörtlüğü var: bunlar bir zaman beyler idi, kapıcılar korlar idi,gel şimdi gör neyleyesin,taşlar olmuş üstünleri. Y. emre mezarlığı seyrederken bu şiiri yazmış.Ara sıra akla getirildiği zaman ölüm insana en büyük nasihattır.peki böyle derken yaşamı önemsemiyormuyuz?hayır.yaşam insana Allahın en güzel hediyesidir ve iyi değerlendirilmesi gerekir.:amp: :amp: :amp: :amp:

teşekkürler kardeşim....

rica ederim