Bir kentti altı üstü yüreğimin en ücra köşesinde…
Yol yordam bilmez bir sevda saklıydı ıslak çehresinde…
Zemheride üşüyen paslı yüreğim…
Can yanıyor yine…
Gökyüzü inadına mavi, sen inadına uzak…
Herkes ve her şey inadına bana tuzak…
Oradasın işte…
Sevdasına tutulduğum yârin her gün binlerce adımını biçimsiz kaldırımlarına harcadığı yerdesin…
Tam uç noktasındasın; içimden alaşağı ettiğim sevginin…
Şahidi tek İstanbul olan bir yangının tam ortasındasın…
Gözlerim yaşlarla dolu…
Gelemeyişim, kentimin içinde gezinen gölgeni göremeyişim azdırıyor damlaların akışını…
Engel olmuyorum…
Sağ elimi tutsam önlerine sol yanımı yakarak düşüyorlar ayaklarımın üstüne…
Ezikliğim katlanarak büyüyor yine…
Sonra suskunluğum yankılanıyor semada…
Öyle çok susmuşum ki sana;
Beşer şaşmış gök kubbede inleyen bu susuşa…
Anlatmadıkça dağlaşmışsın…
Her cümlem yeni susuşlar doğurmuş…
Hırçın düşünceler uçuşur olmuş sonra belliğimde…
Sensizliğin ne demek olduğunu bir tek ben bilmişim…
Baktıkça çoğalan bir suretti sendeki sevgili…
Her yanı kuşatan bir güzellikti…
Çevremde daireler vardı sanki…
Yönüm sağ ya da sol değildi…
Gözümün alabildiği her yerde sen’sizlikti…
Umudumun avuçlarına utançlarım birikti…
Yok, oluyorum ben sevgili…
Ne olur!
Ne olur gel artık!
Yetsin bu hasret ikimize de…
Sen çekmedin belki ve ben en azını çektim sensizliğin…
Ama artık dayanmıyor kalbim…
Bir anda ve sensizliğin tam ortasında duracak diye çok korkuyorum…
İçim sensiz değil…
Cansız bedenimi görenler belki de tek seni görecekler bende…
Ruhum En Sevgiliye giderken, o soğuk bedenin donuk suratında senin hayalini taşıyan bir gülüş görecekler yalnızca…
Adıma karalar bağlanacak…
Leyl vakti ellerinde üşüyecek ellerim…
O son nefesim bir anda boğacak İstanbul’un havasını…
Ve o an sende anlayacaksın sensizken aynalara neden bakamadığımı…
Neden suretimden kaçmaya çalıştığımı…
Ben seni gözlerimde görememekten korkardım sevgili…
Öyle çok ağlardım ki silinirdi yüzümden;kara kalemle çizilen sensizlik resimleri…
Bulutlar kadar taşıyamazdım yaşlarımı…
Onlar kadar zamana tutunamazdım…
Hep zamansız ağlardım…
Çünkü sen hep zamansız giderdin benden…
Sabahlar olmazdı gittiğinde…
Bu günlerin karartılığını ne?
Neden bu kadar uzun diye sorardım kendime…
Hep başkalarından beklerdim sorularımın cevabını…
Kimseler bilemezdi sevgili senin adını sayıklayarak dindirdiğim acılarımı…
Ne geceler geçti ömrümden;başımı nerelere vursam bilemediğim…
Ne sabahlara açtım; kıp kızıl bir sis bulutu kaplayan gözlerimi…
Yumruklarımı sıralayıp duvarlara ellerimi de kan çanağı gözlerime benzetmek isterdim o an…
Sanki yetmezdi bana bu ağrılar…
Tükenip bitmek isterdim yokluğunda…
Bitemedim ama…
Benliğim yokluklara gömüldükçe sen eklendin bedenime…
Kendimi bitirişlerim sustu ama seni bitiremedim içimde…
Ey suskunluğumun sebebi yârim!
Ağıdıma besteler büyüterek geçtin benden…
Dillere doladın bu notasız ezgimizi…
Çalıntı tümceler kuramamıştım ben sana…
İçimden gelmeyeni bıraktım; saçlarımı uzaklarına savuran o deli rüzgâra…
Kâinatı kuşatan, merhametin Sahibine açtım titreyen ellerimi…
Yüzüm mahcup olmuşluğumla eğik önümde…
Neredeyim ben Ey Sevgili!?
Alnımda siyah lekeler…
Secdem ağlıyor, rükû’um belini bükmüş durumda…
Rabbim!
Sevdasını omuzlarıma yüklediğin yâri al benden!
Ya da onu taşıyabileceğim gücü ver bana…
Şikâyete dilim de yüreğim de hayâ eder…
Lal olur kalırım…
Dilim sürçer korkarım halimi lisanla sunmaya…
İçimden geçenleri benden iyi bilirsin sen…
Ne olur Ya Rab!
Bırakma!
Bırakma beni bana!
Yol yordam bilmez bir sevda saklıydı ıslak çehresinde…
Zemheride üşüyen paslı yüreğim…
Can yanıyor yine…
Gökyüzü inadına mavi, sen inadına uzak…
Herkes ve her şey inadına bana tuzak…
Oradasın işte…
Sevdasına tutulduğum yârin her gün binlerce adımını biçimsiz kaldırımlarına harcadığı yerdesin…
Tam uç noktasındasın; içimden alaşağı ettiğim sevginin…
Şahidi tek İstanbul olan bir yangının tam ortasındasın…
Gözlerim yaşlarla dolu…
Gelemeyişim, kentimin içinde gezinen gölgeni göremeyişim azdırıyor damlaların akışını…
Engel olmuyorum…
Sağ elimi tutsam önlerine sol yanımı yakarak düşüyorlar ayaklarımın üstüne…
Ezikliğim katlanarak büyüyor yine…
Sonra suskunluğum yankılanıyor semada…
Öyle çok susmuşum ki sana;
Beşer şaşmış gök kubbede inleyen bu susuşa…
Anlatmadıkça dağlaşmışsın…
Her cümlem yeni susuşlar doğurmuş…
Hırçın düşünceler uçuşur olmuş sonra belliğimde…
Sensizliğin ne demek olduğunu bir tek ben bilmişim…
Baktıkça çoğalan bir suretti sendeki sevgili…
Her yanı kuşatan bir güzellikti…
Çevremde daireler vardı sanki…
Yönüm sağ ya da sol değildi…
Gözümün alabildiği her yerde sen’sizlikti…
Umudumun avuçlarına utançlarım birikti…
Yok, oluyorum ben sevgili…
Ne olur!
Ne olur gel artık!
Yetsin bu hasret ikimize de…
Sen çekmedin belki ve ben en azını çektim sensizliğin…
Ama artık dayanmıyor kalbim…
Bir anda ve sensizliğin tam ortasında duracak diye çok korkuyorum…
İçim sensiz değil…
Cansız bedenimi görenler belki de tek seni görecekler bende…
Ruhum En Sevgiliye giderken, o soğuk bedenin donuk suratında senin hayalini taşıyan bir gülüş görecekler yalnızca…
Adıma karalar bağlanacak…
Leyl vakti ellerinde üşüyecek ellerim…
O son nefesim bir anda boğacak İstanbul’un havasını…
Ve o an sende anlayacaksın sensizken aynalara neden bakamadığımı…
Neden suretimden kaçmaya çalıştığımı…
Ben seni gözlerimde görememekten korkardım sevgili…
Öyle çok ağlardım ki silinirdi yüzümden;kara kalemle çizilen sensizlik resimleri…
Bulutlar kadar taşıyamazdım yaşlarımı…
Onlar kadar zamana tutunamazdım…
Hep zamansız ağlardım…
Çünkü sen hep zamansız giderdin benden…
Sabahlar olmazdı gittiğinde…
Bu günlerin karartılığını ne?
Neden bu kadar uzun diye sorardım kendime…
Hep başkalarından beklerdim sorularımın cevabını…
Kimseler bilemezdi sevgili senin adını sayıklayarak dindirdiğim acılarımı…
Ne geceler geçti ömrümden;başımı nerelere vursam bilemediğim…
Ne sabahlara açtım; kıp kızıl bir sis bulutu kaplayan gözlerimi…
Yumruklarımı sıralayıp duvarlara ellerimi de kan çanağı gözlerime benzetmek isterdim o an…
Sanki yetmezdi bana bu ağrılar…
Tükenip bitmek isterdim yokluğunda…
Bitemedim ama…
Benliğim yokluklara gömüldükçe sen eklendin bedenime…
Kendimi bitirişlerim sustu ama seni bitiremedim içimde…
Ey suskunluğumun sebebi yârim!
Ağıdıma besteler büyüterek geçtin benden…
Dillere doladın bu notasız ezgimizi…
Çalıntı tümceler kuramamıştım ben sana…
İçimden gelmeyeni bıraktım; saçlarımı uzaklarına savuran o deli rüzgâra…
Kâinatı kuşatan, merhametin Sahibine açtım titreyen ellerimi…
Yüzüm mahcup olmuşluğumla eğik önümde…
Neredeyim ben Ey Sevgili!?
Alnımda siyah lekeler…
Secdem ağlıyor, rükû’um belini bükmüş durumda…
Rabbim!
Sevdasını omuzlarıma yüklediğin yâri al benden!
Ya da onu taşıyabileceğim gücü ver bana…
Şikâyete dilim de yüreğim de hayâ eder…
Lal olur kalırım…
Dilim sürçer korkarım halimi lisanla sunmaya…
İçimden geçenleri benden iyi bilirsin sen…
Ne olur Ya Rab!
Bırakma!
Bırakma beni bana!
: