Yazmak, insanın kendini bulması değil midir aslında. Etrafında ki tüm insanlardan gizlediği o kırılgan yanlarını dile getirmenin en kolay ve anlaşılır yolu mesela.
İyi misin diye soranlara sadece nefes alabildiği için iyi olduğunu söylerken içinde kopan fırtınalardan bihaber olmalarına aldırmamak nasıl açıklanabilir ki başka türlü.
Kendince aşkların en güzelini yaşayıp, hasretlerin en çekilmez olanını çektiğine kendini inandırması bundandır aslında. Bilir, yazdığı kendisinden başkası değildir ve kendisini ondan daha iyi kaleme alacak biri daha yoktur.
Güz olur, eser rüzgar. İnsan kendini hazırlar baharın sonuna. Mevsimlerin en hüzünlüsüdür kimine göre, kimisi hiç hoşlanmaz kışın kendini böyle maskeler altına gizlenerek usul usul göstermesine.
Sarı yaprakların hayranıdır kimisi. Düşen her yaprak ömür takviminden kopan sayfalar misali yakar canını.
Aşkları gelir gözünün önüne, dalından düşen o sarı yapraklar misali zaman içinde yüreğinden kopup gidenleri hatırlar.
Mevsim hüzün mevsimidir nasıl olsa. Ağlamak mevsimin şanından sayılır, hüzün kolumuza takıp yürüdüğümüz görünmez bir yoldaş olur çoğu zaman.
Kimi zaman yağmur altında bir bankta gelir mıhlanır aklına insanın o terk ediliş, kimi zaman cama hayali parmaklarla yazılan elvedalara takılır kalır.
Herkes kendi yağmurunda ıslanır bu mevsimde. Yürekler yokluğun, hasretin acısı ile nemlenirken kirpiklerinin arasından bırakır sicim gibi yaşlarını yanaklarına.
Yüzü gözü, içi dışı sırılsıklamdır artık. Bilir, o her zaman sırılsıklam bir aşık olmuştur. Değişen mevsimidir sadece, başka değil.
Mevsimler gibi farklı farklı kimliklere bürünmüştür kimi zaman. Bazen aşkın bin bir halini yaşayan tutkulu bir sevgili olurken bazen yalnızlığın girdabında bulur kendini. Gitmeler, kalmalar, hüzünler, kederler. Tüm bunların arasında en çok yokluk olur canını yakan.
Bir gidişin, bir tercihin ardından bürünülen kimlik yokluk olunca bir anda anlamını kaybeder etrafındaki her şey. Sesler, yüzler, kişiler. Hepsi aynı anda silinir insanın belleğinden.
Kalabalıklar arasında tek başınalığı o anlara denk gelir. Farkında olmadan yalnızlaşır yavaş yavaş.
Geçmişinden kalanlara yakalanmamak için gizler kendini duvarların arasına.
Daha önceleri ürkütücü gelen karanlık artık bir zırh gibi kaplar bedeniyle beraber ruhunu. Derin bir sessizliğin koynunda yalnızlığına ortak ettiği karanlık ile sarar yaralarını.
Artık uzun uzun susmaların tek failidir. Her suskunluğun ardından biriktirdiği kelimeleri ile düşer parmaklarının uçlarından beyaz kağıtların üzerine.
Bilir halbuki, kitap aralarında kelimeler kurutmuştur ona. Her birinin anlamı aynı iken suskunluğuna kurban etmiştir yavaş yavaş hepsini.
Susmaların ardından mısralar uzun bir veda cümlesini andırır çoğu zaman. İçinde barındırdığı o tuhaf hüzün ve çaresizlik ile harfleri sıralarken arka arkaya bir ses bir soluk olmak her geçen gün biraz daha zorlaşır.
Eskitir mısraları, satır aralarını yoklukla doldurmuştur. Ne umuda yer bırakmıştır ne vuslata.
Yokluk, içini doldurabildiği tek anlam, hüzün, parmaklarının ucundan dökülenlerin en iyisi olmuştur.
Zamanın o akılalmaz devinimleri arasında yosun tutamayan taşlar misali sağa sola savrulan bir yüreğin harap bitap bir halde çaresizliğin ellerinde tükenişini izler insan. Umutların tükendiği, gücün bittiği andır. Artık daha kötüsü yoktur. Dibe vurmuş olmanın verdiği tuhaf bir rahatlık vardır parmak uçlarında.
Bugüne dek mısra mısra gelişleri hayal edip fütursuzca yazan parmakları artık kendisi için bir iki satır karalayacaktır.
Duvarlarındaki geçmişi silip artık gizlenecek herhangi bir yüz bırakmamak en iyi başlangıç olabilir mesela. Tanıdık tüm satırları, tüm şarkıları unutmak fena fikir değil gibidir.
Camları mı açsak acaba. Evime sinen bu yalnızlığı nasıl çıkartabilirim ki.
Karanlık gecenin hükmü olsun bundan sonra, bir mum alevi yetsin mesela karanlığımı yırtmaya.
Eskiye dair ne varsa değiştirsem bir eskici ile. Hiç pahasına çıkartsam elimdekileri.
Bir nota, bir satır ile tanıklık etmeyi bırakıp tüm yaşananlara, taze umutlar yeşertsem mesela çıkmaz denilen yerlerden.
Ne gerekir ki mesela.
Bir çift söz, taze bir nefes.
Kimbilir, belki bir melek..
İyi misin diye soranlara sadece nefes alabildiği için iyi olduğunu söylerken içinde kopan fırtınalardan bihaber olmalarına aldırmamak nasıl açıklanabilir ki başka türlü.
Kendince aşkların en güzelini yaşayıp, hasretlerin en çekilmez olanını çektiğine kendini inandırması bundandır aslında. Bilir, yazdığı kendisinden başkası değildir ve kendisini ondan daha iyi kaleme alacak biri daha yoktur.
Güz olur, eser rüzgar. İnsan kendini hazırlar baharın sonuna. Mevsimlerin en hüzünlüsüdür kimine göre, kimisi hiç hoşlanmaz kışın kendini böyle maskeler altına gizlenerek usul usul göstermesine.
Sarı yaprakların hayranıdır kimisi. Düşen her yaprak ömür takviminden kopan sayfalar misali yakar canını.
Aşkları gelir gözünün önüne, dalından düşen o sarı yapraklar misali zaman içinde yüreğinden kopup gidenleri hatırlar.
Mevsim hüzün mevsimidir nasıl olsa. Ağlamak mevsimin şanından sayılır, hüzün kolumuza takıp yürüdüğümüz görünmez bir yoldaş olur çoğu zaman.
Kimi zaman yağmur altında bir bankta gelir mıhlanır aklına insanın o terk ediliş, kimi zaman cama hayali parmaklarla yazılan elvedalara takılır kalır.
Herkes kendi yağmurunda ıslanır bu mevsimde. Yürekler yokluğun, hasretin acısı ile nemlenirken kirpiklerinin arasından bırakır sicim gibi yaşlarını yanaklarına.
Yüzü gözü, içi dışı sırılsıklamdır artık. Bilir, o her zaman sırılsıklam bir aşık olmuştur. Değişen mevsimidir sadece, başka değil.
Mevsimler gibi farklı farklı kimliklere bürünmüştür kimi zaman. Bazen aşkın bin bir halini yaşayan tutkulu bir sevgili olurken bazen yalnızlığın girdabında bulur kendini. Gitmeler, kalmalar, hüzünler, kederler. Tüm bunların arasında en çok yokluk olur canını yakan.
Bir gidişin, bir tercihin ardından bürünülen kimlik yokluk olunca bir anda anlamını kaybeder etrafındaki her şey. Sesler, yüzler, kişiler. Hepsi aynı anda silinir insanın belleğinden.
Kalabalıklar arasında tek başınalığı o anlara denk gelir. Farkında olmadan yalnızlaşır yavaş yavaş.
Geçmişinden kalanlara yakalanmamak için gizler kendini duvarların arasına.
Daha önceleri ürkütücü gelen karanlık artık bir zırh gibi kaplar bedeniyle beraber ruhunu. Derin bir sessizliğin koynunda yalnızlığına ortak ettiği karanlık ile sarar yaralarını.
Artık uzun uzun susmaların tek failidir. Her suskunluğun ardından biriktirdiği kelimeleri ile düşer parmaklarının uçlarından beyaz kağıtların üzerine.
Bilir halbuki, kitap aralarında kelimeler kurutmuştur ona. Her birinin anlamı aynı iken suskunluğuna kurban etmiştir yavaş yavaş hepsini.
Susmaların ardından mısralar uzun bir veda cümlesini andırır çoğu zaman. İçinde barındırdığı o tuhaf hüzün ve çaresizlik ile harfleri sıralarken arka arkaya bir ses bir soluk olmak her geçen gün biraz daha zorlaşır.
Eskitir mısraları, satır aralarını yoklukla doldurmuştur. Ne umuda yer bırakmıştır ne vuslata.
Yokluk, içini doldurabildiği tek anlam, hüzün, parmaklarının ucundan dökülenlerin en iyisi olmuştur.
Zamanın o akılalmaz devinimleri arasında yosun tutamayan taşlar misali sağa sola savrulan bir yüreğin harap bitap bir halde çaresizliğin ellerinde tükenişini izler insan. Umutların tükendiği, gücün bittiği andır. Artık daha kötüsü yoktur. Dibe vurmuş olmanın verdiği tuhaf bir rahatlık vardır parmak uçlarında.
Bugüne dek mısra mısra gelişleri hayal edip fütursuzca yazan parmakları artık kendisi için bir iki satır karalayacaktır.
Duvarlarındaki geçmişi silip artık gizlenecek herhangi bir yüz bırakmamak en iyi başlangıç olabilir mesela. Tanıdık tüm satırları, tüm şarkıları unutmak fena fikir değil gibidir.
Camları mı açsak acaba. Evime sinen bu yalnızlığı nasıl çıkartabilirim ki.
Karanlık gecenin hükmü olsun bundan sonra, bir mum alevi yetsin mesela karanlığımı yırtmaya.
Eskiye dair ne varsa değiştirsem bir eskici ile. Hiç pahasına çıkartsam elimdekileri.
Bir nota, bir satır ile tanıklık etmeyi bırakıp tüm yaşananlara, taze umutlar yeşertsem mesela çıkmaz denilen yerlerden.
Ne gerekir ki mesela.
Bir çift söz, taze bir nefes.
Kimbilir, belki bir melek..
