bir hayat kavgasına girdi yüreğim bir zamanlar...!
birilerinin umutlarında kaldı; yüreğim... birilerinin yüreği ise; umutlarımda...
farkında değilim; ayaklarım birilerinin yollarında... farkındayım; birilerinin ayakları yollarımda...
yaşam coğrafyaları farklı dünyalara sürüklesede insanları, genelde çok azı farkedebiliyor ağır bir imtihanın ortasında olduğunu...
farkında olanlar bu ağırlığı göğüslemek için harcasalarda cömertçe yüreklerini, çok geç farkediyor bilinmediğini...
yumruğumuzu sıkıyor yürekten gelen iletiler, toyluğumuzu kalkan ettiği zamanlarda...
tek gecelik aşkların gülleri ile haşır neşir oldukça bedenlerimiz, düşmeye başlıyor içimizde sıkılan yumrukların gardları...!
insan; uzaklarda iken kendine,
şöyle bir baktığı zaman yaşamına, gayri ihtiyari olarak aşığın ''bir off çeksem karşıki dağlar yıkılırmı'' sözüne daha iyi anlam bulabiliyor zihninde...
tüm bu keşmekeş sebeblerinde ise; aşkın bizlere hiçde adil davranmadığını farkediyor,
olgunlaşmaya yüz tutmuş düşüncelerimiz...
hangi mısraların hangi yazarın dilimizi anladığının araştırmalarına itiliyoruz; çıkış kapısı ararken...
yalnızlığımızı farklı bakış açıları ile farklı yorumlamayı deniyoruz; bu labirentten kurtulmaya çalışırken...
sukut ile kendimizi ifade etmeye çalışıyoruz; zaaflarımızı gizlemek için...
söylenecek şeylerin çokluğunun yanısıra, anlamsız bulmaları ve anlatamama endişesi gene bağlıyor dillerimizi...
belki başka bir zamanda başka bir dünyada...!
Sensizliğimden ve bensizliğimden yana birgünüm daha eksildi bugün..aynı sızıyla titredi mi yüreğin,sessiz sedasız aktı mı gözyaşın ya da kulaklarında mıydı sesim bilmiyorum ama; yüreğim inim inim,yüreğim tir tir bu sensizlikten..bu bensizlikten yana..
Ne olduğunu anlayamamıştım belki ama neyi yitirdiğimi biliyorum şimdilerde.artık koyabiliyorum adını..'Gönlümün Tebessümü'..
Gülün ömrü de kısaydı,tebessümün anı da..kısacıktı yaşanmaya değer herşey..Şimdi adın değişti.'Yitik Tebessümüm' hüznüm..gözyaşım..
sen bilirmisin insan nasıl kendini unutur.
nasıl haykırmak isterde sesi bogazında düğüm olur.
konusmak istersin konusamazsın,kaçmak istersin kaçamazsın,
hatta gözlerindeki yaslar bitmiştir,ağlayamazsın...
sen bilirmisin benzine su bulanmıs bir insan titrek,cılız bir kibritin aleviyle nasıl tutusur nasıl sokaklara,evlere,hatta kendine bile sıgmaz olur.düşünmek istersin düşünemezsin,unutmak istersin unutamazsın...
sen bilirmisin,nasıl bir örümcek kemirir durur beynini.Ey sevdiğim,bende bilmezdim bir zamanlar hatta düşünmezdim bile bu kadar acımasız değildir derdim insanlar.Ama oluyormus,ama öğretiliyormus insana.Yudum yudum ömründen çalıp,hayallerini,umutlarını,
daha da ötesi kendini bile unutabiliyormus insan.
Haykırıyor,isyan ediyorum bazen kendime ama elden ne gelir bütün dertler,acılar yine benimle.olsun diyorum varsın buda olsun alışırım diyorum,işte bu arada bir mermi daha vuruluyor beynime.olmuyormus güzelim,alışılmıyormus bu acıya.
Acınında acısı vardır bende biliyorum.Ama kalbim kaldırmıyor artık,öylesine yorgun,öylesine gecmişim ki kendimden,artık insanlar bile vazgecer olmus benim bu halimden.zaman diyorum,ilaç diyorum,buda gecer diyorum.Ama itiraf edeyim mi sana
buna artık bende İNANMIYORUM......
Suskunluğun en acımasız olduğu zamanlardayım bu günlerde... Sadece susuyorum ve uzaktan izliyorum bir sevdanın hazin intiharını... Dirhem dirhem kan damlıyor açık yaralarımdan ve her damlada bir umut eksiliyor damarlarımdan...
●●●
Susmak yakıştı sanırım bana artık kimse yadırgamıyor beni ve suçlamıyor bir zalimi sevdiğim için... Beni unutanı unutamadığım için ayıplamıyor kimse... Yüzümde mutluluk denen maske dilimde yalandan sevda şarkıları ve hiç gelmeyecek güzel günleri beklermiş gibi yapıyorum...
●●●
Ağlamıyorum artık halka açık mekânlarda... Hiçbir çaba sarf etmiyorum sadece susuyorum... Herkes bir anlam katıyor susuşuma her kafadan bir ses çıkıyor... Kimileri "delirmiş bu" diyor kimileri "aklı başına gelmiş" kimileri "unuttu artık" diyor kimileri "ölsede unutamaz" ben ise sadece susuyorum...
●●●
Ne varsa yaşamak istediğim içimde yaşıyorum... Kimi zaman geceyi bekliyorum maskemi çıkarmak için kimi zaman bir deniz kıyısına atıyorum kendimi yada adını yolunu bilmediğim caddelere... Hüzünlerimle baş başa kalıyorum kendim olabilmek için acılarımla yüzleşiyorum... İçime akıttığım gözyaşlarını denize boşaltıyorum kimseler görmeden...
●●●
Yitirdiğim umutlarımın arkasında türküler yakıyorum kimsenin bilmediği... Giden sevgiliye şiirler okuyorum kafiyesiz beklide anlamsız yada benden başka kimsenin anlayamayacağı... Özlemlerimi özgür bırakıyorum salıveriyorum gökyüzüne belki özlediğime giderler kendilerini gösterirler ve tarif ederler özlenene nasıl özlendiğini ama nafile özlemlerimde dilsiz benim gibi onlarda suskun artık...
●●●
Eski ve kimsenin bilmediği yerlere sakladığım resimlere bakıyorum herkesin yaktığımı sandığı hatıralarla baş başa kalıyorum hatıralar da suskun ve bendeki resmin artık bana bakmıyor... Hasretlere kafa tutuyorum cesaretim yok aslında ve güçsüzüm karşısında ama dedim ya kendim olmak için mecburum buna...
●●●
Kendime bakıyorum uzaktan isyanlarım bile suspus olmuş kendi halinde... Hesap bile soramıyorum artık sevgiden... Birkaç soru var aslında dilimde neden severken onsuz oldum? Neden o onu sevmeyene gitti? Ölümüne sevilmek varken neden sevgi dilenmek istedi anlayışsız ellerden?
●●●
Pardon ama aşk iki kişilik değimliydi iki kişinin derdi neden bir bana yüklendi? Peki şimdi nerde neden unuttu her şeyi? Hanilerle devam eden ve uzayıp giden ama bir türlü sorulamayan sorulsa da cevaplanmayacak sorularım... Gece güne dönmek üzereyken takıyorum yine maskemi ve suskunluğumu geçiriyorum bedenime
●●●
İnsan içine karışıyorum herkes gibi görünmeye çalışıyorum... Hüzünleri özlemleri gözyaşlarımı aldanışlarımı ve düş kırıklarımı saklıyorum kimsenin bilmediği yerlere... Unutmasam da unutmuş gibi yapıyorum... Ve yine suspus oluyorum...
●●●
Bilsin istemiyorum kimse içimde "keşkeler" ile başlayan isyanlar olduğunu anlasınlar istemiyorum görsünler istemiyorum acılarımı... Satır aralarına gizliyorum yaşamak isteyip te yaşayamadıklarımı konuşmak isteyip te anlatamadıklarımı... Sıradan cümleler kullanmaya dikkat ediyorum anlasın istemiyorum kimse gerçekte ne anlatmak istediğimi ne fırtınalar koptuğunu içimde ne hesaplaşmalar yaşadığımı kendimce bilsinler istemiyorum...
●●●
Söylenmemiş ve yaşanmamış o kadar çok şey var ki içimde sana dair hepsini suskunluğuma hapsediyorum satır aralarına gizliyorum sana söylemek istediklerimi... Bir bilsen bir anlayabilsen neler haykırıyor suskunluğum...
Anlamayacak olsan da ben yine susuyorum ve noktalıyorum cümlelerimi...
●●●
Maskem yüzümde gece güne dönmek üzereyken bende kalabalık yalnızlığıma feryatlar içindeki suskunluğuma ve sahte bana geri dönüyorum...
Suskunluğun en acımasız olduğu zamanlardayım sadece susuyorum…
Tek taraflı bir sevgiydi,
beni sana bağlayan
ve gözyaşına boğulan yüreğimdeki..
İki tarafına da dokunsan,
hiçbir sonuç alamadığın,
bir sevdaydı benimkisi..
Ben seviyordum
ve içimden,
bağıra bağıra söylüyordum.
Ben sana aşıktım,
ama sen hissetmiyordun..
Çıkaramıyordum içimdeki gücü.
Anlatamıyordum
´seviyorum´lu biten o son sözü.
Ve gözlerimle söylüyordum
ve ben seni özlüyordum,
ama sen görmüyordun...!
Seviyordum çocuksu bakışını.
Her yere ayak uyduran,
o çılgın rahatlığını.
Ve yerinde kullandığın,
olgun tavrını seviyordum..
Her şeyinle hoşuma gidiyordun
ve bana,
her şeyinle çekici geliyordun..
Ben sana hayrandım,
ama sen bilmiyordun..
Söyleyemedim sana..
Attığım her yeni adımda,
risk alarak başlardım hayata.
Ama,
sana karşı kumar oynayamadım,
rest çekemedim hayata.
Seni kaybetmekti,
sevginin yanında
sevgimin yalnız kalmasıydı korkum
ve ben bunu,
bir türlü göze alamıyordum...!
Sana söyleyemedim...
Belki sen bunu,
hiçbir zaman bilmeyeceksin..
Ama birgün öğrenirsen,
suçu kendinde arama.
Çünkü bütün suç benim..
Ve olur ya,
birgün gelirsen bana,
ben her zaman,
her şeyimle seninim...!
Hani bir kağıdabirşey yazarsın, sonra silersin, yanlış yazmışsındır çünkü..! Silginin tozunu elinle temizlersin gider, ama kağıda dikkatli baktığında yanlış olan yazının izini görürsün...İşte sende benim yüreğime yazılmış olan bir yanlışlıksın, silmeme rağmen izlerini taşıdığım..!
Yalınayak yürüdüm hep sana ulaşmak için..Hissederek herşeyi..Yürürken kirlensede, batan şeyler canımı acıtsada devam ettim..!
Ben adım attıkça, sen koştun,
Ben durdukça, sen hızlandın..!
Ben vardığımı sanmıştım oysaki, ama yanıldım..! Geri dönmek istedim.. dönemedim..Ayaklarım acıyordu, çok yara vardı kanayan, çizik doluydu en derininden...Tam yolun ortasında kaldım şimdi, beni burdan almanı bekliyorum yorgun halimle... Kimbilir belki elimi tutarsın, yardım edersin geri dönmeme, Belki kucağına alırsın, o yollardan geçmeme izin vermezsin yine..Belki.. ya da neyse boşver..!
Kalbin kapıları vardır ya hani...!
Kimisi bekler birisinin girmesini,
Kimisi almıştır içeri, bırakmaya niyeti yok,
Kimisi de kapılarını kapamış, kilidi de vurmuştur üstüne...
Ben ise, o kapıları sonuna kadar açan birisini buyur ettim içeri, çok geçmeden kapıyı suratıma hızla çarpıp çekip gitti acımasızca..Bende şimdi kapıyorum kapılarımı sessizce… Ama unuttuğum bir şey vardı..O kapının arkasında saklı kalmış acılar ve sen varsın hala..Üstüne kapatıyorum..Hep orda kalacaksın..Hep o kapının arkasında..Hep..!
Kalbin kirlenmişti senin bir kere,
Duyguların masumluğunu yitirmiş,
Bakışların soluk ve anlamsıztı..!
Gülüşlerin yarım ve sahte,
Cümlelerin suskun ve yamalı…!
Sevgime de gölge düşürmeden git hadi..O hak etmedi kirlenmeyi…Tıpkı sendeki ben gibi…!
Yüreğimin küflü duvarları var artık, aşılması imkansız olan…Sahip olamamamın acısını hissediyorum ilk defa, bakışlarımda hüzün saklı, birazcıkta nefret…Birazda sen işte..Yine sen…!
İlk kez gözlerinde tanıdım acıların en koyusunu.
Sevdim, öyle sevdim ki hemde...
Bilemedim o acıların bulaşıcı olabilebileceğini. İ
lk başlarda acılarından sıyırmaktı amacım seni.
Sen anlattın, ben hep dinledim.
Gözlerini kapattığında bile acılarına çözüm getirmek için düşündüm ben.
Bilmedin.
Hep yanında olmalıydım bundan sonra, tuttum ellerinden, bana bağladım iki küçük halkayla.Eşimdin artık,benimdin.
Ben doktorun senin, eşin, "güneş ışığın", en çok sevilen yanın...
Acılar başlattı bu güzel mevsimi.Şimdi yaprakları dökülen ben oldum.
Vurduğun o tokat ta acıyı tanıdım ilk kez bedenimde.
Yabancı değildim, anlatmıştın.
Sonra ihanetleri yaşadım bir bir, acı bu olmalıydı.
Dayaklardaki, vurmalardaki acılardan farklıydı bu.Kan yoktu, yara yoktu, iz yoktu.Yo yo vardı iz.
Her ihanet bir çizik daha attı yüreğimin derinlerine.
Artık kanamıyordu yaralarım,ama izi kalıyordu.
Acılar büyüttü beni.Sen minicik kaldın içimde artık.
Bense 20'sinde koca bir dev!
Yılların öfkesini bende yaşattın, benden çıkarttın.
Her seferinde sildim seni yüreğimden, öyle izin kalmış ki derinlerde, hep yeniden filiz verdin.
Çok hemde çok sevmiştim.
Gözyaşlarına dayanamıyordu yüreğim, çünkü en çok ben bilirdim o nesnelerin tuzunu.
Ama bitti.
Bitti gönlümün sultanı.
Ben acılarını dindirmek için geldim sana.
Acılarını bana yık, üstüne daha fazla dertler ekle diye değil.
Siliyorum olmuyor, atıyorum olmuyor.
Ama bu son gelişin, son acı verişin oldu bana.
Son kez söylemek istedim, seni acı verişlerine rağmen ne denli sevdiğimi...
Veee artık acılarımın seninle birlikte bittiğini.
Eskisi gibi olur sanma, herşey bitti!
Çünkü; az önce yaktım yüreğimi
