İnsan şöyle, adam gibi bir aşık olmalı...
İçinden aşkın o büyük rüzgarı esip geçmeli...
Sevda kırmalı kolunu, kanadını...
Dünyaya kafa tutan bir aslan ken, bir anda kediye dönmeli...
İliklerine kadar aşık olmalı insan... En azından hayatında bir kere aşkın tokadını yemeli...
Sersemleyip düşmeli hatta, bir ömrün önemli yıllarını o aşk için tüketmeli...
İnsan doya doya aşık olmalı mutlaka...
Kavak yelleri denilen o yel, ne garip şeymiş bilmeli...
Yüzünde engel olamadığı tuhaf gülümsemeyle, ortalık yerde gezinmeli...
İnsanın aşktan gözleri parlamalı bir defa...
Karşıdan bakanlar, sevdalı olduğunu anlayabilmeli...
Herkes içten içe kıskanmalı onu...
Aşkı yakalamış şanslı bir kul olduğunu düşündürtmeli...
İnsan aşktan saçmalamalı mutlaka...
Normal zamanda asla yapmayacağı işler yapmalı...
Biraz boyun eğmeyi öğrenmeli...
Gözleri kör olmalı aşktan...
Görmediği çukurlara düşüp, uçurumlardan düşmeli...
Hata yapmalı, yanlış yola dönmeli, girdaplarda boğulmalı aşk yüzünden...
İnsan kendini geçecek kadar aşkı olabilmeli...
Bencilliği unutmayı, egoyu törpülemeyi, paylaşarak büyümeyi aşkla öğrenmeli...
İnsan kendinden fazla sevmeli birini...
Bir zamanlar el olanın şimdi canı yandığında, kendininkinin nasıl daha fazla acıdığını görmeli...
Öylesine büyük sevmeli ki, sonunda yolu Tanrı’ya varabilmeli...
Aşk insanı düşündürmeli...
Neden bu dünyada olduğunu, yaşamın gizemini aşktan hareketle bulabilmeli...
Sonra aşk acısı çekmeli mutlaka...
Kaybetmek nasıl bir duygudur, sahip olmak ne değerlidir, aşk bunları göstermeli...
Kalbinin orta yerinde bir bıçak kesiği ile yaşamayı denemeli...
Gözyaşları tükendiğinde, gözlerden kan geldiğini şaşırarak öğrenmeli...
Burnun direği sızlamalı...
Özlemek neymiş, hasret insanı nasıl yakıp kavururmuş, aşkın ızdırabını çekerken anlayabilmeli...
Bir aşkı beklemeli insan...
Zamanın durmasını istemeli...
Geçen her dakikanın, yelkovanla akrebin her hareketinin ciğerlerinden sökülüp alındığını görmeli...
Kaç sigara içse bitmeyen gecelerle kendini terbiye etmeli...
İnsan mutlaka aşık olmalı...
Şöyle keyifli, büyük bir sevdaya tutulmalı...
Sonra terk edilmeli, acı çekmeli...
Bunları yaşamalı ki, başkasını anlayabilecek olgunluğa gelmeli...
Kibrin, küstahlığın, bencilliğin yok olması için, herkes aşkın ateşinde yanıp, aşkla gönlünü eğitmeli...
Bence insan olmaya giden yol, mutlaka aşktan geçmeli...
İçinden aşkın o büyük rüzgarı esip geçmeli...
Sevda kırmalı kolunu, kanadını...
Dünyaya kafa tutan bir aslan ken, bir anda kediye dönmeli...
İliklerine kadar aşık olmalı insan... En azından hayatında bir kere aşkın tokadını yemeli...
Sersemleyip düşmeli hatta, bir ömrün önemli yıllarını o aşk için tüketmeli...
İnsan doya doya aşık olmalı mutlaka...
Kavak yelleri denilen o yel, ne garip şeymiş bilmeli...
Yüzünde engel olamadığı tuhaf gülümsemeyle, ortalık yerde gezinmeli...
İnsanın aşktan gözleri parlamalı bir defa...
Karşıdan bakanlar, sevdalı olduğunu anlayabilmeli...
Herkes içten içe kıskanmalı onu...
Aşkı yakalamış şanslı bir kul olduğunu düşündürtmeli...
İnsan aşktan saçmalamalı mutlaka...
Normal zamanda asla yapmayacağı işler yapmalı...
Biraz boyun eğmeyi öğrenmeli...
Gözleri kör olmalı aşktan...
Görmediği çukurlara düşüp, uçurumlardan düşmeli...
Hata yapmalı, yanlış yola dönmeli, girdaplarda boğulmalı aşk yüzünden...
İnsan kendini geçecek kadar aşkı olabilmeli...
Bencilliği unutmayı, egoyu törpülemeyi, paylaşarak büyümeyi aşkla öğrenmeli...
İnsan kendinden fazla sevmeli birini...
Bir zamanlar el olanın şimdi canı yandığında, kendininkinin nasıl daha fazla acıdığını görmeli...
Öylesine büyük sevmeli ki, sonunda yolu Tanrı’ya varabilmeli...
Aşk insanı düşündürmeli...
Neden bu dünyada olduğunu, yaşamın gizemini aşktan hareketle bulabilmeli...
Sonra aşk acısı çekmeli mutlaka...
Kaybetmek nasıl bir duygudur, sahip olmak ne değerlidir, aşk bunları göstermeli...
Kalbinin orta yerinde bir bıçak kesiği ile yaşamayı denemeli...
Gözyaşları tükendiğinde, gözlerden kan geldiğini şaşırarak öğrenmeli...
Burnun direği sızlamalı...
Özlemek neymiş, hasret insanı nasıl yakıp kavururmuş, aşkın ızdırabını çekerken anlayabilmeli...
Bir aşkı beklemeli insan...
Zamanın durmasını istemeli...
Geçen her dakikanın, yelkovanla akrebin her hareketinin ciğerlerinden sökülüp alındığını görmeli...
Kaç sigara içse bitmeyen gecelerle kendini terbiye etmeli...
İnsan mutlaka aşık olmalı...
Şöyle keyifli, büyük bir sevdaya tutulmalı...
Sonra terk edilmeli, acı çekmeli...
Bunları yaşamalı ki, başkasını anlayabilecek olgunluğa gelmeli...
Kibrin, küstahlığın, bencilliğin yok olması için, herkes aşkın ateşinde yanıp, aşkla gönlünü eğitmeli...
Bence insan olmaya giden yol, mutlaka aşktan geçmeli...
