Bir Yalan Ve Bir Uzun Cümle...........
Sen diye bir şey yok aslında..
Benim en büyük yalanım var sadece,
Ve en uzun cümlem,
Sonuna yüklemini bir türlü koyamadığım..

O yalan yüzünden ağlıyorum şu an,
O yalan yüzünden gecenin dördünde hala ayaktayım..
Lambayı söndürmüş,
O yalanı anıyor,
Onu yaşıyorum..

O öyle bir cümle ki
Öznesi benim,
Nesnesi sen..
Bütün tümleçleri dolaylanmış ama
Bir türlü yüklemi konmamış..
Ve o öyle bir cümle ki
Sevgiyi, sevmeyi, seveni, sevileni anlatır..
Evet yüklemi yoktur,
Çünkü
Yüklem sevilenin dilindedir,
Onun zülfünün telindedir,
Bir gel deyişindedir
Ama
Sevilen yüklemi koymamaya niyetlidir...

İşte sen böyle bir yalan,
Böyle bir cümlesin..
Lakin gülyüzlüm,
Artık kuyruklu bir yalan
Ve “ah keşke” lerle dolu bir cümlesin...

Keşke bana verebileceğin bir küçük sevgi olabilseydi,
O sıcacık yüreğinde..

Biliyor musun,
İşte o zaman
Sesimde karamsar nağmeler duymazdın.
Tebessümlerin en sıcağı yüzümde olurdu,
Şarkıların en güzeli dilimde..
Bütün güzellikler gönlümde olurdu,
Neşelerin sonsuzu benimle...


İşte o zaman
O kelebek ben olurdum,
Bir günü bir ömre bedel olan..
Ve yüreğine konardım.
Hiç terk etmezdim orayı..

İşte o zaman
O uğur böceği ben olurdum,
Uğur dağıtırdım
Hayatımdaki tüm uğursuzluklara inat..

İşte o zaman
Yanında kurabileceğim bir sürü cümlem olurdu..
Dilimden dökülen tüm kelimeler, sever adım sana gelirdi..
Ağlamaktan yorulmuş gözlerim,
Gözlerinin kahverengiliğinde kaybolur,
Huzur bulurdu..

İşte asıl o zaman
Ben ben olurdum..
Ve belki de
Çok daha güzeli olurdu..
Ben sen olurdum,
Sen ben...

Ey yaralı gönlüme merhem sürmeyen sevgili!
Sen hala halimi bilmiyorsun,
Seni anlıyorum diyor,
Aslında anlamıyorsun..
Düşler sokağının düş kokulu bir evinde
Buğulu bir pencereden bana bakıyorsun
Ama göremiyorsun..
Dışarıda yaralı yüreğimle üşüyorum,
Cansuyuna hasretim,
Sana hasretim,
Bilmiyorsun

çok anlamlılar hü<zünlendim emeğine sağlık canım benm...

Alıştım kör kuyularda Kimsesizliğimin yetimliğine,Yağmalanmış incemin, çaresizliğine,Herkese hiçbir şey, bana her şey olan sen ..
Büyüme ne olur içimdeki çocuk.

O avuç içlerin kalsın tertemiz,Dokunamadığım güzellikler kadar aydınlık,Kirlenmesin umut kandilleri yakan ellerin,
Kal!.. dur!.. aynı halinle,
Büyüme ne olur, içimde ki çocuk.



Hayat uzun bir cümleydi hani?..Sen ile ben yüklem ve özne,İnceden vursa da hasretler,Dönmese de beklenenler,
Ölme ne olur, içimde ki çocuk.

Dudağımız güneşle öpüşürken Yar kolunda heybetliydi adımlarımızSabah ezanlarında öğrendik Bin cümle yıkıntısı içinde iki kelime... ve kül rengindeki umutlarımız ...

Alın terimizde çiğ tanesi damlalar,Bir mendile silmiştik sıfatları,Onlar ki ezeldendi, anlamazlar ..
Sıfatlar yakışmazdı ki bize,Büyüklük, şan şöhret ve mor lambalar...

Ötesi, berisi, diğer, diğerleri,Var edenden bize yansıyan değer Bir yaratanındı, onundu,
Söyle ne haddimize olurdu?..Ömrün bir vakti, delikanlıca aşktan gayrı sı.

Kal içimde, dur aynı halinle,Karıştırma gül ile bahçıvanı,
Bülbülün gözünde yaş seli,Çatlamış, paylaşmanın nasırlı elleri,
Büyüme ne olur içimdeki çocuk ...



Dinle!.. kulak ardı etme,Heveslenme sakın küçücüğüm büyümeye,Ne delikanlı desinler sana, nede ağbi,
Ne amca ol derim sana, nede ihtiyar,İnsanlar ıraklaştı insanlıktan,Korkarım sevgiler bile rezil, sefilce,
Kifayetsiz yolda yüzler, yüzsüzce Ne babalık fayda olacak hayatta, Nede annelik bu gidişle, canda kıble bize ...Ben çoktan büyümüşsem de,
Büyüme sen içimdeki çocuk.

Yalanı dolanı bilme isterim,Acıyı ihaneti görme dilerim,
Bak şimdi ağlıyorum,Sen içimde ağlıyorsun,
Kim?.. ses kesip dinleyecek kim? Bilmiyorum, bilmiyorsun,
Ama ant olsun!..Haram yedirmedim, yedirmemde,
Yalanı öğretmedim, öğretmemde, Nedenini anlayıp çözüyor musun?

Kurtlar sisli havayı sever, Yarasalar geceyi,
Çakallar leş bekler,En zayıf zamanın kancık bekçileri ...

İnsanlarda can evinden vurur insanı, İşte tam şurdan, yüreğinin ortasından, Dermanı güç, iyileşmesi bir o kadar kolay yerden, Gönülden, içten, senin beşiğinden,
Of!.. be küçüğüm of!..
Alaca karanlıkta yanıldık kör ışığa Halden bilmeze aktı duruluğumuz,Oysa biz seninle şafaklara müptelaydık,
Anla çocuk!..
Şafaklara ihanet etti geceler, Hoş gör, gözlerimde kalan son ışıksın
Ölme ne olur içimdeki çocuk …