Sanmaki senden ögrendim hayata böyle güzel bakmayi. Yasamasini ögrendim verdigim kararlardan. Umut yoktu bende önceden, anlamazsin sen simdi neden degistigimi....Herzaman sakladim icimdeki duygularimi, kizdigimda bagiramadim, üzüldügümde aglayamadim, mutlu oldudugumda bile gülemedim. Kapattim gozlerimi görmek istemedigime, kendimi korumak niyetine..Kendimi sakladim kimse anlamazsin beni diye, aslinda okadar anlasilmak isityordumki ,yinede karsimdakine bilmece gibi konusuyordum. Hatirlamasinlar diye elimden geldigini yaptim, ama kendimi unuttum sonunda…
Hani aglarsin ama gözyaslarin yoktur, yinede kendini boguluyormus gibi hissedersin ya. Boyle bir anda biraktim umutsuzlugu, gözyasi yoksa demekki aglamaya neden yok, Birakmaliyim karamsarligi, görmeliyim güzel olan herseyi…
Baska insanlara verdigim degeri kendime vermedim hic nedense!! Yüregimden bir parca alinmis gibi, aci hissettigimde kimseyi yanimda görmedim. Demekki kendimden baska bana kimsenin faydasi yok. Yürekli olup, hayata sarilip, iyisiyle kötüsüyle yasamak gerektigini anladim..En önemlisi aslinda benim kararlarim benim düsüncelerim hayata bakisimi degistirecek!!
